เหลือแค่นี้มีให้เล่น

ยามเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าคราท้อแท้
สบอ่อนแออารมณ์ซมสิ้นหวัง
สิ่งรอบตัวชั่วช้ามาประดัง
ยืนนอนนั่งนับโรคสับโขกรุม

รักสงบหลบเร้นเว้นแหวกช่อง
เข้าหอห้องหับกั้นควันไฟสุม
อิสระสะใจไร้ควบคุม
ตามเกาะกุมเกินขั้นอันตราย

ไม่อินังขังขอบตอบดีหรือ
ล้วนแล้วคือเคยชิดมิตรสหาย
หยิบยกคำซ้ำผิอธิบาย
อาจกลับกลายโกรธแค้นแม่นแก้ตัว

บอกนิดไหมใบ้หน่อยเพื่อพลอยรู้
เราใช่ครูผู้กล้าเก่งท้าทั่ว
จับพยางค์วางคำย้ำระรัว
เกรงจะมั่วกลัวไม่ชิงใช่เลือน

ครบหนึ่งวรรคสักบาทคาดรวมบท
นั่งจ่อจดกดพิมพ์จนยิ้มเจื่อน
สมองกลวงกลอนไกลไม่มาเยือน
นานดาวเคลื่อนเดือนคล้อยคืนลอยลา

สังขารช่วงร่วงโรยยากโหยกลับ
คืบคลานนับน้อยเหลือเชื้อวสา
เขียมของเล่นเข็ญใจวัยชรา
ไข้สร่างซาหาช่องลองแต่งกลอน

รพีกาญจน์