ไม่อยากมีเธอเป็นเพื่อนเลยจริงๆ
เพราะเพื่อนหญิงของฉันนั้นมีไม่มาก
แต่คนพิเศษมี่ฉันยอมรับกลับทำใจลำบาก
ด้วยไม่อยากเสียความรู้สึกเพราะใจจริงลึกๆนั้น ฉันไม่มีใคร
เธอต้องการคบฉันเพียงเพื่อนคนหนึ่งของคนรักเพื่อนอย่างเธอ
จึงพูดอยู่เสมอว่า "ก็เราเป็นเพื่อนกัน"ไม่ว่าวันไหนๆ
เธอมีค่ามากกว่าเพื่อน แต่ก็เฝ้าเตือนจิตใจ
ถึงจะอย่างไร พูดไม่ได้ว่า"ฉันรักเธอ" เพราะกลัวจะเจอใบหน้าเธอที่บึ้งตึง
"ไพร พนาวัลย์"
เพราะเพื่อนหญิงของฉันนั้นมีไม่มาก
แต่คนพิเศษมี่ฉันยอมรับกลับทำใจลำบาก
ด้วยไม่อยากเสียความรู้สึกเพราะใจจริงลึกๆนั้น ฉันไม่มีใคร
เธอต้องการคบฉันเพียงเพื่อนคนหนึ่งของคนรักเพื่อนอย่างเธอ
จึงพูดอยู่เสมอว่า "ก็เราเป็นเพื่อนกัน"ไม่ว่าวันไหนๆ
เธอมีค่ามากกว่าเพื่อน แต่ก็เฝ้าเตือนจิตใจ
ถึงจะอย่างไร พูดไม่ได้ว่า"ฉันรักเธอ" เพราะกลัวจะเจอใบหน้าเธอที่บึ้งตึง
"ไพร พนาวัลย์"
ผิดหรือที่คำพูดสวนทางกับหัวใจ
เธอเป็นคนแรกและคนสุดท้าย . .. ที่ฉันคิดถึง
เป็นความพิเศษที่สุดของชีวิตผู้หญิงธรรมดาคนนึง
แต่กลัวเธอรู้แล้วจะบึ้งตึง . . จึงชอบพูดซ้ำ ~ ซ้ำว่าเพื่อนกัน
ทั้งที่มีความในใจมากมายอยากบอก
ซึ่งเธอคงไม่เคยรู้หรอก . . ว่าทุกครั้งที่หลับตา . . เธอคือใบหน้าของคนในฝัน
จะให้เริ่มพูดอย่างไร ~ กลัวความรู้สึกของอีกใจไม่ตรงกัน
คนที่ได้ชื่อว่าแอบรักเพื่อนสนิทอย่างฉัน . .. แค่ยืนหายใจอยู่ใกล้กันก็สุขแล้ว~*
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
