กลอนสุดท้าย ราตรี นี้แสนเหงา
ฉันนั่งเศร้า หดหู่ เธอรู้ไหม
ฉันนั่งเศร้า หดหู่ เธอรู้ไหม
ฉันห่วงใย โหยหา ก่อนลานอน
สุนทรวิทย์
*“ฝันดีเพี้ยง”*
กลอนสุดท้าย ปลายคืน ตื่นก่อนหลับ
ร้อยประดา ประดับ จับอักษร
พจนา พาคำ จำงามงอน
คล้ายออดอ้อน อุ่นหวาน กานท์แด่เธอ
กลอนสุดท้าย ราตรี นี้แสนเหงา
ฉันก็เศร้า โศกสนุก ทุกข์เสมอ
เพราะสองเรา เฝ้าสบ มิพบเจอ
คล้ายเสนอ น้องนาง สร้างมาเคียง
เพียงมากล่าว สาวความ ถามคิดถึง
ใครคนหนึ่ง เนินนาน ผ่านส่งเสียง
กระซิบปลาย สายลม ห่มสำเนียง
“ฝันดีเพี้ยง” พจน์นี้ ที่ลอยลม....
ฝันดีนะคะทุกท่าน จากใจ...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
