Re: >>>เรื่องสั้น "เวลา ของความทรงจำ"

ต่อจากข้างบนค่ะ ^^

1 มีนาคม 2553 ; 20:45 น. ฟ้าปลอดโปร่งของคืนนี้ มีลมพัดแผ่วบรรยากาศช่างเป็นใจในการดูดาวยิ่งนัก ฉันนิ่งมองท้องฟ้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมามองร่างที่นั่งเตรียมพร้อมรออยู่บนเตียง
“หนาวรึเปล่าคะ”ฉันถามพลางกระชับเสื้อกันหนาวเขาให้กระชับตัวเขามากขึ้น เขาเพียงแต่ส่ายหัวเล็กน้อยและเลื่อนมือมาจับที่มือของฉัน
“ผมรักคุณจัง” สิ้นคำพูดปากนั้นก็เลื่อนมาจูบที่มือของฉัน ฉันรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที อึ้งเล็กน้อยที่อยู่ๆก็ถูกอ้อนแบบนี้
“เป็น อะ ไร รึป่าวคะ”เขาเพียงแต่ขบขันกับท่าทางทีฉันแสดงออก ฉันยังคงจ้องหน้าเขาอยู่นานอย่างหาคำตอบ
“เราออกไปดูดาวกันเถอะครับ”ฉันพยุงร่างเขาให้ลุกตาม ระเบียงไม้ที่หันหน้าเข้าหายหาด ฉันพาร่างเขานั่งลงบนพื้นพรมที่ปูราบเป็นแนวยาว
ท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืน ท้องฟ้าโปร่ง เห็นดาวระยิบระยับนับล้านดวง กลิ่นหอมจางๆของดอกไม้จากแปลงข้างๆลอยอบอวลไปทั่วบริเวณ เสียงคลื่นที่ยังดังกระทบฝั่งอยู่เป็นจังหวะ ฉันยังพร่ำเรื่องเก่าๆอยู่ไม่หยุดหย่อน เพราะทุกภาพมันยังฉาบทับอยู่ในหัวของฉันเหมือนกลับว่ามันพึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง ‘คุณจำได้ไหม...’ ประโยคนี้เฝ้าเกริ่นเรื่องราวอยู่ไม่หยุด ฉันพูดไปด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา ไม่ใช่เพราะเสียใจแต่เพราะดีใจมากต่างหาก การที่เราได้พบกัน ได้รักกัน มันถือเป็นเรื่องมหัศจรรย์ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ความรักกลับมีแต่เพิ่มขึ้น ไม่มีท่าทีว่าจะลดน้อยถอยไปเลย ‘เราเกิดมาเพื่อกันและกัน’
“ไม่ เคย มีใจ ให้ใครมาก่อน ไม่เคยอ่อนให้ ความ รักเลย…” เสียงแหบห้าวที่ออกจากปากเขาทำให้ฉันต้องหันกลับมามอง เพลงนี้ที่เขาเคยร้องตอนที่จีบฉันตอนแรก เพลงแห่งความหลัง เพลงที่ฉันชอบ เพลงของเรา นานแล้วสินะที่ฉันไม่ได้ฟังมันเลย ฉันยิ้มและนิ่งฟังเงียบๆ
“จะมี ใคร ใคร มากมาย คุ้นเคย แต่ไม่เคย มีใครอย่าง เธอ” สายตาเขาที่มองมามันทำให้ตาของฉันมันเริ่มร้อนๆ ใบหน้าก็เริ่มร้อนผ่าว
“ฉัน เคยบอก กับ เธอหรือยัง… ว่า เธอมีความหมาย เพียงใด กับคนที่ใจ มัน ด้านชา”เขาเลื่อนมือที่โอบเอวมาจับที่มือของฉัน ตายังจ้องหน้าฉันไม่กระพริบ ความรู้สึกอบอุ่นเริ่มเติมเต็มในหัวใจ ภาพความหลังเก่าๆ ย้อนมาในหัวของฉัน
“ฉะ ฉัน เคยบอก กับเธอ หรือยัง…จากวันนี้และทุกเวลา จะมีแต่คำ ว่า รั ก เธอ” ตาที่ยังสบประสานตาฉันอยู่ มันลึกซึ้งและยากเกินที่จะอธิบาย น้ำหยดใส่ๆไหลออกมาอย่างสุขล้น ฉันบีบมือที่จับอยู่บนมือของฉัน มืออีกข้างของเขาเลื่อนมาลูบที่หน้าของฉัน ไล่คราบน้ำตาที่มันกำลังรินหลั่ง เขาลูบ ที่แก้มฉันเบาๆ เรื่อยมาจนถึงใบหู ฝ่ามือนั้นที่ประคองใบหน้าของฉันอย่างแผ่วเบาและถนุถนอม
“จาก ฉัน คนเดิม จากรักไม่เป็น จะขอเป็นคนที่รักเธอยิ่งกว่าคน ไหน ไหน จากนี้คือเธอ... จากนี้จนวันตาย.. เธอคือสุดท้าย ของทั้งชีวิต และหัวใจ” เพลงที่ร้องครั้งนี้ดูติดๆขัดๆแต่กลับเป็นครั้งที่ฉันรู้สึกว่ามันเพราะที่สุดเท่าที่ได้ฟังมา เพราะที่สุดสำหรับฉัน เสียงเขาเงียบไป พร้อมกับลมหายใจที่ดูหอบถี่ ฉันจับมือที่จับอยู่บนหน้า เลื่อนมาตรงที่หัวใจของฉัน
“ไม่ว่าวันไหน... ไม่ว่าเมื่อไร... ฉันรักเธอ...” ฉันพยามเน้นทุกถ้อยคำให้แน่นหนัก พยามไม่หลุดเสียงสะอื่นใดๆ แต่มันก็ยากเต็มที รอยยิ้มบางๆฉาบที่ใบหน้าของเขา มือที่จับอยู่กระชับแน่นขึ้น
“ร้องอีกได้ไหมครับ อยากฟังอีกจัง” ฉันสูดลมหายใจลึกๆ ไล่ความหวั่นไหว และคราบน้ำตา เสียงบทเพลงดังลอดมาจากปากของฉัน เพลงที่เต็มไปด้วยความรัก ปากฉันพร่ำร้องไม่หยุดไม่ต่างกับใจที่ยังคิดไปไม่หยุดหย่อน หัวของเขาเริ่มมาซบที่ไหล่ของฉัน เสียงลมหายใจที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ฉันรู้สึกชาๆ “ร้องจนจบเลยนะครับ” เสียงนั้นยังดังอยู่ข้างหูของฉัน ฉันร้องเพลงอยู่เรื่อยๆ เหมือนว่าบทเพลงนี้มันยาวนานเกินกว่าทุกครั้ง ลมหายใจหนักๆยังกระทบที่ต้นคอของฉัน ฉันกระชับผ้าที่คลุมไหล่ให้เข้าหากันมากขึ้น แต่มันก็ไม่ได้คลายความหนาวเหน็บในหัวใจของฉันได้เลย มีเพียงเสียงเพลงที่ขาดช่วง และน้ำใสๆที่ตาที่ยังไหลออกมาอย่างไม่หยุด
“ไม่ว่าวันไหน.......... ไม่ว่าเมื่อไร....... ฉัน รั ก เธอ”เพลงท่อนสุดท้าย พร้อมกับหยดน้ำตาของฉัน
“ผมรักคุณนะ อย่าร้องไห้เลยนะครับ”คำบอกรักแสนหวานไหวจากเสียงแหบห้าว ยังดังอยู่ข้างหูของฉัน
“ขอเถอะ ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย ฉันสัญญา”ลมหายใจถี่ที่ดังขึ้นเรื่อยๆข้างหูฉัน เริ่มหอบขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งขาดหายไป
ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมทุกอณู มีเพียงเสียงคลื่นที่สาดซัดเข้าหาฝั่ง ดาวที่ลอยพร่างพราวอยู่บนฟ้า กลิ่นดอกไม้อ่อนๆที่ลอยมาตามสายลม ความรู้สึกหนาวเย็นจับใจฉัน มือเขาที่กุมอยู่เริ่มคลายออกเล็กน้อย ฉันบีบมือแน่นกระชับ หยดน้ำใสๆร้อนๆยังไหลอยู่ไม่หยุด ฉันโน้มใบหน้าเข้าหาเขา พร้อมกับกดจมูกลงบนเส้นผม “หลับเถอะนะคนดีของฉัน” ในความเงียบของคืนนี้มีเพียงฉันที่ยังนั่งจ่อมจมไม่ลุกหนีไปไหน มีเพียงความว่างเปล่าภายในหัวสมองของฉัน ทั้งที่ทำใจมาตลอดว่าอีกไม่นานวันนี้จะมาถึง ทั้งที่รู้ดีว่ามันต้องมาถึง แต่ใครกันที่จะรับได้ เสียงสะอื้นที่ดังออกมาจากปากของฉัน ภาพอดีตเริ่มเล่าเรื่องราวของมันทีละฉาก ‘เมื่อดอกไม้ดอกสุดท้ายผลิบาน เพลงแห่งรักกังวานหวานไหว ขอสองร่างผสานรวมเป็นหนึ่งใจ รักยิ่งใหญ่ซึ้งใจชั่วนิรันดร์’ ข้อความในกระดาษสีม่วงยังลอยเข้ามาในความคิดของฉัน ‘ชั่วนิรันดร์’อย่างนั้นหรือ ฉันปาดน้ำตา โอบกอดเขาทอดสายตามองไปเบื้องหน้า... ‘เมื่อไหร่จะเช้านะฉันอยากจะดูพระอาทิตย์ขึ้นเต็มที’

มีต่ออีกค่ะ(จะจบล่ะ) ^^