ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

       ไม่รู้ว่าลมหายใจของฉัน             จะเหลืออีกกี่วันนับจากนี้
เปรียบเหมือนแสงเทียนที่ริบหรี่             ไม่รู้จะดีหรือร้ายเพียงใด
        สัญญากับฉันเมื่อไม่มีเรา             เธอจะก้าวต่อไปแม้จะเหนื่อยล้า
ฉันจะเป็นสายลมโอบกอดพัดพา             อยู่ทุกเวลาจะไม่ห่างไกล
        เวลาที่เธอคิดถึงฉัน                    มองท้องฟ้าตรงนั้นฉันจะไม่ไปไหน
จะเป็นแสงดาวที่คอยห่วงใย                  จะเป็นสายลมพัดไกวอยู่ใกล้เธอ
        ใช่ว่าฉันอยากเอ่ยคำลา                แต่สุดจะหาสิ่งใดมาขัดขวาง
เมื่อชีวิตที่เหลือคล้ายเรืออัปปาง              ได้แต่ปล่อยวางให้เป็นตามครรลอง
         ฉันขอโทษเธอที่จากไปก่อน          ต่อให้อ้อนวอนขอร้องต่อฟ้า
ลมหายใจของฉันก็คงไม่กลับคืนมา            เก็บน้ำตาแล้วก้าวต่อไปนะคนดี
         ขอบคุณที่เธอทำเพื่อฉัน               ขอบคุณที่รักกันไม่จากไปไหน
ฉันขอโทษที่ไม่อาจดูแลเธอได้อีกต่อไป       แค่เธอรู้ไว้ว่าฉันไม่เคยลืมเธอ...