.jpg)
ด้อยโอกาสพลาดท่ามาแต่เด็ก
หมู่บ้านเล็กกลางไพรไกลปืนเที่ยง
ศิวิไลไม่มีที่ใกล้เคียง
พ่อแม่เลี้ยงตามประสาคนป่าดอย
โรงเรียนแรกห่างไปไกลจากบ้าน
ต้องเดินผ่านท้องนาและป่าข่อย
สี่ปีจบประถมสมใจคอย
ดีใจหน่อยเรียนเก่งได้เกรดดี
พ่อแม่จึงพึงใจให้เรียนต่อ
ไม่รีรอประถมปลายหมายเร็วรี่
ประถมเจ็ดเสร็จได้ในสามปี
แสนเปรมปรีด์ความฝันฉันเป็นจริง
ใจอยากเรียนมอศอมิรอท่า
แต่ทว่าแสนไกลไปทุกสิ่ง
ระยะทางห่างไกลใจประวิง
หนักใจยิ่งเรื่องเงินเกินกำลัง
พ่อให้ลองสอบดูเผือรู้ผล
ดีใจล้นสอบได้อย่างใจหวัง
โรงเรียนดีมีชื่อถือว่าดัง
ฉันได้นั่งโต๊ะเรียนอ่านเขียนไป
มอศอสองต้องเศร้าพบเงาแย่
ทุกข์ใจแท้พ่อป่วยช่วยมิไหว
บอกฉันว่าลูกพ่อขอทำใจ
พ่อขอให้หัดปลงออกโรงเรียน
สล่าผิน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
