|
หัวข้อ: โสภาวรรณศิลป์ เริ่มหัวข้อโดย: อัลิปรียา ที่ 28 ตุลาคม 2008, 12:57:PM แต่งไว้นานแล้วค่ะ หาที่ลงไม่ได้เลยลองเอามาให้อ่านดู ช่วยติชมด้วยนะคะ
สำเนียงหรือส่อซึ่งถึงภาษา ทรงคุณค่าความงามนามประจักษ์ เคียงแผ่นดินถิ่นทองต้องพิทักษ์ ค่าควรรักษ์วรรณศิลป์ของดินไทย พิศตั้งแต่แลรสพิเศษสุด ทั้งเรืองรุจสุดประเสริฐควรเทิดไว้ ทั้งกาพย์ฉันท์โคลงกลอนกรองด้วยใจ เป็นความนัยให้เห็นเป็นข้อคำ พรรณนาตั้งแต่นภาพร่าง จรดทางดำเนินให้เพลินซ้ำ ในคุณค่ามองเห็นเป็นลำนำ พิศค่าล้ำเลิศล้นในลีลา สัมผัสซึ่งอักษรทุกตอนวรรค ฉันทลักษณ์ถ้วนถี่ศรีทรงค่า สัมผัสนอกจับใจนัยนา สัมผัสแสนเสน่หาให้น่าฟัง สัมผัสส่อสื่อถึงซึ่งสำเนียง สัมผัสเพียงเพลินใจไม่หยุดยั้ง สัมผัสคือคุณค่าประดุจดัง สิ่งที่ฝังตรึงใจฤทัยชน เสาวรจนีศรีเสน่ห์ ทั้งบทเห่กลอนกานท์น่าฉงน อันนารีปราโมทย์ประโลมคน ดั่งมีมนต์สะกดใจให้เลื่อนลอย อีกพิโรธวาทังใจคั่งแค้น ในอกแน่นหนึ่งศัสตรามากกว่าร้อย ปักยิหวาให้คิดดวงจิตคอย คิดเจ็บแค้นใช่น้อยพลอยโกรธา สัลลาปังคพิไสยที่ใช้สื่อ ก็ตามชื่อโศกศัลย์ให้พรั่นหา คิดคร่ำครวญรัญจวนเสมอมา สุนทรียลีลาสง่าครัน อุปมาบุคลาธิษฐาน อันกลอนกานท์เสนาะเพราะเลือกสรร คมคำความตามจิตคิดประพันธ์ ใช่ประกวดประขันกับผู้ใด |