ทรุดกายล้มตัวนอนกอดหมอนข้าง
ด้วยใจคว้างเคว้งลอยเหมือนลอยหนี
ภวังค์ลึกนึกย้อนวันก่อนมี
เพื่อนเป็นที่ฟังความยามขุ่นมัว
กระชับหมอนนอนซบสงบนิ่ง
ยินเสียงหริ่งเรไรก้องไปทั่ว
หลับตาลงสติจับอยู่กับตัว
เพียงลำพังฤากลัวใช่ตัวเรา
"กานต์ฑิตา"
๓ พฤษภาคม ๒๕๕๕
ใจเหน็บหนาว ร้าวทรวง จนหน่วงหนัก
หลับตาพัก ซบหมอน นอนเงียบเหงา
ปล่อยดวงจิต คิดไกล ใจบางเบา
เรื่องราวเก่า เคล้าผ่าน ม่านบังตา
ลมอ่อน-อ่อน ย้อนเยือน ดังเพื่อนคุ้น
หอมละมุน กลิ่นพฤกไพร ใกล้นาสา
ใยไม่หลับ พับลง ตรงเวลา
เกือบทิวา ฟ้าสลัว งัวเงียเลย
หลับตาพัก ซบหมอน นอนเงียบเหงา
ปล่อยดวงจิต คิดไกล ใจบางเบา
เรื่องราวเก่า เคล้าผ่าน ม่านบังตา
ลมอ่อน-อ่อน ย้อนเยือน ดังเพื่อนคุ้น
หอมละมุน กลิ่นพฤกไพร ใกล้นาสา
ใยไม่หลับ พับลง ตรงเวลา
เกือบทิวา ฟ้าสลัว งัวเงียเลย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
