เ ป็ น เ ห มื อ น ด ว ง ด า ว บ น ท้ อ ง ฟ้ า
กระพริบเพื่อเรียกร้อง.ให้บางใครมองมา.เท่านั้น
จุดเล็กเล็กที่คอยวับวาว.เขาก็บอก.ว่าไม่สำคัญ
ความรู้สึกคือเจ็บปวด..แต่ว่ามันจมอยู่.กับความชินชา
แ ค่ เ ศ ษ ฝุ่ น ผ ง
ที่ปลิวไปมาตามลมและเขาคง..ไม่เห็นค่า
ในจักรวาลมีเรื่องราวมากมาย.แค่จุดหนึ่ง..ที่มองผ่านตา
รู้เสมอว่าเล็กน้อย..ไร้ค่า.ไม่เด็น.ไม่หรูหรา..อย่างใคร
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
