ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

(https://4.bp.blogspot.com/-hUUp3Zjo44U/W1HRq6q4CVI/AAAAAAAAGbc/oEGD7SxjVbQgXCaY5DvRLpavOfiw6oYDACLcBGAs/s400/1d.jpg)

~*~ ปิดบันทึก ~*~

๐ ซาบซึ้งนัยสาส์นสร้อยที่ร้อยฝาก
แม้กายจากใจพะวงแต่สงสาร
ถ้วนเนื้อความหวานล้ำรื่นสำราญ
ดุจอ้อยตาลหยาดย้อมประนอมทรวง

๐ พี่ว่าห่างเกินเกี่ยวคล้องเรียวก้อย
แต่ที่ร้อยรจนาว่าห่วงหวง
ก็เหมือนล่ามรัดรั้งใจทั้งดวง
ตรึงในบ่วงบาศนั้นเกินบั่นรอน

๐ ด้วยเพราะต้องผันห่างออกต่างหน
ได้แต่ยลลายลักษณ์รอยอักษร
วานอย่าหน่ายคลายค่าความอาทร
รอถึงตอนเขตดินนั้นสิ้นแดน

๐ ยามนิ้ถิ่นอัสดงเวิ้งวงหาว
หากพบดาวพราวพร่างกระจ่างแถน
หนึ่งดาวน้อยปลั่งเรืองบนเมืองแมน
ประกายแทนแววเนตรอีกเขตไกล

๐ สื่อผ่านความคิดถึงคะนึงหา
จากสุดฟากบูรพาส่งมาให้
ปลอบประโลมห่มทรวงผู้ห่วงใย
ร้อยล่ามรั้งอาลัยด้วยนัยนั้น

๐ หากเงียบเหงาเศร้าหมองยามต้องห่าง
ฝากดาวพร่างพรายพร้อยมาร้อยฝัน
โยงหัวใจสองดวงเข้าพ่วงพัน
แม้ไกลกันเพียงใดแต่ใจชิด

๐ จะเฝ้าคอยคล้องขวัญทุกวันพรุ่ง
รอลำรุ้งรวีอันวิจิตร
ทอดลาดเทียบเลียบถึงอีกหนึ่งทิศ
นำพาสองชีวิตมาชิดเชย ฯลฯ 

๐ สาส์นพี่มอบตอบถ้อยนับร้อยบท
ดุจย้อมหยดตาลฉ่ำทุกคำเผย
ยังหวานซึ้งตรึงทรวงไม่ล่วงเลย
โดยมิเคยเลือนค่าแม้นาที

(๐ ขอเก็บอักษรสร้อยนับร้อยบท
ถ้วนทั้งหมดงำไว้มิใคร่เผย
ปิดบันทึกหวานละมุนคนคุ้นเคย
รู้ถ้อยเอ่ยเอื้อนพร้อง เพียงสองเรา)

วลีลักษณา
๒๑ กรกฎาคม ๒๕๖๑

ที่มา

https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=waleelaksana&month=07-2018&date=21&group=26&gblog=110 (https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=waleelaksana&month=07-2018&date=21&group=26&gblog=110)

จำว่าเคยพบพานบรรสารบท
มธุรสวาทียามมีฝัน
เติมบันทึกถ้อยคำร้อยรำพัน
แต่ละหน้าสมุดนั้นต่างพรรณนา

หลากหลายคำบรรยายดุจลายรุ้ง
บางครั้งปรุงสีแสงแต่งอุษา
งดงามด้วยโกมุทบุษบา
แต่บางคราเลือนหายเส้นลายจาง

วลีลักษณา