ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ตึดดดดด.....ตึด....................ตึด...................

เสียงเครื่องมือหมอยังดังก้องในหูของผม
วันหนึ่งผมบังเอิญเข้าไปในห้องไอซียูโดยไม่ทันตั้งตัว
สภาพโดยรอบเต็มไปด้วยผู้ป่วยที่ยากต่อการเยียวยา
ผมค่อยๆกวาดสายตาเป็นวงกว้าง

สิ่งที่ทำให้สะดุดตาสุดคือเด็กน้อยๆอายุประมาณ10ขวบ
เขานั่งวาดภาพระบายสีอยู่ในห้องดูแลพิเศษ
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าน้องเขาเป้นอะไร


จนกระทั้ง


เวลาค่อยๆผ่านไปอย่างช้าๆ
ตอนนี้ก็ประมาณทุ่มกว่า
ผมเดินออกมาข้างนอกห้องไอซียู
"ลูขของคุณนี่เราไม่แน่ใจนะว่าเขาจะผ่านคืนนี้ไปได้หรือเปล่า"
คำพูดสั้นๆของหมอที่พูดกะผู้เป็นแม่
ผมเริ่มที่จะจ่องมองที่ใบหน้าของผู้เป้นแม่อย่างไม่ได้ตั้งใจ
และมันก้เป็นเหตุจูงใจให้ผมก้าวเข้าไปในห้องไอซียูอีกครั้ง

แม่ของเด็กเดินไปในห้องดูแลพิเศษ
แล้วค่อยๆจับมือลูกน้อยด้วยความรักและห่วงเหนอย่างยิ่ง
ผมได้มีโอกาสเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนกะแม่ของเด็กน้อย
ลูกค่อยๆเช็ดน้ำตาให้แม่ที่กำลังเออล้นเบ้าตาออกมา

แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ่น
ผู้ป่วยที่อยู่ห้องกลางที่สามารถมองเห้นพอดี
เกิดอะการชักและจากไปอย่างสงบ

แม่ค่อยๆตัวสั่น
จับมืงลูกน้อยแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ
แม่ร้องให้น้ำตาไหลไม่หยุด  เมื่อนึกถึงคำที่หมอพูดบอก
ลูกซับน้ำตาให้แม่แล้วบอกว่า
"คนต่อไปก็คือ - - ผม - - ใช่ไหมแม่"
ลูกน้อยพูดอย่างใจเย็น
น้ำตาผมเริ่มที่จะไหลออกจากเบ้าตาอย่างช้าๆหลังจากที่ประโยคนั้นจบลง

ผู้เป็นแม่โน้มตัวเข้าไปกอดลูกทั้งสองคนต่างร้องจนเหลือน้ำตา


แม่แทบจะร้องกรี๊ดออกมาให้ลั่น
เก็บกดข้างในหัวใจท่าน

ห่วงเวลานี้มันช่างยาวนานเหลือเกิน
เวลาผ่านไปจนถึงชั่วเที้ยงคืน

ขณะที่เด็กหลับลงนั้น

ผู้เป็นแม่ค่อยๆจ่องดูอย่างใจจดใจจ่อ


"พยาบาล - - พยาบาล - - ลูกฉัน - - ช่วยด้วย - -"


ผู้เป็นแม่กรีดร้องโวยวายเมื่อสิ่งที่เห็นเบื้องหน้าคือภาพลูกน้อยที่กำลังจะสิ้นลมต่อหน้า

เขาค่อยๆหายใจช้าลง  ช้าลง   ช้าลง

ทุกคนที่เฝ่าญาติพี่น้องตัวเองภายนอกรวมทั้งผม

ยืนเกาะที่ประตูดูหตุการที่เกิดขึ่นอยู่


ผ่านไปไม่กี่นาที  เครื่องมือแพทย์เต็มไปหมดค่อยๆมารวมที่เตียงของลูกน้อย 

การนับจังหวะของหมดในการปั๊มหัวใจ

แม่เป็นลมล้มลงต่อหน้า

ผมอยากจะเข้าไปดูเหตุการณ์ข้างในเหลือเกิน

ความทรมาณของผู้เป็นแม่ที่ทำหน้าที่ตรงนั้นผมรับรู้ได้อย่างจัง


สุดท้าย

ลูกน้อยก้สิ้นลมไปตามสภาพของเขาเอง


ผ่านไปหลายชั่วโมง ผู้เป็นแม่ยังไม่ทราบว่าลูกตัวเองนั้นได้จากเขาไปแล้ว


เขาตื่นมาในสภาพที่ไม่น่าจะตื่น


รู้สึกตัวโดยที่ตัวเองนั้นนอนอยู่บนเตียง

แม่คลั้งแทบบ้า


ร้องตะโกนโวยวาย  จนกระทั้งหมอมาจับตัวไว้และบอกว่า


"เราทำสุดฝีมือแล้ว แต่ก็ไม่สำเร็จ เราขอแสดงความเสียใจจิงๆ"


สิ้นสุดน้ำเสียงของหมอ

แม่ค่อยๆทรุดตัวลงอย่างช้าๆล้มลงกองกับพื้นดดยตั้งสติไม่ได้


ผมไม่รู้ว่าเหตุการณ์ต่อไปอะไรมันจะเกิด



ผมรู้แต่เพียงว่าคำพูดสุดท้ายที่ผมได้ยินจากเด็กคนนั้นคือ


"คนต่อไปก็คือผม...ใช่ไหมแม่"




หยดน้ำตาของผมไหลลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ



ผมเริ่มนึกถึงได้ว่าความตายจะมาตอนไหนก็ไม่รู้



แต่หากเราทำใจได้ว่ามันจะเกิดขึ้นในไม่ช้าเราก็จะรับได้เอง

ผมได้พบประสบการแบบนี้


ผมไม่รู้เหมือนกันนะว่ามันสอนอะไรให้ผม


ผมรู้แต่เพียงว่ามันทำให้ผมรักและคิดถึงแม่ที่จากผมไป


ผมคิดว่าถ้าแม่ผมอยู่คงจะดีสินะ




คิดถึงแม่เลย

วันนี้ผมไปงานศพเด็กน้อยคนนั้นมาคับ


เขาบอกว่าเด็กคนนี้ยอมทำทุกอย่างไม่ให้แม่ลำบาก


จนกระทั้งโรคร้อยกำเริบ


เขาก็จากแม่ไปอย่างสงบ

โชคชะตาฟ้ากำหนดมาเช่นนั้น
อย่ากลัวมันเกรงมันเลยพี่เอ๋ย
เรามีสิทจะคิดอย่ากลัวเอย
ชีวิตเราเกินจะเอ่ยได้เป็นจริง

เราจะตายวันไหนไม่รู้ได้
ที่แน่ๆเราต้องตายวายทุกสิ่ง
เราต้องยอมรับกับความจริง
ว่าทุกสิ่งต้องเป็นไปไม่รีรอ