Re: ตลุยยุทธภพ

ต่ออีกช่วงครับ...

โจรหัวเลี่ยนพุ่งตัวเข้าหาอ๋องอุ้นด้วยมือเปล่าๆ หากแต่รุนแรงอย่างเสือตะปบเหยื่อ อ๋องอ้นหมุนตัวหลบและตวัดกระบี่ตอบโต้การบุก แต่ปลายกระบี่ของเขาไม่อาจทำอะไรมันได้ ด้วยจังหวะหลบหลีกอันรวดเร็ว อ๋องอุ้นรู้ตัวดีว่า วิทยายุทธโจรหัวเกลี้ยงเกลานั้นเหนือกว่าเขายิ่งนัก การเคลื่อนตัวของมันดุจกังหันต้องลมเมื่อยามถูกโจมตี ลมยิ่งแรงกงหันนั้นยิ่งหมุนคว้าง ซ้ำการโจมตียังรวดเร็วต่อเนื่องและรุนแรง เขาตั้งรับอย่างเต็มความสามารถแต่ก็มิอาจต้านทานวรยุทธอันเก่งกาจของมันได้ จนในที่สุดมันก็สามารถปลดอาวุธออกจากมือเขาได้และฟาดฝ่ามือเข้าที่หัวไหล่อ๋องอุ้นอย่างจัง ร่างของอ๋องอุ้นกระเด็นตามแรงฟาดลอยละลิ่วตกลงกระแทกผืนทรายอย่างหมดท่า เขารู้สึกเจ็บปวดและหนักอึ้งที่หัวไหล่ สายตาจ้องจับการเคลื่อนไหวของของคู่ต่อสู้ ซึ่งตอนนี้มันคือเพชฌฆาตผู้กำลังเยื้องย่างเข้ามา

ฮ่าๆๆๆๆ ฝีมือแค่นี้เองเรอะ..ถุย มันกล่าวเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายสิ้นฤทธิ์ มีอะไรจะสั่งเสียโลกอันสวยงามนี้ไหม..ว่าที่ไอ้บอด..หา

มันถึงทีเจ้าแล้วนี่..จะทำอย่างไรข้าก็สุดแต่เจ้า จงอย่าปรานี..เชิญเลย

โจรหัวโล้นซ่ายกชูสองนิ้วที่แข็งดังเหล็ก เยื้องย่างเข้าหาอ๋องอุ้นอย่างเชื่องช้าพร้อมรอยยิ้ม เย้ยหยัน ดุร้าย และเหี้ยมเกรียม

บัดหนึ่งนั้น รอบบริเวณชายป่าบังเกิดลมพัดวูบหนึ่ง อ๋องอุ้นรูสึกฉ่ำเย็น หากแต่โจรร้ายกลับแว่วได้ยินคลื่นเสียงบางอย่างก้องในโสตประสาท ประดุจว่าเสียงนั้นคือเสียงแห่งเทพเจ้าผู้ทรงธรรม

อ้ายโจรชั่วพวกเจ้าอาจหาญมากที่บังอาจมาก่อการที่นี่อีก จงรีบไสหัวไปเสีย ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่ปรานีพวกถ่อยอย่างพวกเจ้าเหมือนครั้งก่อน

โจรหัวเลี่ยนเตียนหยุดการเคลื่อนไหวถอยตัวออกจากอ๋องอุ้น พรางส่ายตาหาที่มาของเสียง ซึ่งอาจจะอยู่สูงขึ้นไปบนยอดไม้ หรือรายรอบอยู่

ใครวะ..ใคร มันร้องถามส่งเดช ใคร..จงออกมาสู้กับข้า

เกิดลมพัดขึ้นอีกวูบหนึ่ง โจรหัวโล้นพยายามแน่วนิ่งโสตประสาทจับคลื่นเสียงบางอย่าง พลันได้ยินเสียงวัตถุพุ่งแหวกอากาศ ดังหวีดหวิวจากการซัดของคนที่มีกำลังภายในสูงส่ง มันกำลังคำณวนถึงที่มาและหาทางหลบหลีก..แต่ช้ากว่าความเร็วของวัตถุนั้น

ฟิ้ววว...ตึก..โอ้ย ก้อนหินขนาดไข่ห่านลอยละลิ่วเข้ายอดอกจอมโจรหัวเลี่ยน ทำให้มันกระเด็นไปไกลถึงสองวา ก่อนทิ้งร่างล่วงลงแทกพื้นอย่างหมดท่า

จะไปหรือไม่ไป..อยากตายใช่ไหม เสียงเทพเจ้าอันเยือกเย็นนั้นดังก้องขึ้นอีก

โจรหัวเลี่ยนตะกายร่างอันบอบช้ำลุกขึ้นเหลียวซ้ายแลขวาอย่างหวาดระแวงการโจมตีรอบสอง มันหันไปสั่งสองสมุน ที่อยู่ในสภาพบอบช้ำไม่ต่างกันอย่างร้อนรน

พวกเราถอย.. มันสั่งลูกน้องของมันพลางกระโจนวิ่งหางจุกตูด โดยมีสองสมุนร่างบอบช้ำวิ่งโซซัดโซเซติดตามไปเบื้องหลัง

หลูอันเข้าประคองร่างอ๋องอุ้นพยุงให้เขาลุกขึ้น ทั้งสองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่รู้ว่า โจรชั่วนั้นถูกใครหรือสิ่งใดทำให้พวกนั้นเผ่นไปได้ อ๋องอุ้นเข้าใจว่าเป็นฝีมือของหลูอัน จึงกล่าวชมแก่เขา
เจ้าเก่งมากหลูอันที่ช่วยข้า เจ้าปาได้แรงมาก..เจ้าเก่งกว่าข้าเสียอีก

ข้าเปล่า.. หลูอันตอบเขา ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย..ข้าแค่ยืนดูเฉยๆ แล้วพวกนั้นก็วิ่งหนีไปเอง

เอ้า..เจ้าไม่ได้ซัดก้อนหินใส่มันหรอกเหรอ อ๋องอุ้นถามอย่างสงสัย

ซัดเซิ๊ดอะไรกัน..ข้าบอกแล้วไงข้าแค่ยืนดู

อ๋องอุ้นมองลึกเข้าไปในดวงตาของหลูอัน และรู้ดีว่าเขามิได้โกหก มันยิ่งทำให้เขาสงสัยเป็นที่สุด ว่าใครกันที่อยู่เบื้องหลังการโจมทีนั้น เขามองป่าที่แวดล้อมอยู่อย่างสงสัย และคิดเอาว่าอาจมียอดฝีมือหลบอยู่ในนั้น เขาอยากรู้จักคนที่ช่วยชีวิตเขา

จบตอน............