พิมพ์หน้านี้ - ธรรมารำพึง

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา => ข้อความที่เริ่มโดย: พ.พิมพา ที่ 28 กุมภาพันธ์ 2014, 05:38:PM



หัวข้อ: ธรรมารำพึง
เริ่มหัวข้อโดย: พ.พิมพา ที่ 28 กุมภาพันธ์ 2014, 05:38:PM
ธรรมารำพึง

@อธรรมยีย่ำแล้ว                จักรวาล
จากนรกหมกอันธพาล          หม่นไหม้
ผีสางต่างโหยไห้                เหยียบย่ำ
กระทืบจัณฑทาลให้            ป่นปี้ธรณี

@รุนแรงและเร่าร้อน            ไฟกัลป์
พุ่งพล่ามลามสวรรค์             พัดพลิ้ว
เสียงเปรตรั่วร้องลั่น              พรั่นภพ
กระชากซากกร่างกริ้ว           แทรกครึ้มทุกอณู

@โลกนี้จักล่มแล้ว               แวววรรณ
ไร้สิ่งแสดงว้างวัน                แน่แท้
อาทิตย์ต่ำลงพลัน                หายลับ
สัปบุรุษพ่ายแพ้                   ว่างเว้นคนดี

@โศกเพลงโศกร้อง             รำพึง
เหยียดทั่วดาวดึงส์                เทพเจ้า
ป่าช้าเน่าผีจึง                      พุ่งผงาด
ตวัดกวาดลิ้นกินเข้า               รุ่งทิพย์เมืองทอง

@มโนธรรมเร่งเถิด               วิญญาณ
ตายก่อนตายพ้นมาร             ทบด้าว
ดับตัวอัตตาด้าน                  สกปรก
จริงเท็จเพียรน้าว                  รุ่งแท้สัจธรรม

**********
๒๘,๒,๕๗


หัวข้อ: Re: ธรรมารำพึง
เริ่มหัวข้อโดย: ป้าโย ที่ 01 มีนาคม 2014, 05:10:AM


มณเฑียรธรรมย่อมเอื้อ        อำนวย
ผั่นเปลี่ยนเวียนตราบม้วย   หมดสิ้น
โลกีย์ลั่นระทวย                   กาลหนึ่ง
ครั้นผ่านแล้วแดดิ้น             ย่อมสร้าง ตำนาน

หยาบย่อมเห็นง่ายด้วย       อุปทาน
หินก่อปราสาทสถาน         ใหญ่สร้าง
ทรายละเอียดประมาณ       แทรกอยู่
อาสน์จึ่งค้ำสูงสล้าง            ต่างเกื้อ หนุนกัน

ภพแผ่นแดนแห่งนี้             สำคัญ
กรรมก่อตามลงทัณฑ์         แน่แท้
สมดุลบทธรรมบัญ             ญัติแด่ มวลชน
ดีชั่วพลิกเพียงแก้               เรื่องร้าย กลายเย็น

ปราณีตย่อมผ่องแผ้ว          บำเพ็ญ
หยาบย่อมทุกข์ลำเค็ญ        ถ่อยใบ้
ปราณีตแสงสว่างเห็น         ถ้วนทั่ว ถึงกัน
หยาบต่ำตกหมกไหม้           อยู่ใต้ อเวจี

รู้ตามจริงรู้แจ้ง                   วิธี
มรรคมิ่งยิ่งความดี              ปกป้อง
เพลิงเผาหมื่นโลกีย์             กิเลส
มิอาจเคืองผิวผ้อง                ห่มด้วย พุทธคุณ