ยามสายฝนหล่นพรายต้องกายข้า
ให้โหยหาอุราร้าวพราวสะท้าน
หนาวเหน็บเจ็บแสนทรมาน
ดุจใจไร้วิญญาณทะยานเอา
มองฟ้ามืดครึ้มด้วยอึมเมฆ
ให้วิเวกเฉกใจที่ไร้เขา
ประคองกอดร่างทื่อด้วยมือเรา
ไม่มีเหลือแม้เงาของคนไกล
สิ้นไร้หนทางให้ผ่านพ้น
สิ้นสัมผัสหนึ่งคนจะทนไหว
สิ้นรักดุจดวงจะสิ้นใจ
สิ้นชีพบรรลัยดีกว่าสิ้นเธอ
ให้โหยหาอุราร้าวพราวสะท้าน
หนาวเหน็บเจ็บแสนทรมาน
ดุจใจไร้วิญญาณทะยานเอา
มองฟ้ามืดครึ้มด้วยอึมเมฆ
ให้วิเวกเฉกใจที่ไร้เขา
ประคองกอดร่างทื่อด้วยมือเรา
ไม่มีเหลือแม้เงาของคนไกล
สิ้นไร้หนทางให้ผ่านพ้น
สิ้นสัมผัสหนึ่งคนจะทนไหว
สิ้นรักดุจดวงจะสิ้นใจ
สิ้นชีพบรรลัยดีกว่าสิ้นเธอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
