เมื่อในโลกความเป็นจริง ใช่สิ่งฝัน
เป็นกลางวันไร้แสงจันทร์ มาฉายส่อง
ทุกชีวิตต่างดำเนิน ตามครรลอง
หนึ่งชีวิตมิอาจต้อง ใกล้ชิด สนิทเธอ
อีกทั้งไกลจนใจ เอื้อมไม่ถึง
ทุกวันจึงเป็นกลางวัน นั่นเสมอ
เหมือนว่ามีกำแพงกั้น ฉันละเมอ
จนคำเพ้อมากล้น ทนทุกข์ทรวง
เธออาจมีบางอย่าง ไม่อาจบอก
มันยิ่งตอกหัวใจ ให้ห่วงหวง
ฉันทนได้ในรักขม และลมลวง
ถึงแม้วัยจะเลยร่วง แล้วสิ้นไป
ทุกคืนค่ำคอยย้ำเตือน เดือนดาวนี้
ให้สถิตอยู่ตรงที่ เปล่งสีใส
ยามหลับตาพาสถิต ชิดดวงใจ
อย่าห่างหายลาลับไกล ก่อนจันทร์ลา
bluesky
เป็นกลางวันไร้แสงจันทร์ มาฉายส่อง
ทุกชีวิตต่างดำเนิน ตามครรลอง
หนึ่งชีวิตมิอาจต้อง ใกล้ชิด สนิทเธอ
อีกทั้งไกลจนใจ เอื้อมไม่ถึง
ทุกวันจึงเป็นกลางวัน นั่นเสมอ
เหมือนว่ามีกำแพงกั้น ฉันละเมอ
จนคำเพ้อมากล้น ทนทุกข์ทรวง
เธออาจมีบางอย่าง ไม่อาจบอก
มันยิ่งตอกหัวใจ ให้ห่วงหวง
ฉันทนได้ในรักขม และลมลวง
ถึงแม้วัยจะเลยร่วง แล้วสิ้นไป
ทุกคืนค่ำคอยย้ำเตือน เดือนดาวนี้
ให้สถิตอยู่ตรงที่ เปล่งสีใส
ยามหลับตาพาสถิต ชิดดวงใจ
อย่าห่างหายลาลับไกล ก่อนจันทร์ลา
bluesky
อยากให้มี กลางคืน ไร้กลางวัน
อยากจะเห็น แต่จันทร์ ทุกวันหนา
อยากจะมี เธอใกล้ ในแววตา
อยากจะนอน นิทรา พาฝันไป
พร่ำวอนขอ ดวงดาว พร่างพราวฟ้า
ดาวกระพริบ ระยิบมา พาหวั่นไหว
เหมือนดาวรู้ อกนี้ มิมีใคร
ขอหลับใหล ในราตรี ที่มีดาว
เพราะในโลก ความจริง สิ่งมืดมน
หาสักคน มีไม่ ในใจสาว
เหลือแต่ความ สับสน หม่นใจร้าว
อาศัยแสง พร่างพราว ดาวพาฝัน
อยากจะเห็น แต่จันทร์ ทุกวันหนา
อยากจะมี เธอใกล้ ในแววตา
อยากจะนอน นิทรา พาฝันไป
พร่ำวอนขอ ดวงดาว พร่างพราวฟ้า
ดาวกระพริบ ระยิบมา พาหวั่นไหว
เหมือนดาวรู้ อกนี้ มิมีใคร
ขอหลับใหล ในราตรี ที่มีดาว
เพราะในโลก ความจริง สิ่งมืดมน
หาสักคน มีไม่ ในใจสาว
เหลือแต่ความ สับสน หม่นใจร้าว
อาศัยแสง พร่างพราว ดาวพาฝัน
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
