มิใช่เขียนกลอนประวัติศาสตร์ บางคนเขียนแต่ชีวิตจริงของตนก็มีเหมือนกัน
การเขียนกลอนคงไม่ต่างจากการเขียนนวนิยาย  ผู้เขียนพยายามเขียนให้ผู้อ่านมีความบันเทิงใจ
ถ้าเขียนเรื่องจริงของตนเองเรื่อย ๆ นึกไม่ออกว่าจะเป็นอย่างไร
กวีโบราณาจารย์ ท่านยกย่องไว้ว่ารสของกวีเป็นที่สุดอยู่ที่รสรัก

นึกถึงครูกลอนสุนทรภู่ ท่านแต่งนิราศผ่านตำบลใดก็คร่ำครวญตามแบบของนิราศ
จนมีผู้กล่าวหาท่านเป็นคนเจ้าชู้มีหลายรัก  ท่านจึงเขียนบรรยายความรู้สึกของท่านไว้ว่า

ใช่จะมีที่่รักสมัครมาด             แรมนิราศร้างมิตรพิสมัย
ที่ครวญคร่ำทำทีพิรี้พิไร          ตามวิสัยกาพย์กลอนแต่ก่อนมา
เหมือนแม่ครัวคั่วแกงพะแนงผัด  สารพัดเพียญชนังเครื่องมังสา
อันพริกไทยใบผักชีเหมือนสีกา   ต้องโรยหน้าเสียสักหน่อยอร่อยใจ

จงทราบความตามจริงทุกสิ่งสิ้น  อย่านึกนินทาแถลงเหนงไฉน
นักเลงกลอนนอนเปล่าก็เศร้าใจ จึงร่ำไรเรื่องร้างเล่นบ้างเอย