งามเจ้าเอย เผยผลิ มะลิสา
เก็จตะหวา เบ่งบาน ณ ลานสวน
หยิบดอกดวง พวงน้อย ที่ร้อยนวล
กลิ่นอบอวล วางพร้อม น้อมสักการ
วอนเทวะ พระองค์ โปรดจงช่วย
เอื้อนอำนวย ปลอดภัย ไกลสถาน
จากบ้านนอก ขอกดิน ถิ่นกันดาร
สู่พิมาน อมเรศ ขอบเขตกรุง
พับผ้าเผื่อ เสื้อบาง กางเกงหลวม
สะดวกสวม เครื่องใช้ ลงในถุง
สบู่แข็ง แปรงฟัน ยากันยุง
แป้งน้ำปรุง โปะปะ กระป๋องพอ
ให้หงุดหงิด คิดฟุ้ง ยุ่งแน่แล้ว
โอพ่อแก้ว แม่คำ ลำบากหนอ
เคยอยู่เถียง เลี้ยงวัว ตัวหม่นมอ
กินผักจอ ผักแว่น แสนสบาย
ไหนยาหม่อง ยาแหม่ง แสล่งหอม
สูดดมดอม ลมดิ่ง สวิงสวาย
หลาบเมารถ เมาเรือ เมื่อปีกลาย
อ้วกแทบตาย ลายตา หน้าซีดเซียว
เอิ้นเจ้าเอย เผยผลิ มะลิสาว
กลีบดอกขาว สคราญ ก้านขุ่นเขียว
ยลรอยยิ้ม ยินคำ ย้ำเพื่อนเพียว
เพียงครั้งเดียว ซึ้งใจ ก่อนไคลคลา
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
