ผมแต่งกลอนนี้ คลายๆกับชีวิตผมอะครับ ผมไม่มีอะไรเลย แค่คนธรรมดาลองอ่านดูครับ

            เสียงจิ้งหรีดร้องหวนกังวานป่า   

               ลมโชยมายามเย็นแสนสุขขี

                เสียงโหยหวนชวนหาวของชะนี

                เมฆลอยถี่ขับเค้าลำเนาไพร

                 เสียงน้ำไหลลงมาดังกระซิก

                  เสียงนกจิกร้องจิ้บๆหาแม่จ๋า

                  ความอบอุ่นล่องลอยกลางนภา

                  ความสุขหนาลอยมาตอนยามเย็น

                  เป็นดั่งเคยมีแม่นกมีลูกน้อย

                 บินล่องลอยออกไปหาอาหาร

                 เพื่อเอามาให้ลูกนกรับประทาน

                  เป็นยานานให้ลูกนกได้อินใจ

                  ...ยามเช้าตู่...ผมมองดูแม่นกน้อย

                  ที่..บินล่องลอยบนท้องฟ้า

                  เห็นเมฆขาวล่องลอยบนนภา

                  เห็นแม่นกเจ้าบินมาถลาลม

                  อยากถามแม่นกน้อยเจ้าจะไปไหน

                 รังเจ้าอยู่ใกล้หรืออยู่ไกลได้สุขสม

                   จึงถลาบินมาล่องตามลม

                   ไม่สุขสมแล้วหรือ...หรืออย่างไร

                  ...เจ้าบินไปหาเหยื่อมาเพื่อลูก

                 ด้วยพันผูกดวงใจให้ห่วงหา

                 ลูกนกน้อยคอยแม่จากนภา

                 ว่าแม่จ๋าหนูหิว(เมื่อไหรจะมาถึงรัง)

                 แม่นกน้อยคอยคุ้ยบินหาอาหาร

                 เจอนายพรานยิงศรไส่ไม่สุขสม

                 เสียชีวิตล่องลอยไปตามลม

                 นายพรานสมได้อาหารเป็นสุขใจ

                  ส่วนลูกนกน้อยคอยแม่กลับมาหา

                  ว่าแม่จ๋าหนูหิวแม่อยู่ไหน

                   นอนรอแม่ร้องจิ๊บๆจนขาดใจ

                   เพราะว่าไม่มีอาหารจากแม่เอย