ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

จากกันแล้ว...

ตอนได้พบเราสองเฝ้าครองรัก
อบอุ่นนักมีรักเพียงเราสอง
ใครแลเห็นต้องเป็นเฉลียวมอง
รักเราสองมิอาจจำพรากกัน

มาวันนี้เหตุใดจำต้องจาก
เราต้องพรากจากกันไม่แลเหลี่ยว
เธอไปแล้วมิกลับฉันสุดเปลี่ยว
เดินคนเดียวบนทางหมายังเมิน

มันสุดเจ็บสุดกลั้นน้ำตาไหล
ใจหนอใจโหดร้ายทำกับฉัน
เหมือนกับเป็นของเล่นไม่สำคัญ
เฝ้ารอวันถูกทิ้งฝังดินไป


 emo_111 emo_111