ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

กว่าสิ้นหนาว ร้าวเหน็บเหมือนเจ็บไข้
หวั่นทรวงในซอกลึก ลึกลึกหวั่น
ว่าความโศกเศร้าหมองที่มองนั้น
จักยาวนานเนิ่นวัน พาหวั่นใจ

เหมันต์หวนมาพร้อมสายลมหนาว
หอบเรื่องราวเศร้าเศร้า แทรกเข้าใส่
ให้ใจเจ็บร้าวลึกไปทั้งใจ
กว่าวันใดกันหนอ จะลงเอย

เมื่อจันทร์แจ้งแสงส่อง คงมองเห็น
ว่าใครเร้นสิ่งทราม ในยามเผย
ผุดภาพตอหน่อกรรมที่เขาเกย
โอ้...ว่าเอย จันทร์ช่วยชี้ทางที

เพื่อเธอฉันสานฝันในวันว่าง
ไม่ทิ้งห่างร้างรักฤาผลักหนี
เข้าใจกันดังก่อนนั้นด้วยดี
โปรดเถิดจันทร์โปรดชี้ทางนำใจ

ตรึงความจริงมิอิงภาพของความเหมือน
เพื่อชี้เตือนมนชนอย่าหม่นไหม้
กำซาบซับแต่สิ่งที่จริงใจ
ให้ฝังแน่นในหทัยของผองชน

รู้ร่วมต้านรานลิดที่ผิดพลาด
ผดุงในสิ่งสะอาดปราศมัวหม่น
สามัคคีดั่งที่วีรชน
ร่วมทุกข์ทนผดุงไทยไว้ช้านาน


มน  ในที่นี้อ่านว่า  มะ-นะ  นะคะ  

หนาวแทรกห่วงดังว่าทุกช่วงวรรค
อยากจักฝากเพลงรักให้ผ่องแผ้ว
ซึมลงสู่อณูใจไว้เพริศแพร้ว
งดงามในดวงใจแก้วของทุกคน

แม้ร้าวหมางทางหม่นอย่าทดท้อ
ยังแสงรอทอรักจากทุกหน
เพื่อมอบแด่ผองเพื่อนนราชน
ให้เข้มข้นงามในของใจนั้น

กว่าสิ้นหนาวข่าวคราวอย่าสิ้นสาย
บอกกล่าวกันให้คลาย หายโศกศัลย์
เพื่อได้ยิ้มอิ่มบ้างในบางวัน
ตราบที่เราเฝ้าฝัน ถึงวันโน้น

โอ้ว่าเอยเชยชื่นดื่นน้ำค้าง
หนาวแทรกกลางใจหวนทวนความหลัง
กอไผ่ไหวไต่ก้านกันเกาะกัง
เมื่อก่อนครั้งยังเล็กเป็นเด็กน้อย

ลำคลองใสไหวคลื่นให้ชื่นชอบ
สายลมหอบความหวัง มิรั้งถอย
ฉันเหม่อชมโสนแนบแนวรอย
ร่องสวนน้อยค่อยค่อยสาวน้าวกิ่งลง

รวบดอกเล็กดอกน้อยไว้คอยแม่
เง้อชะแง้แลหา-พ่อกลัวหลง
กว่าท่านเสร็จจากสวนก็เที่ยงตรง
จึงเลิกถางหญ้าพงที่รกร้าง

เราล้างมือเก็บจอบและหอบพร้า
เดินกลับบ้านเที่ยงกว่า ยามวันว่าง
จัดข้าวปลาอาหารตั้งที่ทาง
ร่วมวงต่างสนทนาประสาเรา

อิ่ม สุขแทรกซึมผ่านชีวันชื่น
ยามค่ำคืน ฟังนิทานแม่ท่านเล่า
ทั้งกอดกกอกแนบแอบบรรเทา
ความหวั่นใจคลายเบาแต่เก่ากาล

มาวันนี้คูคลองทั้งหนองน้ำ
ต่างป่วย ช้ำ ดำมิดพิษแผ่ซ่าน
ไล่ลามเลียเลี่ยพื้นดื่นดินดาน
จนสาหัสยากการณ์จะฟื้นคืน