ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเลย
เพราะคนเชยๆอย่างฉัน กลัวเธอจะเอาหัวใจ ไปปั่นไปหั่นเล่น
รู้ก็รู้อยู่ว่า จะบินข้ามฟ้ามาแต่ละครั้งมันแสนจะยากเย็น
กลัวหัวใจจะกระดอนกระเด็น เพราะพอเธอเห็น ก็จะเร้นกายไปลับตา
ขออยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ ให้เลยล่วงไปก่อน
เพราะกลัวการตัดรอน ในตอนที่มาเห็นหน้า
กลัวหัวใจอ่อนๆจะถูกต้อนรับด้วยความเย็นชา
คงเหมือนกับโดนฟ้าผ่า ในเวลาที่แสงเจิดจ้า ของดวงตะวัน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
