|
หัวข้อ: ~*~ รุ้ง ~*~ เริ่มหัวข้อโดย: วลีลักษณา ที่ 21 กุมภาพันธ์ 2020, 12:36:PM (https://www.bloggang.com/data/w/waleelaksana/picture/1582263678.jpg) ๐ คงเป็นเพียงพรายรุ้งอันฟุ้งฟ่อง จากละอองต้องแสงแล้วแต่งสี งามย่อมเกิดเพียงครู่ต่างรู้ดี ดุจไมตรีระหว่างเราที่เบาบาง ๐ หากแม้หมายยึดเอาเป็นเจ้าของ ผูกใจจับรับรองประคองข้าง มิช้านานผ่านคล้อยต้องปล่อยวาง ทิ้งรอยร้างเลอะเลือนแปดเปื้อนทรวง ๐ ภาพเริ่มแรกแปลกใหม่สีใสสด ย่อมเบิกบทงดงามอร่ามสรวง แค่ประกายละอองฟุ้งของรุ้งลวง หมายจะหวงหน่วงไว้คงไม่นาน ๐ แม้จะรู้แก่ใจว่าไม่เที่ยง ยากจะเลี่ยงหลบห่างเส้นทางผ่าน ดั่งสวรรค์ทอดลู่ปูสะพาน พ้นช่วงกาล ก็กลายสลายลง ๐ เผลอยินดีปรีดานิจจาเอ๋ย ไฉนเลยระบายสรวงให้ห่วงหลง ยื่นสุขแรกแทรกพิษแทบปลิดปลง แลยังคงโทษทัณฑ์แต่นั้นมา ๐ กอดเศษซากขาดวิ่นในจินตภาพ เก็บซึมซาบซับทรวงอย่างห่วงหา มิยินดีภาพอื่นดาษดื่นตา คงแต่รุ้งร้างราเป็นอารมณ์ ๐ เจ็บเยี่ยงไรกันหนอจะพอให้ อณูใจรู้ตื่นจากขื่นขม ปวดเพียงไรกันหนอจะพอจม รูปปรารมภ์ ล่มรานกลางธารกรรม ๐ จักผูกชาติพาดล่วงกี่ช่วงภพ จึงจะลบรอยเงาที่เก่าคร่ำ จึงจะสิ้นสุดลงความทรงจำ ที่ยังคงตอกย้ำอยู่ร่ำไป ๐ สุขที่คล้ายละอองฟุ้งของรุ้งฝัน สรวงสวรรค์ปั้นแต่งแล้วแบ่งให้ ก่อนหยิบคืน, ยื่นโศกวิโยคใจ ยัดเยียดไว้ทดแทนนานแสนนาน วลีลักษณา ๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๓ ที่มา https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=waleelaksana&month=21-02-2020&group=26&gblog=165 (https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=waleelaksana&month=21-02-2020&group=26&gblog=165) หัวข้อ: Re: ~*~ รุ้ง ~*~ เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 27 กุมภาพันธ์ 2020, 05:35:PM
หัวข้อ: สัลลาปังคพิสัย เริ่มหัวข้อโดย: วลีลักษณา ที่ 27 กุมภาพันธ์ 2020, 11:04:PM สัลลาปังคพิสัย สุข-ทุกข์ ย่อมเกิดดับสลับอยู่ สอนให้รู้ข้ามพ้นความหม่นหมอง สรรพสิ่งแปรผันบนครรลอง ให้ครอบครองชั่วครั้งไม่ยั่งยืน ทุกอารมณ์หลากหลายดุจลายรุ้ง ที่แต่งปรุงละอองฝันนับพันหมื่น ซึ่งสุดท้ายถูกสรวงเก็บทวงคืน มิอาจขืนครอบครองเป็นของตน เฉกความรักต่างจิตก็คิดต่าง ยากยกอ้างถูก- ผิด พินิจผล บ้างดุจรุ้งเรืองรองผ่องอำพน ตลอดชนม์มิเลือนแม้เคลื่อนวาร แต่บางคนร้าวร้างบนทางรัก ใจจวนเจียนป่นปรักสุดหักหาญ ก็เปรียบรุ้งเลือนลงไม่คงนาน ถูกเถือด้วยคมกาลนับล้านรอย มิใช่ความคับแคบ แต่แยบคาย บ่งความหมายทั้งหมดให้ปลดปล่อย กฏไตรลักษณ์ จักรอนทอนทยอย เข้าพรากคล้อยทุกสิ่งลงทิ้งดิน มิได้เปรียบเทียบพจน์ว่าลดเลี้ยว หรือปีนเกลียว, ตำหนิ หรือติฉิน มิพาดพิงผู้ใดในระบิล เป็นเพียงจินตนาการฝากลานกลอน สัลลาปังคพิสัย แห่งนัย ~*~ รุ้ง ~*~ พาดผ่านทุ่งโศกโศลกของโลกหลอน ตามสายกาลผันแปรไม่แน่นอน พ้นช่วงตอนทั้งหมดก็ปลดวาง หลากรส บทประพันธ์ วลีลักษณา ๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๓ หากแปลความบทกลอนของคุณ Soul ผิดไปขออภัยด้วยนะคะ |