พิมพ์หน้านี้ - เรื่องสั้น พระอภัย

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => แต่งนิยายและไดอารี (ห้องใหม่) => ข้อความที่เริ่มโดย: (พระอภัย) ที่ 28 มีนาคม 2014, 03:45:PM



หัวข้อ: เรื่องสั้น พระอภัย
เริ่มหัวข้อโดย: (พระอภัย) ที่ 28 มีนาคม 2014, 03:45:PM
ณ โรงบาล จิตเวช จังหวัดเลย.......

ผมเห็นนายพยาบาลคนหนึ่ง ไว้หนวดเเละหน้าตาเป็นมิตร นั่งอยู่ในศาลา โดยรอบเป็นสวนหย่อม ดูเป็นธรรมชาติ

สวัสดีครับ ผมมาเยี่ยมพี่ "บัณฑิต"ครับ รู้จักไหมครับ

นายพยาบาลรับไหว้ผม เเละตอบสีหน้าเครียดว่า รู้สิทำไมจะไม่รู้ ไอ้นี้นะมันคิดอยากเป็นใหญ่ในโรงบาล มันคิดคุมโรงพยาบาล มีเรื่องชกต๋อยกัน ผมต้องห้าม มันไม่กล้ากับผมหรอก!

อ๋อครับ

ว่าเเต่มียาสูบสักตัวไหม

ไม่มีครับ

อืมว่าเเล้ว ดูหน้าตาไม่น่าสูบยา

ผมจะบอกอะไรให้นะ โรคจิตน่ะมันมีกันทุกคน อยู่ที่ใครจะควบคุมมันได้ พูดพร้อมหันหน้ามาทางผม อย่างน้องน่ะเก่งมากที่ควบคุมพลังของตัวเองได้

ครับเเล้วรักษากันยังไง?.

จะไปยากอะไร ก็ใช่ไฟช๊อต บ่อยๆเดียวก็หายเอง

อ๋อครับ

ทันใดนั้นเอง!!!103 ๆ ได้เวลา พักกินข้าวเเล้วขึ้นตึก ด่วน! ชายหนุ่ม ใส่เสื้อลายดอกสี่ส้มตะโกนบอก!!

ผมเหมือนโดนสตันท์ไปชั่วขณะ............

คุณหมอท่านนั้นลุกจากศาลายิ้มเเล้วบอกว่า ไปก่อนนะ เดียวรอคิวยาว

ผม.......


หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น พระอภัย
เริ่มหัวข้อโดย: (พระอภัย) ที่ 28 มีนาคม 2014, 03:49:PM
ณ คลองถม
ผมเดินไปในร้านในลูกชิ้น เเทรกเข้าไประหว่างกลางของสาวสวยทั้งสองที่เลือกซื้ออยู่ก่อนนหน้า
เอาลูกชิ้นสี่ไม้ครับ
ตูมมมมมมม!!!เสียงรถข้างๆยางเเตกผู้คนต่างตื่นตะหนก สาวๆทั้งสองผวาเข้ามาเกาะเเขนคนละข้างของผมไว้ ผม........^^!
เอ่อ ไม่เป็นไรนะครับ เเค่รถยางเเตก ไม่ใช่เสียงระเบิด หรือก่อจราจลหรอกครับ ม๊อบ กปปส.อยู่กรุงเทพ นู้นนน
หรอค่ะ ขอบคุณสำหรับกล้ามใหญ่ของคุณนะคร่ะ อบอุ่นมาก
^^
(พอดีเรื่องมันมีถึงเเค่ว่ารถยางเเตกเเละผมก็ตกใจเอง)55555


หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น พระอภัย คนบ้าบอล ตอน คนบ้าเลี้ยง
เริ่มหัวข้อโดย: (พระอภัย) ที่ 11 เมษายน 2014, 10:17:AM
ตอนนี้เเมนยูกำลังโดนกดดันอย่างหนักครับ!เดวิด มอยส์ จะเเก้เกมส์ยังไง มองไปทางม้านั่งสำรองตอนนี้เห็นขยับเเล้วครับ!!
เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่ผิดครับครับเเมนยูส่ง ฐิติวุฒิ ลงมา...

เอาละครับฐิติวุฒิเเย่งบอลได้จากครึ่งสนาม เลี้ยงลากหนีตัวประกบมาได้ หลบฝ่้ายตรงข้ามไปได้ด่านหนึ่งเเล้ว ด่านสอง ด่านสามเเล้วครับ
โอ่โห่ววตอนนี้เหลือเเค่ดวลเดี๋ยวกับผู้รักษาประตู เค้า้จะทำยังไง เอ้า!!เเตะหลบผู้รักษาประตูไปอย่างสวยงาม

เหลือเเค่ตะข่ายเเล้วครับ จังหวะนี้ จังหวะนี้ !!

เค้าเเตะหลบเสาโกลล์ เลี้ยงหลบมือกล้อง โอ่โห่วว กระดกบอลข้ามป้ายสปอนเซอร์ ตอนนี้เขาเลี้ยงบอลวิ่งออกจากสนามไปเเล้วครับ!!!!

พรึ่บ!!!!ขอโทษท่านผู้ชมครับตอนนี้สัญญานภาพเราขาดหาย ติดตามสถานการณ์ต่อกับ "มาเรีย ฮอฟมัน"ผู้สื่อข่าวชาวรัสเซียครับ

สวัสดีค่ัะ ดิฉันมาเรีย ฮอฟมัน ผู้สื่อข่าวจาก the sunค่ะ ตอนนี้เราอยู่บนฮอริคอปเตอร์ของสำนักงาน ซึ่งถือว่าทัศนวิสัยดีมากค่ะ เราลอยลำอยู่เหนือทางหลวงหมายเลย 12345 ค่ะ เราจะมาติดตามสถานการณ์เเละหาคำตอบกับเหตุการครั้งนี้ไปพร้อมกันเลยค่ะ!!!

คุณฐิติวุฒิกำลังยืนคิืดหรือกำลังตัดสิ้นใจอะไรบางอย่างอยู่ป้ายรถเมลล์ค่ะ
ไม่น่ะค่ะ คุณ ฐิติิวุฒิ เลี้ยงบอลไปบอลถนนใหญ่ค่ะ อันตรายมากเลยค่ะท่านผู้ชม อัยยะ เข้าเลี้ยงบอลตัดหน้ารถมอเตอร์ไซค์ค่ะ ตัดหน้ารถเเท๊กซี่
เป็นภาพที่หวาดเสียวมากค่ะ

รถข้างหน้าขับเเรงมากค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!

โอ้พระเจ้่า!!เค้าไสค์บอลลอดใต้ท้องรถค่ะ ลุกขึ้นมาเเล้ว เข้ายังพาบอลเลี้ยงต่อไป ข้างหน้ารถบรรทุกอ้อยค่ะ เค้าๆๆๆ!! เขาเลี้ยงๆ เลี้ยงๆ โครมม!!
เค้าเลี้ยงไม่โตเเล้วค่ะ T-T

หมายเหตุ.... เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไม่ควรเลี้ยงเดี่ยวเพราัะบอลนั้น เล่นเป็นทีมเเหม่......(ภาพเเละเหตุการณ์ต่อไปนี้ล้วนเป็นเหตุการจำลอง)
(พระอภัย)


หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น พระอภัย คนบ้าบอล ตอน อเวจีFc
เริ่มหัวข้อโดย: (พระอภัย) ที่ 12 เมษายน 2014, 11:03:AM
   มันเป็นดินเเดนที่เเห้งเเล้งเเละทุรกันดาร ท้องฟ้าฉาบเเท้ด้วยสีเลือดเเดงฉาน เบื้องบนเต็มไปด้วยเหล่าอีกาที่บินวนอยู่เบื้องหน้า พวกมันส่งเสียงระงมไปทั่วฟ้า

บรรยากาศร้อนอบอ้าว กระนั้นลมยังพัดไอร้อนปะทะกายจนเหงือตก ความร้อนเเผดเผาเหมือนอยู่ปากปล้องภูเขาไฟที่รอการระเบิด คงไม่ใช่ภูเขาไฟที่ระเบิดเเต่คงเป็นผมเเน่ล่ะ ที่ระเบิดก่อน!!

ผมยืนอยู่ไหนสักเเห่งที่ไม่มีใครรู้ เเม้เเต่ตัวผมเอง สารรูปมอมเเมมดูไม่ได้
เสื้อเเดงที่สวมใส่หน้าอกติดด้วยโลโก้ปีศาจเเดงเเละกางเกงขาสั้นสีดำขาดหลุดรุยไม่เป็นชิ้นดี ไม่ต่างจากขอทานพเนจร

ผมยืนงงกับภาพเบื้องหน้า เเละพยามคิดว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น!
จำได้เเต่เพียงว่าผมนั่งตบยุงอยู่ที่ม้านั่งสำรอง จากนัั้นไม่นานโค้ชก็เปลี่ยนตัวผมลงสู่สนาม ภาพนั้นค่อยๆประดังเข้ามาในสมองผมเรื่อยๆเป็นฉากตอน

ในขณะที่ผมวิ่งวอร์มข้างสนามเสียงเเฟนๆเรดอาร์มี่โห่ตะโกนผมบางคนปาเหรียญเเละขวดน้ำลงมา

หลังจากได้ลงสู่สนาม ผมคิดเพียงว่าจะไม่ให้ใครได้สัมผัสบอล ด้วยโกรธที่โค้ชไม่เคยให้โอกาสผมลงสู่สนาม เเม้ครั้งนี้จะลงทุนติดสินบนก็ให้ผมเป็นได้เเค่ตัวสำรอง!!

5นาที ที่ผมลงสู่สนามผมไม่ได้เเม้เเต่เอาปลายสตััทสกิดบอล เพื่อนร่วมทีมไม่กล้าส่งบอลให้ผม ผมรู้สึกหงุดหงิด ได้เเต่ยืนคุมตำเเหน่งของตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์

นาที ที่73.จากการจ่ายบอลพลาดของฝ่ายตรงข้าม ผมวิ่งตัดบอลมาได้จากครึ่งสนาม วินาทีที่ได้สัมผัสบอลสมองมันตื้อไปหมด เสียงเเฟนบอลที่ตะโกนโห่ลงมาจากอัฒจรรย์ ทำสมองผมเบลอ เเละเริ่มรู้สึกโกรธอย่างบ้าคลั่ง เหมือนพายุสลาตันยากที่จะหยุด ผมหลบมาได้สองสามคน เหลือเเค่มือประตู เเละผมก็ทำได้ผมเเตะหลบผู้รักษาประตูที่วิ่งพรวดออกมา!!

จากนั้นเหลือเเค่ผมส่งมันให้ตุงตะข่าย ผมกระหยิ่มยิ้มในใจ เรื่องอะไรจะทำให้ไอ้พวกที่ดูถูกพวกตัวเอง เหยียดหยามความสามารถของผมล่ะ ผมต้องการสร้างตำนาน ผมต้องการสร้างประวัติศาสตร์ให้จารึกในโอลเเทร๊ฟฟรอด โรงละครเเห่งความฝัน เเห่งนี้.........

ผมเลี้ยงหลบเสาเเทนที่จะส่งมันให้ไปนอนหลับไหลในก้นตะข่าย เลี้ยงหลบตากล้อง เเละวิ่งไปบนถนนใหญ่ หลบรถที่วิ่งสวนไปมา จากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยย...

เสี้ยงฟ้าร้องลั่นกัมปนาท หวั่นไหว ครื่นนนนนนน!!

ผมหลุดจากห้วงความคิดเหล่านั้น เเละกลับมาสู่ปัจจุบัน

ความร้อนเริ่มทวีความรุนเเรงขึ้น ฟ้าสีเลือดเปลี่ยนเป้นสีดำปกคลุมเเทน กระเเสลมก่อตัวขึ้นจนกลายเป็นพายุทรายที่น่ากลัว!ต้นไม้ที่ยืนตายต้นถูกพัดจนหักสะบั้นลง

ทันใดนั้นเอง!!ปรากฎชายฉกรรณ์ สามคน ไว้หนดเคราพะรุงพะรัง ใบหน้าดำกร้านเหมือนคนตรำงานหนัก นุ่งจรงกระเบนสีเเดง ไม่สวมเสื้อผ้าเผยให้เห็นซิกเเพ๊คสง่างามเเละกล้ามเป็นมัดๆ

เเต่ที่ผมตกใจสุดขีดคือ มือที่ถือหอกคมกริบ เเละเขาที่อยู่บนหัวของทั้งสาม อีกคนคาดว่าเป็นหัวหน้าถือไม้เท้าที่ปลายเป็นหัวกระโหลก บนหัวสวมมุงกุฎทองที่ส่องเเสงเเวววาวไปทั้งบริเวณ

จะเป็นอะไรไม่ได้นอกจาก.......เเฟนบอลปีศาจเเดง

เห้ย!!!!ยมฑูต!!!

โปรดติดตามตอนต่อไป

(พระอภัย)


หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น พระอภัย ตำนานรักหักมุม
เริ่มหัวข้อโดย: (พระอภัย) ที่ 05 พฤษภาคม 2014, 08:15:PM
ตำนานรักหักมุม(พระอภัย)

เจ้ามันนางเเพศยา เจ้าหลอกใช้ข้าให้ฆ่าอาจู!!ชาตินี้ฆ่าไม่อาจรักหญิงอื่นได้นอกจากอาจู ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน ฆ่าก็ไม่อาจเปลี่ยนใจจากนาง

หลี่เฟิง !!ที่ข้าทำไปเพราะข้ารักเจ้า อยากอยู่ร่วมกับเจ้า.

เหอะ!ไม่ว่าเจ้าจะสวย เจ้าก็สวยมายา ชาตินี้ข้าไม่อาจรักหญิงอื่นได้ ข้าได้มอบหัวใจให้นางผู้นั้นผุ้เดียว

เชอะ จากนั้น ผ้าขาวบางของนางได้ถูกเปิดออก มันทะลุผ่านความขาวดุจหิมะที่ซ่อนไว้ภายใน

หลี่เฟิงเจ้าใจเเข็งนัก !!! นางถล้ำตัวไปหาหลี่เฟิง

หลี่เฟิง !!! ตกใจไม่ทันตั้งตัว ไม่นะเเม่นางหลิว

ทำไมล่ะหลี่เฟิง ก็ข้ามีใจให้เจ้า ดูสิเจ้าจะทนได้เเค่ไหน

อกยุ่นถูกทาบติดกับอกของหลี่เฟิง

หลี่เฟิงหน้านิ่วเหงื่อกร้านไหลอาบไปทั้งร่าง เขาพลักเเม่นางหลิวออกไปหาก้าว

นี้เเม่นางหลิว ฉันชอบผู้ชาย ฉันไม่ชอบนางชะนีอย่างหล่อน ดูสิหน้าไม่อาย!!

เเม่นางหลิว...???????

5555555555+ ขอโทษพระอภัยเเค่อยากหักมุม กำลังอินใช่ปะละ ว่างเดียวมาเเต่งใหม่555

(พระอภัย)


หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น พระอภัย
เริ่มหัวข้อโดย: (พระอภัย) ที่ 16 พฤษภาคม 2014, 03:42:PM
ผมไปตรวจร่ายกายที่โรงพยาบาล ท่าวุ้ง จังหวัดลพบุรี หลังจากเเจ้งคุณหมอที่เคาเตอร์ ผมก็ไปนั่งรอคิวด้านใน ระหว่างทางเดินเข้าไปได้ยินเสียงเพลงดังเเววมา พอเดินเข้าไปใกล้ก็พบคุณหมอสูงอายุทั้งผู้หญิงผู้ชาย ยืนร้องเพลงกันอยู่ มันเป็นเพลงทำนองสมัยก่อน ออกหวานๆ พลัดกันร้อง มีทั้งเเบบเดียวเเละร้องคู่เเนวพะเนาพะนอของหนุี่่มสาว ถือเป็นการสร้างความสุขให้กับคนไข้เเละผู้ป่วยที่มารับการรักษาผมนั่งฟังเเละก็รู้สึกเพลินๆอยู่เหมือนกัน ขณะที่นั่งผมก็คิดไปเรื่อยว่าหมอที่ร้องเพลงทำไมเเต่งตัวไม่เหมือนหมอคนอื่นออกเหมือน อสม.ซะมากกว่า พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นตู้บริจาค มีป้ายเขียนว่า "กล่องรับบริจาคอาหารกลางวันให้เเก่เด็กนักเรียนโรงเรียนหนองสุ่ม" เห็นเเล้วผมก็พอจะเดาได้ว่าคนที่มาร้องเพลงไม่น่าจะใช่คุณหมออย่างที่ผมเข้าใจซะเเล้วน่าจะเป็นครูมากกว่า เเต่ทำไมดูเเก่จังด้วยความสงสัยผมจึงถามคุณพยาบาลสาวเเถวนั้น ได้ความว่าคณะที่ร้องเพลงนั้นเป็นครูจริงเเต่ท่านเกษียรเเล้วรวมตัวกันมารับบริจาคอาหารกลางวันให้นักเรียน ผมเลยถึงบางอ้อก็ตอนนั้น ผมเคารพความเป็นครูมากถึงเเม้ท่านจะเกษียรเเล้วเเต่ก็ยังไม่ลืมความเป็นครูยังรักลูกศิษย์ยังห่วงลูกศิษย์เเละยังมีอุดมการณ์ที่ต้องการสร้างเยาชนที่ดีของชาติอยู่เต็มเปี่ยม!!!
(พระอภัย)


หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น พระอภัย
เริ่มหัวข้อโดย: (พระอภัย) ที่ 06 มิถุนายน 2014, 01:39:PM
ความฝัน อดีต ความภูมิใจ น้ำตา

ดึกสงัดคืนหนึ่ง ในขณะที่สายลมวิ้ดวิว จั๊กจั่นเเละเสียงเสียดสีของกอไผ่บรรเลงเพลงเเห่งราตรีไปพร้อมๆกัน
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมน้ำตาที่เกรอะกรังเต็มหน้า เเสงม่วงเเดงที่กระพริบเป็นจังหวะของเครื่องชาตไร้สาย ที่เสียบไว้ตรงเสาบ้าน
ผมนึกในใจ เห้ย!!นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับกูวะ?.
เมื่อลองทบทวนดูสักครู่จึงรู้ที่มา.....
มันเป็นความฝันเเละบรรยากาศสมัยที่บวชเรียน กลุ่มเพื่อน คณะครู หลวงพ่อ ที่ดังก้องอยู่ในหัว เป็นความฝันที่ทำให้ผมยิ้มได้เเละมีความสุข.
เป็นฝันที่ผมได้ใช้ชีวิตร่วมกับเพื่อน เรื่อยมา จนสึก...

หลังจากนั้นผมได้เข้าทำงานที่บริษัทเเห่งหนึ่ง...
ในฝันผมจำรายละเอียดได้ไม่มาก ผมจำได้ว่าในฝันมีผู้หญิงคนหนึ่ง จะอย่างไรก็ไม่ทราบเหตุผมต้นปลายรายละเอียด จำได้เเต่เพียงว่า เธอได้ทำการฉีกประกาศนียบัตรเเสดงการจบการศึกษาของผม ในฝันผมร้องไห้ไม่หยุด ทั้งขี้มูกขี้ตา
เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งคนหนึ่งถามอย่างหัวเสีย
มึงจะร้องไห้อะไรนักหนา กะเเค่ใบประกาศนียบัตรใบเดียว มีค่ามากหรือไง?.
ผมตอบทั้งน้ำตาว่า
มันไม่ได้มีค่าเรื่องเงินทองหรอก เเต่มันมีค่ากับกูด้านจิตใจ
พูดพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นจากสองเเก้ม
บรรยากาศที่ขณะร้องไห้เสียใจเเละเพื่อนฝูงที่ที่นั่งหัวร่ออย่างมีความสุข มีเสียงเพลงหนึ่งที่มีเนื้อหาล้อเลียนผม
ผมพูดพร้อมน้ำตา ว่า
มึงจะเปิดหาพ่อมึงอะ
เเละการร้องไห้ก็ดำเนินต่อไป.............

กลับมาสู่ปัจจุบัน ผมนึกย้อนไปถึง ประกาศนียบัตรใบนั้น ที่เขียนว่า
"ประกาศนียบัตรฉบับบนี้ เเสดงว่า สามเณร ฐิิตวุฒิ อินทรเเก้ว ได้สำเร็จการศึกษาขั้นพื้นฐาน จากโรงเรียนวัดศรีสระเเก้ววิทยา ขอให้มีความเจริญ มี อายุ วรรณะ สุขะ พละ ด้วยเทอญ (พระมหา สมร สุนทโร) จากนั้นน้ำตาผมได้พรั่งพรูลงมาอีกครั้งพร้อมคำถามที่เกิดในใจว่า จะร้องทำห่าอะไร?.

ในความมืด ผมได้คล้ำหาสมุดบันทึก ก่อนจะลงมือเขียนเรื่องราวครั้งนี้ เป็นเวลาตีสองสิบห้านาที เเห่งราตรีกาล...................
(พระอภัย) ด้วยรักเเละคิดถึง ประธานผู้ไม่เอาไหนT-T

 emo_106


หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น พระอภัย
เริ่มหัวข้อโดย: (พระอภัย) ที่ 12 กรกฎาคม 2014, 03:31:PM
เสือยักษ์ใหญ่พื้นเพเป็นคนจังหวัดชัยนาทหรือที่ชาวกำเเพงเพชร พิษณุโลกเรียกว่า "บ้านล่าง"ปู่เล่าให้ฟังว่าชื่อจริงของเสือยักษ์ใหญ่คือ "เกรียก"เเต่คนส่วนมากเรียกว่ายักษฺ์ใหญ่เพราะมีร่างกายกำยำใหญ่โต เเกเป็นคนยิงปืนเเม่นมากถึงขนาดเอาปืนยิงคู่อริขณะที่ล้อมวงกินข้าวอยู่โดยไม่พลาดหรือถูกคนอื่นเลย เเกหากินโดยไม่ร่วมชุมเหมือนเสืออื่นมีลูกน้องไม่กี่คน เเก่เป็นคนฉลาดรู้ทางหนี้ทีไล่ดีเพราะฉะนั้นเลยคลาดเเคล้วจากเจ้าหน้าที่ทุกครา หรือจะโดนล้อมจับก็พาลูกน้องฝ่าออกมาได้ทุกครั้งเเกเป็นคนไม่ทิ้งลูกน้อง มีครั้งหนึ่งนายตำรวจคนหนึ่งมาหาเเกเเละสัญญาว่าจะไม่จับเเกอยู่กินด้วยกันมาจนสนิทชิดเชื้อกันมานาน นายตำรวจคิดทรยศบอกลูกน้องจะเอากำลังล้อมจับ นัดเเนะกันไว้ เเต่ด้วยลูกน้องนายตำรวจเคารพเสือยักษ์ใหญ่ เพราะอยู่กินกันมานาน นับถือเหมือนพี่เหมือนน้องนำข่าวไปบอกเสือยักษ์ใหญ่ให้รีบหนีไปซะ เสือยักษ์ตอบสวนกลับว่า

เเต่ไหนเเต่ไรมาข้าไม่เคยหนีคนให้มันมาเถอะ!!

เเล้วพวกเเกจะมากับมันหรือป่าว

มาสิพี่พวกฉันเป็นลูกน้องเขาเขาให้มาก็ต้องมา

งั้นพวกเองอย่ายืนด้านหน้าก็เเล้วกันข้าตั้งใจยิงมันเเค่คนเดียว

นัดวันเวลาเสร็จสับ

นายตำรวจนำกำลังซุ่มอยุ่ด้านนอกทำทีไปเรียกเสือยักษ์ใใหญ่

พี่ยักษ์ใหญ่ๆๆ

เท่านั้นเเหละเสียงกระสุนปืนพุ่งจากปากกระบอกทะลุผ่านกลางหน้าผากนายตำรวจถึงกลับล้มทั้งยืนเเละสิ้นใจตายเดี๋ยวนั้น

(พระอภัยบุกเเดนเสือ)