อยากจะเป็น ดอกไม้ แต่ไม่กล้า
กลัวน้ำตา อาบแก้ม แต้มเสียหนัก
ด้วยเราเป็น ดอกหญ้า ระอานัก
ต้อยต่ำศักิด์ เพียงดิน ถวิลครวญ
รอน้ำค้าง หยาดหยด รดมาบ้าง
มองทีไร ไร้ทาง พลางให้หวน
แสงอุษา สาดส่อง หมองเรรวน
สุดกำสรวล เสียสิ้น ใจภินท์พัง
กว่าจะถึง วสันต์ นั้นคงเศร้า
ด้วยว่าเรา แห่งเหี่ยว เปลี่ยวหมดหวัง
ทั้งน้ำค้าง น้ำฝน หล่นประดัง
แต่ก็ยัง ไม่ถึง ซึ่งผกา
คงทนรอ ต่อไป ไม่ไหวแล้ว
ฤทัยแป้ว แห้วแน่ แค่ดอกหญ้า
คงไม่เทียบ เทียมเท่า เจ้างามตา
เป็นดอกฟ้า ภูมริน บินร่อนชม
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
