พิมพ์หน้านี้ - ความทรงจำ

ความทรงจำ

ผมรู้สึกตัวขึ้นมาขณะที่เกาะอยู่บนหลังของชายผู้หนึ่ง....
ชายหญิงสองคนขณะที่เดินผ่านหน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง.....บรรยากาศมันมืดๆสลัวๆมีแสงไฟจากหลอดนีออนส่องพอให้เห็นนทางได้
ชายหญิงทั้งคู่นี้เป็นสามีภรรยากัน....เขาทั้งคู่กำลังกลับจากการไปดูมรสพที่งานประจำปีของจังหวัด
ผมถูกสอนให้เรียกชายผู้นั้นว่าพ่อ เรียกหญิงผุ้นั้นว่าแม่(เพิ่งมารู้ทีหลังว่าแท้จริง...ชายนั้นไม่ใช่พ่อจริงๆ เป็นแค่พ่อเลี้ยงเท่านั้น)
ทั้งสองคนเช่าห้องพักเล็กๆอยู่ติดกับโรงเลื่อยที่อยู่ติดกับแม่น้ำแห่งหนึ่ง...และก็ทำงานที่โรงเลื่อยนี้...โดยมีผมอาศัยอยู่ด้วย
ทุกๆวันเวลาช่วงตีสี่ถึงตีห้า ครอบครัวนี้จะเปิดเพลงของทูลทองใจ"....โปรดเถิดดวงใจโปรดได้ฟังเพลงนี้ก่อน......
อย่าด่วนหลับนอนอย่าด่วนทอดถอนฤทัย....." นั่นเป็นเนื้อเพลงที่ดังออกมาจากเครื่องเล่นเทปที่มีม้วนเทปลักษณะคล้ายกับฟิล์มหนังขนาดย่อม..
นับจากนั้นมาก็ค่อยๆมีบุคคลอื่นๆปรากฏขึ้นทีละคนสองคน บ้างถูกแนะนำว่าเป็นพี่ชาย พี่สาว ลุง ป้า น้า

นั่นคือเรื่องราวความทรงจำครั้งแรกของชีวิต...ที่ผมยังไม่เคเอ่ยปากเล่าให้ใครฟังเลยแม้แต่คนเดียว...แม้กระทั่งคนที่ใกล้ชิดที่สุด.....

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน