วันที่เราจากกัน
…..
ผมต้องใช้เวลาหลายนาที
เขียนคำที่หดหู่อย่างรู้สึก
เมื่อชีวิตแปรผันไม่ทันนึก
ราวบันทึกหมึกวาด-หยาดน้ำตา
เรียงลำดับความสำคัญไม่ทันถูก
กับการผูกเรื่องราวคราวอ่อนล้า
จนเม็ดฝนหล่นผ่านกาลเวลา
นาฬิกาหมุนเวียนเริ่มเปลี่ยนแปลง
…..
ผม-นั่งอยู่ตรงหน้าหายใจใกล้
ความรู้สึกหวั่นไหว-หัวใจแหว่ง
เหมือนถูกเฉือนเนื้อนิ่มโดนทิ่มแทง
ในมุมที่อ่อนแรงไร้แสง-เงา
คุณ-ทำให้คืนนั้นพระจันทร์เสี้ยว
ผม-นั่งอยู่คนเดียวอย่างเปลี่ยวเหงา
ต่างที่มา การมองของสองเรา
เกินคาดเดานิ่งเงียบ-และเยียบเย็น
…..
สายตาคุณชิงชังกำลังบอก
หมุดต่างตอกเสาปิด-สนิทเห็น
เมื่อคุณขีดเส้นตายหลายประเด็น
ผม-จึงเป็นคนช้ำห้วงคำนึง
…..
ไม่กล้าทักกล้าถามเมื่อยามจาก
เพียงเศษซากความรักความคิดถึง
อาจคุ้นเคยยึดถือการดื้อดึง
วันนี้จึงถามหา-แอบมาเยือน..!!
…..
ภาพจาก 2how.com
เธอใช้เวลา ตั้งหลาย สิบนาที
นั่งขีดเขียน วลี ปนความเปื้อน
ความรู้สึก เลอะเทอะ จนลางเลือน
ดูเสมือน เตือนซ้ำ ย้ำข้างใน
จะนึกวาด อย่างไร เมื่อใจแกว่ง
มือหมดแรง แข้งขา ล้าไม่ไหว
เหลือแต่เพียง ยังมี ลมหายใจ
ดวงฤทัย เริ่มลด หมดเวลา
ถึงพระจันทร์ จะแซม แต้มแต่งสี
ดวงฤดี แทบแตก แหลกแล้วหนา
จะครวญคร่ำ อย่างไร ไร้ราคา
กลัวถูกเขา ตราหน้า ระอานัก
แอบมาเจอ เธอนั้น หลายวันก่อน
ให้สะท้อน ร้อนทรวง ใจหน่วงหนัก
ความผูกพัน ล้นเอ่อ เมื่อเธอทัก
เพราะยังรัก เธออยู่ ภูกวินท์
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
