เมฆสีเทา เคล้าหม่น คนหมองหมาง
ใจบาง-บาง ร้างไร้ ใกล้สลาย
แสงลางเลือน ชิงพลบ ใกล้จบพราย
นั่งใจหาย ตะวันลับ ดับแสงลา
คิดถึงคน อยู่ไกล ใจสุดเหงา
เรื่องของเรา คราวก่อน อาวรณ์หา
เฝ้าคิดถึง จนดาว พราวนภา
เลือนลับตา ฟ้าใหม่ ใกล้มาเยือน
" ดิน "
เพียงเดียวดายปลายฟ้าทอดตาเศร้า
มีความเหงาเฝ้าฟูมฟักใครจักเหมือน
แนบเคียงร่างกลางใจอยู่ไม่เลือน
ดุจดังเพื่อนเตือนตรึงคะนึงครวญ
เคยเคียงคู่อยู่ข้างเอียงร่างซบ
วันนี้พบเพียงเราเศร้ากำสรวล
จากเคยคู่อยู่ข้างกลับร้างนวล
ไยเรรวนทวนคำไม่นำพา
ดังเช่นนกอกหนาวกลางเช้าชื่น
เคยร่อนรื่นสรรพางค์กลางเวหา
กลับบินเดี่ยวเปลี่ยวคู่อยู่เอ้กา
อนิจจาชะตานกเหมือนอกเรา...
-บูรพาท่าพระจันทร์-
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
