ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

...ไดอะรี่เรื่องราวของชีวิตที่เปลี่ยนไปของคนคนนึงและเพื่อนชีวิต...วันเพ็น......เริ่มเขียน๑๕   มีนาคม   ๒๕๕๔



เรื่องเล่าจากเจ้าวันเพ็น...ตอนที่ 1


......เรื่องราวของบ้าน เสนาจบลงแล้ว เวลานี้มี๊พาหนูมาอยู่ระยองอยู่ที่เมืองแกลงเมืองที่มีอนุสาวรีย์ของท่าน สุนทร ภู่กับน้าต่าย มีคุณ

RON สามีน้าต่าย ยายศรี แค่ข้ามถนนไปหนูก็ได้เล่นน้ำทะเล แต่มี๊ไม่พาหนูไปบ่อยนักเพราะหมาทะเลเยอะมาก ครั้งสุดท้ายที่มี๊พาหนูไป

แล้วเจอหมาก้าวร้าวมี๊ต้องอุ้มหนูวิ่งหนีหมาพวก นั้น แล้วมี๊ก็หอบแฮ่กๆเหมือนหัวใจจะวายเพราะมี๊แก่มากแล้ว


...น้าต่ายดีกับหนูมากแอบเอาเบค่อนให้หนูกินแล้วก็ทำอาหารมื้อค่ำให้มี๊ กิน...ตอนนี้หนูง่วงเพราะน้าต่ายเพิ่งมาชวนมี๊คุยนานนนนมาก

แล้วเพิ่งออกไป อืมมม...หนูมีเปลือกหอยตัวโปรดเป็นเพื่อนเล่น...จำได้ เช้าวันนึงมี๊ไปทะเลกับน้าต่ายแต่เช้าไปซื้อปูให้ยายศรี มี๊เจอ

หอยตัวโต โตมากๆที่ชาวประมงลากอวนมาได้ น้าต่ายอยากได้เปลือกหอยนั้นมาเป็นที่เขี่ยบุหรี่ให้คุณRON...แต่ในเปลือก หอยนั้นยังมี

ตัวเป็นๆที่ชาวประมงบอกว่าเค้าจะต้มกินแล้วยกเปลือกหอยให้น้า ต่าย...มี๊เลยขอซื้อหอยทั้ง๔ตัวนั้นเดินไปไกลมากๆตรงที่น้ำลึกๆแล้ว

โยนหอย ทั้ง๔คืนกลับบ้านไป


...เมื่อมี๊เดินกลับมี๊พบเปลือกหอยเล็กๆรายทางสวยสมบูรณ์๓อันมี๊เลยเก็บมา ไว้หัวนอน...หนูเลยขอมาเป็นเพื่อนเล่นอันนึง....ฮ้า

วววววววว....หนูนอนก่อน นะมี๊จะปิดไฟแล้ว.....



.........................................................................




...ตอนที่๒


......เมื่อวานนี้มี๊ดูเหงาๆ..เลยชวนหนูไปทะเล...มี๊จ้างรถหน้าตาแบบที่หนู ไม่เคยเห็นข้างนึงเป็นมอเตอร์ไซค์อีกข้างเป็นกะบะสี่เหลี่ยม

เล็กๆ.....สนุ๊ กกกกกซาหนุก ลมพัดผมหนูกระเจิง ยายศรีก็ไปด้วย...ไปนั่งคุยที่รีสอร์ทเล็กๆของป้าติ๋ม..มี๊จูงหนูวิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง...อยู่ที่นี่หนู

อึดอัดเหมือนกันเพราะหนูต้องใส่สายจูงตลอด เวลา...แรกๆมี๊ร้องไห้แล้วอธิบายให้หนูฟังว่าทำไมต้องใส่มี๊บอกว่าเพราะมี๊ ห่วงหนู..ที่บ้านน้า

ต่ายไม่มีรั้วเหมือนบ้านเสนา หนูจะวิ่งเป็นจรวดแบบนั้นไม่ได้เพราะข้างนอกเป็นถนนที่หนูจะวิ่งไปชนกับรถ คันใหญ่..ใหญ่กว่ารถขยะสีเขียวๆ

ที่หนูเคยเห่าทุกเช้าซะอีก...หนูถอนหายใจ แล้วทำหน้าว่าเข้าใจค่ะ...แต่พอเบื่อมากๆหนูก็ร้องอี๊ อี๊ อี๊...เบาๆประท้วงเสียทีนึง...ที่บ้านป้าติ๋ม

มีหนุ่มๆหน้าตาเช๊ยย เชยมาแอบดูหนูด้วย อิ อิ...แต่มี๊ไม่ให้หนูเล่นกับใครกลัวหนูไม่สบาย...หนูแอบสบตากับเจ้าตัวเล็ก สีดำที่ขาสั้นพอๆกับ

หนูบ้านฝั่งตรงกันข้ามแต่มี๊ไม่ให้หนูส่งสายตากันนานนัก เพราะกลัวเจ้าตัวเล็กๆจะวิ่งข้ามถนนมาหาหนู..เฮ้อออ...หนูอยากให้มี๊มีที่ กว้างๆ

เหมือนเดิมจัง.........



..................................................................................




...บทที่๓


.......เมื่อคืนวานมี๊ขออนุญาตหนู...มั๊ง.....ไปบาบีคิวปาร์ตี้ที่ร้านกิ๊ก กี้กับโยเก้นชาวสวีเดนเพื่อนคุณรอน น้าต่ายไปรับป้าติ๋มมาด้วย...กลับดึ๊

กกดึกหนูนอนคอยมี๊ที่ปลายที่นอนบนผ้า นวมของมี๊แล้วก็รู้สึกว้าเหว่จนอยากหอนเบาๆแต่เกรงใจยายศรีแล้วก็พี่ แมว...พี่แมวเป็นลูกน้องน้า

ต่ายช่วยน้าต่ายทำงาน ทำขนม..พี่แมวรักหนูเวลาเจอหนูตอนออกไปฉี่พี่แมวจะร้องเอ๊ยยย..เอ๊ยยยใส่ หนู..ตอนมี๊เข้ากรุงเทพครั้งที่แล้วพี่

แมวก็พาหนูไปฉี่ทั้งวัน..หนูชอบพี่ แมวค่ะ...อยู่ที่นี่หนูจะประจบเอาใจคนที่หนูรู้(ดี ) ว่าต้องประจบอย่างยายศรี...แต่ก่อนเวลายายศรีมาหามี๊

ที่บ้านเสนาหนูเข้าไปหา ยายศรียายศรีจะทำเสียงชิ้ววว..ชิ้ววววใส่หนูแต่ตอนนี้ยายศรีเรียกหนูไปหา แล้วก็พยายามสอนให้หนูสวัสดี...หนู

อยากบอกยายศรีว่าหนูสวัสดีไม่ได้ร๊อกกก เพราะหนูอ้วนขาหนูก็สั้นสวัสดีไม่สวย...หนูก็ได้แต่ซบขายายศรีเอาใจคนแก่ เสียหน่อย...จะได้ไม่

เสียกำลังใจ...



.........................................................................








...ตอนที่๔...

......มี๊ลงไปใส่บาตรแต่เช้า..วันนี้เป็นวันดีของมี๊หนูเห็นมี๊เตรียมของ ตั้งแต่เมื่อคืน..พี่แมวหุงข้าวหม้อใหญ่...ห๊อออมหอม...อยู่ที่นี่มี๊ให้

หนูกิน แต่อาหารเม็ด..น้าต่ายเลยแอบเอาอะไรอร่อยๆให้หนูกินไงมี๊กลัวหนูทำเลอะ เธอะ...ฮื้อ..หนูอยากกินข้าวเหมือนแต่ก่อนจัง....

เวลาหนูเจอคุณRONหนูจะทำ หางแกว่งๆแล้วสบตาแบบว่าหนูเข้าใจที่เค้าทักหนู r u o.k ...น้าต่ายให้เมอร์แรงหวานอร่อยหนู2ชิ้นแต่

คุณRON ห้ามน้าต่ายแล้วบอกว่าขนมหวานไม่เหมาะกับ...smart dogอย่างหนู..หนูล่ะปลื้มจังเลย.....ใส่บาตรเสร็จน้าต่ายชวนมี๊ไปซื้อ

ปูที่ หาดสวนวังแก้ว...มี๊เล่าให้หนูฟังว่าที่นั่นซ๊วยยย สวย...ต้นไม้ใหญ่ๆเต็มไปหมดมีมะม่วงป่า ต้นไม้แปลกๆที่มี๊ไม่รู้จัก มี๊เก็บขนุนป่าลูก

เล็กๆมาฝากยายศรี...ถนนในนั้นเป็นเนินขึ้นๆลงๆแบบภูเขา... อากาศเย็นสบาย มี๊ว่าอยากมาวิ่งออกกำลังแต่มันก็ไกลจากบ้านพอดู...

นอกจากหนูที่มี๊ไม่ทอด ทิ้งแล้ว ต้นไม้เกือบทุกต้นที่บ้านเสนามี๊ให้คนมาล้อม ขุดเอามาหมดทุกต้น...ตอนนี้ทุกต้นเค้าฟื้นจากสลบเริ่ม

มีดอกแล้วหนูก็ไป พิสูจน์กลิ่นทุกเช้าจะได้หายคิดถึงบ้านเสนา...วันนี้มี๊ดูมีความสุข วันนี้หนูสัญญาว่าจะไม่ร้องอี๊..อี๊ เป็นของขวัญให้มี๊...

แล้วก็ขอให้มี๊เป็นมี๊ที่ใจดีของหนูนะคะ..





.......................................................................



...ตอนที่๕...




......หนูเอะใจ...มี๊ตื่นตั้งแต่ตีหนึ่งออกไปทำงานนอกห้องที่เรานอน...นานๆ มี๊ถึงจะเข้ามาบอกหนู..” มี๊อยู่ตรงนี้นะคะทำงานหาตังค์มา

ซื้อขนมให้หนูกิน “...หนูว่ามันไม่ปกติ....แต่หนูก็ได้ยินเสียงของมี๊ทำงานจนไก่ ที่ไหนไม่รู้ขันแบบง่วงๆ....มี๊อาบน้ำแต่งตัว...เสียงน้า

ต่ายทำจานก๊อก แก๊ก...มี๊แต่งตัวเสร็จแล้วมากอดหนู...ขออนุญาต...มั๊ง.....มี๊จะเข้า กรุงเทพไปหาลูกค้า...อยู่กับพี่แมวอย่าดื้อนะคะ...

หนูยินแล้วหนูเหงาจังแต่ หนูก็พยายามเข้าใจ...หนูวิ่งไปนอนที่กองผ้านวมมองดูมี๊....แล้วมี๊ก็เอาโย เกิตรสสตรอเบอร์รี่ที่หนูชอบใส่ชาม

ให้หนู..จูบหนูหลายๆทีแล้วมี๊ก็หายไปกับ ความมืดยามเช้ากับน้าต่าย...พี่แมวพาหนูไปฉี่ตอนเช้า...แต่ตอนเย็นมากๆ คุณRONเตือนให้พี่

แมวขึ้นมาพาหนูไปฉี่....หนูว่าคุณRONแอบรักหนูเข้าแล้วอิ อิ....มี๊กลับมาตอนค่ำนิดๆสะบักสะบอมกับการเดินทาง...แต่หนูกับมี๊ก็มี

แรงกระโดดเข้าหากัน...หนูนอนหงายผลึ่งให้มี๊จูบพุงหนูฟืดๆๆๆๆ...แค่นี้หนูก็ มีความสุขแล้วค่ะ...คืนนี้หนูจะแสนดีกล่อมมี๊เหนื่อยๆให้

หลับแต่ไม่นอนทับ หนูก่อนค่ะ....เอ่...เอ๊....



...................................................................................................

.....๖....



……คอยหนูเล่าเรื่องใช่ไหมเอ่ย..อิ๊..อิ๊....วันนี้มี๊ทำความสะอาดบ้าน..อื้อออ...ไม่ใช่บ้านซักกาหน่อย..มันเป็นชั้นลอยที่มีบริเวณกว้างๆมี๒

ห้องนอนที่มี๊สามารถจัดทุกอย่างได้ถูกใจหนูมาก....ตอนสายๆมี๊เหนื่อยก็เลยนอนพักคุยกับหนูเรานอนหลังชนกันมี๊เปิดพัดลมตัวเล็ก

ของหนู ย้ำๆๆๆ ของหนู...มันเป็นพัดลมสี่เหลี่ยมตัวเตี้ย..ตัวเล็กต่ะหากมี๊ซื้อให้หนูเปิดสลับกับที่ตัวใหญ่กว่าหนู...มี๊บอกว่าเมื่อวานที่เข้า

กรุงเทพใครๆที่บ้านเสนาก็ถามถึงหนูว่าหนูสบายดีมั๊ยป้าดากับอาม่าบ่นไม่มีใครช่วยกิน...อาม่าชอบคลุกข้าวอร่อยๆให้หนูแล้วก็ชอบเรียก

ให้มี๊ปีนข้ามรั้วไปช่วยอาม่าทำอะไรๆที่ลูกอาม่าห้ามทำ...เฮ้อออออ..หนูก็คิดถึงทุกคนที่หนูรู้จัก...แต่ลึกๆที่หนูคิดถึงมากน่าจะเป็น..นัง..

.เอ๊ยยย..น้องถุงเงินกับยัยโรส...ที่ตอนนี้เค้าอยู่ใต้ดินที่บ้านเสนา...หนูเห็นทุกเช้าเวลามี๊รดน้ำพี่ต้นไม้มี๊จะทักเสมอๆ...หนูเองฉี่เสร็จหนู

ก็จะไปทักค่ะ....ใต้พื้นดินของบ้านเสนาหนูดมดูแล้วเต็มไปด้วย...ความรัก...มากมายก่อนที่หนูจะมาอยู่...



...๗......





......เมื่อคืนหนูหลับสบายยยกับกลิ่นหอมเหมือนโรงพยาบาลเด็ก...มี๊ชอบถูพื้นด้วยน้ำยาไล่เชื้อโรค....นานแล้วมี๊เคยบ่นว่าหนูไม่เร้าใจ

เล้ยยยไม่มีแมงบนตัวให้มี๊จับเหมือนยายๆป้าๆทั้งหลายที่ตอนนี้อยู่บนสวรรค์...หนูเลยพยายามหามาไต่บนตัวหนู๑ตัวตั้งสองวันแน่ะค่ะ

กว่าจะหาได้...เอาใจมี๊ค่ะ...พอมี๊เห็นมี๊ร้องกรี๊ดดดแล้วก็หัวเราะถามหนูว่าไปหามาจากไหนคะแมงตัวนี้เค้าผ๊อมมมผอม...เย็นๆมี๊จะพาหนู

ไปทะเล  ดีใจจัง...ครั้งที่แล้วหนูได้พายน้ำด้วยล่ะหนูชอบเล่นน้ำมี๊จูงหนูลงไปในน้ำทะเลตอนแรกๆหนูก็กลัวค่ะน้ำเยอะกว่าโอ่งบัวที่หนู

ชอบไปวักน้ำเล่น...หนูคิดไม่ถึงว่าน้ำมันก็วิ่งได้เหมือนหนู..มันวิ่งตามหลังหนูแล้วก็ผลักหนูหน้าจิ้มทราย...หนูเลยเอาใหม่วิ่งลงไปไล่งับ

มัน กั่บ  กั่บ  กั่บ..วิ่งไปเรื่อยๆขาหนูสั้นยืนไม่ถึงค่ะน้ำมันกินตัวหนู..เข้าไปในจมูกด้วย...หนูเลยทำขาแบบใบพายตัวหนูก็ลอยได้...พาย

ไปไล่งับน้ำไปสนุกกกกที่สุด...น้าต่ายหัวเราะหนูหาว่าหนูทำปากเหมือนเป็ด  กั่บ  กั่บ...

...๗...



......เดือนนึงพอดีที่หนูกับมี๊มาอยู่ที่นี่...,มี๊เดินไปรดน้ำพี่ต้นไม้ที่ฝากไว้บ้านป้าติ๋มอีก๗ต้น...พี่ๆเค้ายังอยูได้ค่ะแต่มี๊บอกว่าเค้าห่อเหี่ยว

ไปนิดนึง...พี่ชมนาดแสนสวยที่ก่อนมาพี่เค้าออกดอกเต็มต้นเหมือนลาบ้านเก่า...ดอกอ่อนที่ยังไม่บาน..ดอกบานเป็นช่อหอมๆ...พี่พุ

ทธาคนที่เค้ามาล้อมขุดต้นไม้ให้มี๊บอกว่าต้องริดใบต้นไม้ออกให้หมด  มี๊ต้องตัดใจให้พี่พุทธาตัดดอกหอมๆนั่นทิ้งเหลือแต่ต้นโย่งเย่ง...

วันนี้มี๊ไปรดน้ำมี๊เห็นใบเล็กๆเขียวใสผลิออกมาแล้ว..มี๊ปลอบพี่ต้นไม้ทุกต้นว่าเดี๋ยวจะมารับอย่าจากไปนะคะ...พี่ต้นไม้หลายต้นมี๊เอาไป

ไว้ที่ศาลแม่พิมพ์ตรงแหลมแม่พิมพ์ค่ะอย่างพี่ทิวา  ราตรี   พี่นางแย้ม  พี่เขี้ยวกระแต  พี่ชบาสามัคคี..มี๊เรียกพี่ชบาแบบนั้นเพราะพี่เค้ามี

ทั้งสีเหลืองสีแดงในดอกเดียวกัน.....ตรงที่มี๊ใช้ทำงานมี๊ดีใจที่มองออกไปเห็นต้นไม้เขียวๆของบ้านข้างหลังมีชมพู่ลูกสีแดงน่ากินด้วยค่ะ

มี๊อุ้มหนูวางบนโต๊ะทำงานแล้วชี้ให้หนูดู...ไม่ได้โม้นะคะ...เวลามี๊ทำงานมีลมเย็นๆ...มีนกเสียงหวานนานๆครั้ง...มีแมวตัวโตเดินผ่านบน

หลังคา...แล้วก็มีหนูนอนอยู่ใกล้ๆ  ตอนนี้มี๊ทำสายจูงสำหรับอยู่บ้านของหนูให้ยาวขึ้น...หนูก็เลยเดินไปดูโน่นดูนี่ได้ไกลขึ้นค่ะ...แต่แป๊บ

เดียวหนูก็คิดถึงมี๊ต้องกลับมานอนใกล้ๆตามเดิม.....ก็หนูรักมี๊นี่คะ


...๘...

......ยายศรียังพยายามสอนหนูให้สวัสดี..หนูเลยลุกขึ้นยืนสองขาแป๊บนึงค่ะตอนน้าต่ายให้หมูกรอบๆหนูกิน...ยืนนานมากหนูเมื่อยค่ะพุง

หนูมันกลม...มี๊กับหนูมีภาษาและการละเล่นที่เรารู้กัน...เวลาหนูปวดหลังเพราะนอนมากหนูจะทำก้นโด่งๆแล้วมี๊จะสับหลังให้หนูเบาๆซา

บ๊ายยยซาบาย...มี๊บอกว่าเป็นสปาค่ะ..การละเล่นที่ตื่นเต้นของหนูคือเวลามี๊ปล่อยผมยาว..ยาวววววววแล้วกางเล็บแหลมๆของมี๊...ร้อง

เสียงเย็นๆว่า...ฉานเป็นผีปอบฉานนนจะกินสะดืออออ...แล้วมี๊จะตะครุบตรงสะดือจุ่นๆของหนู.....แหมม..อายจัง..สะดือจุ่น...มี๊บอกว่า

หนูไม่ได้คลอดที่โรงพยาบาลเด็กเหมือนน้องถุงเงินแต่คลอดที่บ้านแถวซอยปรีดี พนมยงค์...ตามมีตามเกิด...หนูเลยสะดือจุ่นค่ะ..
.
น้องถุงเงิน..มี๊บังคับบบหนูให้เรียกนัง..เอ๊ยยน้องถุงเงินแบบนี้...แอ่ะ....มี๊มักจะโดนให้รับอุปถัมภ์พวกหนูเสมอๆเวลาเพื่อนคนไหนไม่ต้อง

การพวกหนู...น้องถุงเงินเป็น๑ในนั้นค่ะ......น้องถุงเงินเค้าเป็นไฮโชค่ะคุณน๊ายยคุณนายต้องนอนบนผ้าผมแกะหนูไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

คือหนูอิจฉาน่ะค่ะ..แต่ตอนที่น้องถุงเค้าอ่อนแอมากๆแบบว่าเค้าแก่..หนูเลยสงสารแต่งผมให้เค้ามี๊ก็ยังไม่ไว้ใจหนูเท่าไหร่กลัวหนูงับหัว

น้องถุง..แต่หนูไม่ได้ทำนะคะเพราะตอนนี้หนูรักเค้าเหมือนที่มี๊รัก...คืนที่น้องถุงเงินจากไปอยู่บนสวรรค์  เราอยู่ด้วยกัน...มี๊บอกรักน้องถุง

เงิน...สวดมนต์บทที่ดีๆให้เค้าฟังแล้วจนถึงเวลาน้องถุงเงินก็จากไป......จนเช้า...มี๊ฝากน้องถุงเงินไว้ใต้ดินใกล้ๆต้นพี่ชบาสามัคคีด้วย

มือของมี๊เองค่ะ...หนูคิดถึงบ้าน….



............................................................



.........๙.............



......สวัสดีค่ะ ...อะไรนะคะ..บอกดังๆค่ะ  ไม่ได้ยิน...อ๋ออออ..อยากเห็นรูปหนู..อืมมมมี๊สอนไม่ให้ไว้ใจอะไรแปลกๆน่ะค่ะ...แต่รับรองค่ะหนู

หน้าตาดี  มี๊บอกว่าหนูสวยและดีเด่นที่สุดแถวบ้านเสนาแล้วน้องถุงเงินเค้าสวยที่สุดในเครือจักรภพค่ะ...วันหลังพี่มนตรีมาหาหนูสิคะหนูจะ

พาไปสอนพายน้ำ…

......เมื่อวานมี๊พาหนูไปฉี่ตอนเย็นแล้วมี๊ก็รดน้ำพี่ต้นไม้ที่หน้าบ้านมี๊ดีใจใหญ่เลยที่ “ต้นไข่ดาว “ ดอกกำลังจะบาน.มี๊บอกว่าดอกเค้าหน้าตา

เหมือนดอกบุนนากที่ต้นโตๆต้องมีที่กว้างๆถึงจะปลูกได้แต่ต้นไข่ดาวเค้าต้นเล็กๆบางๆมี๊อยากได้มานานแล้วได้มาตอนเรากำลังจะย้ายบ้าน

ค่ะ..หนูไม่เรียก “ต้น ไข่ดาว “ ว่าพี่นะคะเพราะเค้าเพิ่งมาอยู่เค้าเป็นน้องค่ะ...ตอนนี้เช้าแล้วค่ะมี๊ลงไปดูน้องไข่ดาวเค้าบานนแฉ่งเหมือนไข่

ดาวฟองเล็กๆมี๊ให้น้าต่ายถ่ายรูปเก็บไว้ค่ะ...หนูย้อนกลับไปเมื่อคืนใหม่...มี๊โดนยายศรีบังคับนิดๆให้ไปกินอาหารที่บ้านป้าติ๋ม  คุณRONอบ

ไก่งวงตัวโมากๆน้าต่ายทำมันบดใส่แฮม  สลัด  แล้วก็ซอสแคนเบอรรี่  มีบลูเบอร์รี่พายอีกอันนึงด้วย มี๊บอกว่าเมนูเหมือนในเรื่องบ้านเล็กใน

ป่าใหญ่ค่ะ...แต่มี๊เป็นชาวสยามมี๊เลยกินได้แต่ต้มข่าทะเลที่ป้าติ๋มทำ..ส่วนไก่มี๊เก็บมาฝากหนูใส่ไว้ในถุงปลาหมึกเต่าทองมี๊บอกมี๊ต้องแอบๆ

กลัวคุณRONเห็นแล้วจะเสียใจว่าเค้าทำอาหารไม่อร่อย..มี๊แค่ไม่ชอบกลิ่นมันเท่านั้นค่ะ...หนูคิดว่ามี๊กำลังสับสน...กับชีวิตที่อยู่ร่วมกับคน

มากๆมี๊คุ้นเคยกับพวกหนู  เข้าใจพวกหนูมากกว่าคนค่ะ...หนูก็เหมือนกัน...สองวันนี้มี๊ทำงานเงียบๆคนเดียวไม่คุยกับใครนอกจากหนู...หนู

ห่วงมี๊...อยากบอกมี๊ว่าหนูเข้าใจมี๊ว่ารู้สึกยังไง...มี๊มีหนูอยู่ข้างๆแล้วก็รักมี๊...ตลอดเวลาค่ะ......



..........๑๐............



......คิดถึงจังเลยค่ะ  ..มี๊งานยุ่งน่ะค่ะหนูต้องคอยอยู่ข้างๆเอาใจช่วยมี๊...วันก่อนโน้นนนมี๊เข้ากรุงเทพอีกแล้ว

ค่ะคราวนี้มี๊ไปคนเดียว...หนูดีใจที่มี๊เริ่มหายสับสน....น้องไข่ดาวดอกสวยๆหอมๆเป็นที่นิยมของมหาชนมากค่ะ...มีฝรั่งที่มาซื้อขนมปังน้า

ต่ายถามว่าน้องเค้าชื่ออะไร...มี๊ปลื้มนะคะบอกหนูว่า..ไว้คอยตอนดอกนางแย้มเค้าออกช่อนะคะจะสวยไม่แพ้กันเลย...เมื่อวานน้าต่ายต้องทำ

เค้กตั้ง๒อันแน่ะค่ะอันนึงเป็นชอคโกแลตหนูนั่งอยู่ใต้โต๊ะทำเสียงเงียบๆไม่งั้นน้าต่ายจะไล่ให้ออกไปนอกห้องแบบยายศรีกับมี๊เพราะน้าต่าย

อายไม่ยอมให้ใครดูหน้าเค้กค่ะ...มี๊เลยไปสระผมให้ยายศรี...อีกอันเป็นหน้าหมีพูห์ค่ะน้าต่ายให้มี๊วาดรูปหมีพูห์เมื้อนนนเหมือนมี๊ของหนูเก่ง

จัง...มี๊บอกว่าจะซื้อให้หนูอันนึงแล้วมี๊จะบอกน้าต่ายทำหน้าเค้กเป็นลายกนกผสมลายประจำยาม...ยังไงก็ได้ค่ะไม่ต้องมีลายก็ได้ค่ะมี๊...แต่

หนูอยากกินอันที่เป็นชอคโกแลต  มันห๊อออมหอมมี๊บอกว่าหมอปานเทพเคยสอนว่าพวกหนูกินชอคโกแลตไม่ได้...เด็ดขาด...หมอปานเทพ

นี่ใครน๊ออหนุไม่ชอบเล้ยย...

......๑๑.......



......วันนี้มี๊บอกว่าเป็นวันหยุดปีใหม่...ยายศรีบอกให้มี๊ตัดผมให้หนูแต่มี๊ไม่ยอม..วันเพ็นของแท้ต้องหัวยุ่ง...มีรถวิ่งเปิดเสียงดังๆแล้วก็

สาดน้ำกันค่ะมี๊พาหนูไปอยู่หน้าบ้านตั้งนานเฝ้าร้านให้น้าต่าย..น้าต่ายกับคุณRONไปพัทยากันค่ะ..คุณฝรั่งใจดีจะไปซื้อของมาทำงาน

อีก...เค้าเพิ่งทำโต๊ะอาหารซ้วยยสวยให้ยายศรีค่ะ มันเป็นโต๊ะไม้โบราณของยายศรีเค้าเอามาซ่อมไงคะ...คุณRONเค้าแก่น้อยกว่า

ยายศรีนิดนึงเค้ารักน้าต่ายเพราะน้าต่ายดูแลยายศรีแล้วก็คอยทะเลาะไม่ให้ยายศรีเหงา...เค้าใจดีกับหนูคอยปลอบหนูเวลาหนูตกกะใจ

กับคนตัวดำๆที่เดินผ่านหน้าบ้านเค้าบอกว่า..ม่ายเปนนรายย  ม่ายเปนรายยย...แล้วเค้าก็ใจดีกับมี๊...u  are  the part in home…

not new  family…but  your  old  family…เค้าบอกมี๊ตอนที่มี๊ร้องไห้ลั่นบ้าน...ตอนนี้มี๊ไม่ค่อยร้องไห้แล้วค่ะ..หนูดีใจ...มี๊บอกว่า

เดี๋ยวมี๊จะลงไปทำขนมกลีบลำดวน...เป็นดอกไม้ประจำวันคนแก่ค่ะ..ขนมนี้หนูก็ชอบห๊อมมหอม...มี๊ทำเป็นดอกเล็กๆสีสวยๆ..แต่หนูได้

กินแต่อันที่มันหักน่ะค่ะ...อืมมม..ดีกว่าไม่ได้กินเนอะ...



...................................................................



.......๑๒.......





......มีเพื่อนคุณRONกับครอบครัวมาพักที่บ้านค่ะ...คุณดัคเลย์กับคุณนิดแล้วก็น้องเมแก้น...หนูกับน้องเมแก้นเรารู้จักกันแล้วค่ะเราไป

พายน้ำกันครั้งก่อนไงคะ...มี๊เรียกน้องเมแกนแต่น้องบอกว่าต้องมีไม้โทษ้วยนะคะ...น้องเมแก้นอายุน้อยกว่าหนู๑ปีค่ะ...หนูได้ยินตั้งแต่

น้องเค้ามาถึงแล้วค่ะเค้าถามหา..วันเพ็นอยู่ไหนคะ  วันเพ็นอยู่ไหนคะ...หนูชอบน้องเมแก้นค่ะเมื่อกี้หนูกระโดดกอดน้องแล้วก็งับ

กระโปรงน้องด้วย...น้าต่ายหัวเราะหนูหาว่าหนูรู้มาก...มี๊กับทุกคนออกไปกินอาหารนอกบ้านยกเว้นยายศรีกับพี่แมวค่ะ...มี๊กลับมาเล่าว่า

ไปที่ร้าน วัน บาร์  ริมชายทะเล  ให้น้องเมแก้นเล่นน้ำทะเลค่ะ...พรุ่งนี้หนูกับน้องเมแก้นนัดกันจะไปเล่นน้ำทะเลตอนเช้า...คืนนี้มี๊ขอ

พัดลมตัวเตี้ยของหนูไปให้น้องเมแก้นยืมน่ะค่ะ...หนูก็..อือ อือ...หนูรักน้องค่ะ..คืนนี้หนูนอนชิดๆมี๊หน่อยก็ได้...อิจฉาหนูไหมคะที่มีมี๊ให้

นอน..ชิดๆ......



.............................................................



......๑๓.............



......หนูสบายใจจังค่ะสองวันนี้มี๊ไม่ได้ทำงานอยู่ใกล้ๆหนู...น้องเมแก้นยังไม่ตื่นเลย...ตรงโต๊ะเขียนหนังสือของมี๊มองออกไปเห็นภูเขา

ไม่สูงด้วยค่ะแต่อีกหน่อยพอตึกข้างๆเค้าปลูกเสร็จก็คงเห็นนิดเดียว...หนูชอบนอนใต้โต๊ะนี้ค่ะ...เก้าอี้ไม้ที่มี๊นั่งทำงานมีสี่ขาเหมือนหนู

แล้วมีไม้อันเล็กๆสวยๆแต่ขี้เหร่ไปนิดนึงตรงมีรอยฟันของหนูที่แทะมันเล่นตอนหนูยังเด็กคั่นตรงกลางมันเลยเป็นสองตะก่อนหนูกับน้อง

ถุงเงินจะนอนกันคนละช่องค่ะ..แต่น้องถุงเค้าจะได้นอนช่องที่อยู่ใกล้ๆขามี๊...ตอนนี้หนูได้นอนแทนเค้าแล้ว...เฮ้อออ...คิดถึงบ้านเสนา 

คิดถึงยัยโรสด้วย...น้าต่ายเค้าเอายัยโรสมาฝากมี๊ดูแลบอกว่าแป๊บเดียว...แต่ที่สุดยัยโรสก็อยู่กับเราค่ะ  เค้าตัวโตที่สุดในบ้านน้าต่าย

บอกว่าพ่อเค้าเป็นรอดไวเล่อ ( คือออว่าหนูสะกดไม่ถูกน่ะค่ะ..แอ่ะ )...แต่เค้าชอบทำเหมือนตัวเล็ก...อย่างขึ้นไปนอนตักมี๊...เค้ากลัว

หนู...ที่จริงเค้ากลัวทุกอย่างล่ะค่ะ  กลัวลูกนกที่เค้าตกมาจากรังด้วย...ลูกนกตัวนี้ตัวเค้าเล้กกกกกกมากมี๊เรียกนกกินปลีค่ะ...ตอนนั้นมี๊

เป็นแม่นกด้วยต้องคอยวิ่งขึ้นไปป้อนอาหารเค้าทั้งวัน..มี๊ให้เค้าอยู่ในห้องพระ..จนเค้าเริ่มบินได้นิดๆพอมี๊เปิดประตูเค้าจะโผมาเกาะพุง

มี๊...เค้านึกว่ามี๊เป็นแม่แน่ๆเลย..มี๊ตั้งชื่อให้เค้าค่ะ..ชะรอยบุญ...หรูหราไม่มีใครเหมือน...วันนึงเค้าก็บินไป...แต่จากนั้นตรงมุมระเบียง

ห้องมี๊ข้างๆรางน้ำฝนมีนกกินปลีมาทำรัง...มีลูกนกในนั้นด้วยพอเค้าโตเค้าก็บินไป..แล้วก็มาทำรังอีก..มี๊เรียกนกพวกนี้ว่า...นกใน

ทะเบียนบ้าน...จนถึงวันที่เราไม่ได้อยู่ที่บ้านเสนาอีกมี๊นับได้ตั้ง๗รังแน่ะค่ะ...หนูเลยมีน้องเป็นนกกินปลีด้วยค่ะ..ขอบอก...ขอบอก….



.......................................................



......๑๔...........



……ตอนเด็กๆหนูไม่ได้ชื่อวันเพ็นค่ะ..หนูชื่อโรตี...อ๊ายยย..อาย...มี๊เลยเปลี่ยนชื่อให้หนูใหม่เป็น “ วันเพ็น “...แปลว่าน้องปากกา๑

ด้าม...แต่ใครๆชอบล้อหนูว่า..วันเพ็ญเดือน๑๒น้ำนองเต็มตาหลิ่งงง...น้าตุ๊กที่เค้าเป็นแฟนน้าเปิ้นเพื่อนมี๊ตัวดีค่ะชอบร้องใส่หนูแล้วก็

โย่วว  โย่วว..หนูก็จะยืนแล้วแปะมือกับน้าตุ๊ก...วันท้ายๆก่อนหนูกับมี๊มาจากบ้านเสนาน้าตุ๊ก น้าเปิ้น น้าเชษฐ มากินข้าวที่บ้านค่ะ...น้าตุ๊

กเอาสัตว์ประหลาดมาด้วย..น้าเปิ้นเค้าบอกว่านัง..เอ๊ยย..ยัยเปียกปูนนี่สวยที่สุดในโลก...พูหยิงอาไร้มีหนวดเครา..มี๊บอกว่าเค้ามีชาติ

ตระกูลเป็นชเนาว์เส่อร์ไม่เหมือนหนูที่ไม่มีชาติตระกูลแน่ชัด...แต่หนูว่าหนูเป็นลูกครึ่งนะคะมี๊ขา...มี๊ชมว่ายัยเปียกปูนเรียบร้อย  ว่าง่ายไม่

เหมือนหนูที่ห้ามไม่ฟัง...น้าตุ๊กบอกว่าเอายัยเปียกปูนมาดูแลแทนนายกี้ที่มีสี่ขาแต่ชอบเดินสามขา  แทนยัยจีจี้แมวปากเหม็น...แล้วก็

แทนหมูอ้วนที่ชอบกินตับทอดฝีมือน้าตุ๊ก...เค้าไปอยู่บนสวรรค์หมดแล้วค่ะ...คิดถึงตับบบแล้วหิวจังค่ะ...อาหารเม็ดรสตับ...มันไม่

เหมือนตับบบบที่มี๊เคยให้หนูกินสักกาหน่อย...หนูอยากให้มี๊ลองชิมอาหารเม็ดดูบ้างจังเล้ยยย...เฮ้ออออ



........................................................................



......๑๕........



......มี๊ยุ่งค่ะตอนนี้มี๊ต้องไปวัดทุกวันยายทินแม่ของป้าติ๋มไปสวรรค์ค์..หนูรู้..หนูเลยทำตัวดีๆไม่ร้องอี๊ๆนอนเงียบๆ...พอมี๊กลับมาก็มากอดหนู

เอง...เมื่อวานมี๊ทำตัวกล้าหาญเข้าไปในเมืองที่เรียกว่าบ้านเพด้วยตัวมี๊เอง...มี๊บอกหนูว่ามี๊ต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวมี๊เองอย่างที่เคยอยู่บ้าน

เสนา...มี๊ขึ้นรถที่เรียกว่ารถสองแถวน่ะค่ะแล้วพอมี๊ไม่รู้ทางมี๊ก็จะถามคนอื่นเพราะๆแค่นี้เองมี๊ก็ไปได้แล้ว...คราวหน้ามี๊วางแผนจะไปใน

จังหวัดค่ะไปเดินที่ถนนยมจินดามี๊รู้มาว่าเค้าทำเป็นถนนคนเดินมีบ้านเก่าๆ  มีจวนผู้ว่าหลังเก่า...มันคืออะไรหนูก็ไม่รู้ค่ะ..โรงพักมั๊งคะ...มี๊

สอนว่าเวลามีอะไรแปลกๆให้เข้าโรงพักที่มีตำรวจค่ะคราวก่อนที่มี๊เข้าไปบ้านเพกับน้าต่ายแล้วน้าต่ายปวดท้องอึ๊..อึ  มี๊ยังบอกให้น้าต่ายเลี้ยว

รถเข้าโรงพักเลยคะ...โรงพักนี่ดีจริงๆจำไว้นะคะ...  มี๊มองสำรวจเส้นทางว่าแถวไหนมีหมาทะเลน้อยๆบ้างมี๊อยากพาหนูไปเดินอย่างสงบ

และสันติค่ะ...มี๊ไปซื้อของมาเยอะเลยมีฃองหนูด้วยเป็นที่เคี้ยวเล่นๆอร่อยๆ...มี๊บอกว่ามันฟุ่มเฟือยไปบ้างก็ช่างมันเนอะ..หนูมีแต่มี๊แล้วมี๊ก็มีแต่หนู...มี๊

ซื้อสายจูงให้หนูใหม่อีกอันนึงค่ะ  สีแดงงงง..มันมีกรุ๊งกริ๊งแบบรถขายไอติมด้วย..หนูชอบค่ะ..กิ๊บเก๋ที่สุดในตำบลเลยนะคะ...มี๊เอาอาหารของหนูแบ่ง

ให้ที่เค้าไม่มีมี๊ดูแลแถวบ้านด้วยค่ะ..มีลุงแก่ๆที่ชอบส่งสายตาให้หนู  มีสีทองที่มี๊บอกว่าตาเค้าเศร้าๆ  มีสีดำขาสั้นที่อยากเล่นกับหนู...หนูไม่ว่าหรอก

ค่ะเดี๋ยวหมดมี๊ก็ซื้อให้หนูใหม่..แบ่งๆกันกินเนอะ......

......๑๖......



......มี๊ห้ามไม่ให้หนูมีแฟนนน..แอ่ะ...แต่สองสามเดือนก่อนเรามาจากบ้านเสนามีหนุ่มล้อออ..หล่อค่ะมาหาหนู...มาทู้กกกวัน...จนมี๊จับ

ได้...เขิลลเป็นที่สุด...หนูว่าเค้าเป็นเนื้อคู่ของหนู..ก็หนูชอบเค้านี่คะ...เราแค่แกว่งหางให้กันมี๊ก็ดุหนูแล้วเรียกให้เข้าบ้าน...มี๊บอกว่า

เค้าน่าจะมีชาติตระกูลเป็นลาบราดอร์แต่สีดำสนิท...หนูชอบพวกตัวดำค่ะ..อิ๊  อิ๊...คนเค้าบอกมี๊ว่าเค้าใจดี  ไม่ดุร้าย...เค้าชื่อ  โรตีค่ะ...

หนูบอกแล้วเค้าเป็นเนื้อคู่  ชื่อยังเหมือนกันเลย...หลังๆมี๊ก็ชอบเค้านะคะเอาลูกชิ้นให้เค้าด้วยแต่ก็ไม่ให้หนูไปยืนแกว่งหางอยู่ดี..มี๊กีด

ขวางทางรักของหนู...นี่หนูก็ยังคิดถึงเค้าอยู่เลย...เฮ้ออ....ในซอยที่บ้านเสนาไม่ค่อยมีหนุ่มๆเลยค่ะมีก็นายบัดดี้ขี้กลัวกับนายแมคทีบ้าน

ป้าแดง...เวลาฝนตกฟ้าร้องฮูมม..ฮูมมมม นายบัดดี้จะร้องไห้ลั่นบ้าน...สู้หนูก็ไม่ได้หนูแค่เดินตามมี๊..นั่งตามมี๊...แล้วก็ปิดตา   อุดหูตาม

มี๊..แค่นี้หนูก็ไม่กลัวแล้วค่ะ...ก่อนเราจากมานายบัดดี้ต้องไปผ่าตัดค่ะ  ขาเป๋  เพราะเค้ากระโดดขึ้นกำแพงบ้านแล้วขามันไม่สามัคคีกัน

เค้าเลยตกลงมา...มี๊บอกว่านายบัดดี้พยายามเป็นนินจาฮาโตริค่ะ...หนูก็เคยไปหาหมอค่ะ...หนูวิ่งไล่จิ้งก่า...เค้าวิ่งปรู๊ดดดดดขึ้นไปบน

ต้นส้มโอ  หนูตะครุบเค้าค่ะแต่ขาหนูสั้นหนามต้นส้มโอใจร้ายเลยจิ้มหนู๒รู...หนูร้องไห้ลั่นบ้าน  ก็มันเจ็บนี่คะ...มี๊รีบลงมาดู  แล้วสันนิ

ฐานว่าหนูต้องโดนงูกัดแน่ๆ...มี๊กับหมอรุมดูหนู   หมอบอกว่าถ้าเป็นงูรอยเขี้ยวต้องชิดกว่านี้...ต้องเป็นตะขาบแน่เล้ยยย  หมอบอก...มี๊

ส่ายหน้าแล้วชี้ให้หมอดูว่ารู๒รูบนขาหนูมันห่างกันตั้งเกือบ๓นิ้ว..ต้องเป็นตะขาบยักษ์ในเรื่องเพชรพระอุมาแน่เลยที่กัดหนู...หมอเลยฉีด

ยาให้หนูอีก๑รู..แล้วก็เอาผ้าพันแผลสีแดงงงพันขาให้หนู....ก็หนูพยายามบอกมี๊กับหมอแล้วววว่าส้มโอค่ะส้มโอที่กัดหนู...



......๑๗......



……ฝนตกค่ะ..ฟ้าร้องเสียงดัง..หนูกลัว...มี๊ยืนร้องไห้ตรงหน้าต่างตรงโต๊ะที่มี๊ทำงาน ...มี๊คงคิดถึงบ้านเสนา...มี๊มองต้นชมพู่ที่หนูเคย

เล่า  ตอนนี้ลูกเค้ายังเป็นสีชมพู...ที่บ้านเสนาของเราก็มีชมพู่ค่ะ  มี๊บอกว่าเป็นชมพู่เมืองเพชร..มี๊คอยให้เค้ามีลูกตั้งเป็นสิบปีก่อนหนู

เกิด...สองปีที่ผ่านมาเค้าก็มีลูกค่ะ...เต็มไปหมดแต่มีตัวยึกยืออยู่ในนั้น..แล้วลูกเค้าก็ร่วง...มี๊ไม่มีเหตุผลที่จะมีต้นชมพู่ที่มีตัวยึกยือ...ไม่

มีเหตุผลที่จะมีต้นส้มโอใจร้ายที่มีแต่หนามแหลมๆ...แค่มี๊ไม่อยากทำลายสิ่งที่แม่ของมี๊...ยายของมี๊...ปลูกฝังไว้ที่บ้าน...มี๊ละเอียดกับสิ่ง

รอบตัวมี๊...เมื่อมี๊พบเจอกับความหยาบกระด้าง...มี๊มักจะเดินก้าวข้ามสิ่งเหล่านี้ไม่พ้น...มี๊สอนให้หนูมีเมตตา ไม่รังแกใครๆ  แล้วก็เล่าแต่

สิ่งที่เป็นจริง...วันนี้มี๊ก็พาหนูไปทะเลค่ะ  จ้างรถเด็กผู้หญิงตัวดำๆมี๊ให้ตังค์เค้าเยอะแยะเค้าดีใจเพราะเค้าต้องเอาไปเรียนหนังสือ...แต่

หนูไม่สนุกเลย  เพราะมี๊เศร้าๆ...มี๊เก็บเปลือกหอยสีม่วงแสนสวยได้๒อัน...แต่มี๊ก็ยังเศร้า...หนูอยากเล่าเรื่องที่สนุกๆแต่หนูสงสารมี๊...

อธิษฐานให้มี๊ของหนูหลับฝันดี..แล้วตื่นมาพบกับสิ่งที่ดีๆนะคะ...



......๑๘......




......หนูว่ามี๊คงสงสารหนูที่เอาแต่นอนมองมี๊..แล้วถอนหายใจ...มี๊จูบหัวหนูแล้วสัญญาว่ามี๊จะเข้มแข็ง...มี๊พาหนูไปอึ๊..อึ  ไกลกว่าเดิม...

มี๊เรียกทุ่งฟอร์เกตมีนอต...มี๊บอกว่ามันคล้ายๆน่ะค่ะที่จริงเค้าเป็นต้นหญ้าแปลกๆที่เราไม่เคยเห็น  มันเป็นก้านเรียวๆยาวววแล้วก็เป็น

เหมือนเกล็ดปลาตรงนี้จะมีดอกเล้กกกเล็กสีม่วง...มี๊เคยเก็บเอามาใส่แก้วเอาน้ำให้เค้ากินแต่พี่แมวบอกว่าเดี๋ยวดอกเค้าก็ร่วง...มี๊บอกว่า

เค้าก็ร่วงแต่เค้าก็มีดอกใหม่ออกมาตรงเกล็ดอีกเค้าก็เลยสวยอยู่ตั้งหลายวัน...มี๊ให้หนูเดินสำรวจนานขึ้น..มีดอกหญ้าสีเหลืองแซมเต็มไป

หมดด้วยค่ะมันไหวๆเวลาลมพัดทำให้หนูรู้สึกดีเหมือนมีเพื่อนเยอะแยะมาอึ๊ อึด้วยกัน...มีดอกไม้ประหลาดมันเป็นกลมๆฟูๆสีชมพูพอหนูไป

ไกล้ๆใบเขียวๆของเค้าก็หุบปั๊บมีบอกว่าเค้าชื่อไมยราพค่ะ...มี๊บอกหนูว่าความสุขเล็กๆน้อยกับสิ่งสวยงามมีอยู่รอบตัวถ้าเราสัมผัสได้

ทุกอย่างมีคุณค่ากับเราเสมอ...เปลือกหอยสีม่วงแสนสวยมันบิ่นไปนิดนึงค่ะมี๊ลืมไว้ในกระเป๋ากางเกง...วันนั้นหนูก็เห็นนะคะใต้น้ำมีแต่

ม่วงมี๊เลือกไม่ถูกเลยเค้าเป็นเปลือกหอยบางๆเหมือนหอยโข่งตัวเล็กๆหนูเหยียบเค้าก็แตก...มี๊บอกว่าทะเลที่นี่แปลกจังครั้งแรกที่มี๊มา

เที่ยวที่นี่มี๊เก็บเปลือกหอยสังข์ได้ตั้งหลายอันแต่ตอนนี้ไม่มีเลย...บางวันก็ไม่มีเปลือกหอยสักอัน...แล้วก็มามีสีม่วงเต็มหาด...มี๊เลยไม่

คาดหวังว่ามี๊จะพบเปลือกหอยแบบไหนอีก...รอให้ทุกอย่างผ่านเข้ามาให้มี๊พบเห็นแล้วก็เป็นสุขกับสิ่งนั้นดีกว่า...



......๑๙......



......มี๊ดูสบายใจขึ้นค่ะ..ลูกค้ามี๊โทรมาหามี๊หลายคน  หนูได้ยิน  แล้วหนูก็เห็นมี๊ยิ้ม...มี๊มุ่งมั่นมากขึ้น...พี่แมวชมเปลือกหอยสีม่วงที่มี๊

เก็บมาว่าสวยจัง  คิดว่ามี๊เอาไปย้อมสี  พี่แมวให้ผักบุ้งหนู๒อัน...อาร๊อยยยอาหร่อยไม่ได้กินตั้งนานแล้วค่ะ...หนูกับน้องถุงชอบกินผักบุ้ง

เหมือนกันค่ะ..หนูจะนอนถือเค้าไว้แล้วค่อยๆเล็มทีละนิดๆหนูชอบที่มี๊เรียกว่าผักบุ้งท้องนาค่ะใบมันเล็กหน่อยผักบุ้งจีนใบมันใหญ่..มี๊กับ

หนูจะแบ่งกันกินมี๊กินใบแล้วหนูก็กินก้าน...มี๊เอาพี่ต้นไม้มาจากบ้านป้าติ๋มอีก๒ต้นค่ะมีพี่บานบุรีกับพี่ราตรี...มี๊บอกว่าพี่บานบุรีอาการร่อ

แร่...แต่มีสัญญาณชีพเล็กน้อยกับจุดสีเขียวเล้กกกกเล็กตรงกิ่งแห้งๆ...ก่อนมาที่นี่พี่บานบุรีเค้าก็มีดอกเยอะกว่าทุกครั้งจนมี๊แปลกใจแม่

ของมี๊ปลูกพี่บานบุรีไว้ริมรั้วใกล้ประตูบานเล็กค่ะ...ตอนเช้าอากาศเย็นๆพี่เค้าจะหอมอ่อนๆ...มี๊บอกว่าพี่เค้าเป็นพันธุ์โบราณดอกเล็กๆแต่

หอม...พี่ประทัดจีนที่หนูลืมเล่าเค้าเริ่มมีดอกนิดๆแล้วค่ะ...นกกินปลีเค้าชอบมากินน้ำหวานที่ดอกสีแดงเล็กๆนี้ค่ะ...ที่บ้านเสนามีต้น

ประทัดจีนกอใหญ่ใต้ระเบียงห้องมี๊กับที่ตรงข้ามหน้าต่างห้องครัวมี๊ชอบดูเวลานกกินปลีเค้ามากินน้ำหวาน  เค้าจะมากันเป็นคู่ค่ะนานๆครั้ง

จะมีลูกนกฝึกหัดบินตามมาด้วย…

…………วันนี้มี๊ทำงานได้เยอะค่ะ... พอตอนเย็นมี๊เลยไปตัดหญ้าตรงวงกลมเล็กๆของร้านค้าข้างๆบ้าน...มี๊เอาหนูผูกไว้หน้าบ้าน  แล้วมี๊ก็

คอยชะเง้อมองหนู...แหมมม..นะคะ  หนูก็อดไม่ได้ที่จะเห่าคนตัวดำๆที่ผ่านหน้าบ้าน...มี๊กลัวคุณRONเค้าดุหนูมี๊เลยจะพาหนูขึ้นห้อง

ของเรา...คุณRONเค้า...no  no…แล้วเค้าก็ให้มี๊เอาสายจูงหนูให้เค้า.....เค้าเลยต้องนั่งจูงหนูลุกไปไหนไม่ได้......หนูก็รู้สึกปลอดภัย

ดีค่ะ....มี๊ตัดหญ้าจนเสร็จ...คุณเจ้าของร้านข้างบ้านเค้าขอบคุณมี๊...มี๊เลยฉวยโอกาสค่ะ...ขอที่ว่างๆตรงนั้นให้พี่ต้นไม้อีก๔ต้น...คุณ

คนนั้นเค้าใจดีมากๆ...ให้เอามาวางเล้ยยย...บ้านเค้าจะได้สวยงาม...หนูนั่งมองมี๊ใต้เก้าอี้ของคุณRON...หนูดีใจที่มี๊ได้ทำอะไรที่มี๊มี

ความสุข...

...๒๐.....



......น้าต่ายให้ชี้ดแสนอร่อยหนู๒ชิ้น...มันชื่ออารายยยน๊า....หนูจำไม่ได้ค่ะ...จำได้แค่ว่ามันอร่อยแล้วก็จำได้ว่าน้าต่ายเก็บไว้ในตู้ย็น...

......มี๊เข้ากรุงเทพค่ะวันนี้…หนูไม่ค่อยห่วงมี๊เหมือนตอนแรกๆแล้วค่ะ...แค่หนูนอนเฉยๆเดี๋ยวมี๊ก็กลับ...นอนคิดปายยเรื่อยๆ..ตอนเด็กหนู

ก็เกเรเหมือนกันแหละ.....ตอนนั้นป้าเชอร์รี่กับป้าทามะจังยังไม่ไปสวรรค์..อ้อแล้วยังมีนัง..อุ๊บบ..ยัยฟ้าด้วยค่ะ...ยัยฟ้านี่ชื่อเต็มๆเค้าชื่อ

  ฟ้าแลบ ...มี๊เก็บเค้ามาจากข้างถังขยะริมถนน  มีบอกเค้ามีชาติตระกูลเป็น ปักกิ่ง แต่เค้าแก่แล้วฟันไม่ค่อยมีน่ะค่ะ พอเค้านอนหลับซา

หนิดดด..ลิ้นเค้าจะค่อยๆเลื้อยออกมานอกปาก..มี๊เลยตั้งชื่อฟ้าแล่บ...แต่ใครๆเรียกเค้าน้องฟ้าค่ะ...เค้าชอบรังแกป้าทามะ...หนูว่าที่

บ้านเสนาตอนนั้นเหมือนบ้านบางแคค่ะ...มีแต่แก่ๆตั้งแต่มี๊จนถึงป้าทั้งสาม..มีหนุกับน้องถุงเงินที่เด็ก...มี๊เคยเล่าที่มาของพวกเราทั้ง

หลายให้หนูให้ฟัง...ป้าเชอร์รี่..ป้าเค้าชื่อเต็มๆ อลิซเบธ  เชอร์รี่ ส่วนป้าทามะ เค้าชื่อ ทามะ ซู มิมิแต่มี๊จะเรียกป้าทามะว่า...”ลิง

วอก”ค่ะ...สองป้านี่คนที่รักมี๊มากๆ คนนึงเค้าชื่อ”พี่เสี้ยว”เค้าเอาใส่ลังนมมะลิมัดไว้ที่ท้ายมอร์เตอร์ไซค์แล้วก็พามาจากฝั่งธนบุรี...มี๊กับ

แม่ของมี๊รักสองป้านี่มากค่ะเพราะเค้าเรียบร้อย..ไม่รังแกใครเลย...ส่วนน้องถุงเงินเพื่อนมี๊คนนึงเค้าเบื่ออออยากหาใหม่ๆมาดูแล..นิสัยไม่

ดีเนอะ...เค้าเลยเอาน้องถุงมาให้มี๊ค่ะ...น้องถุงมีสมบัติติดตัวมาด้วยเป็นผ้าเช็ดตัวสีชมพู แป้งสีชมพู  แล้วก็แปรงไว้แปรงผม  เค้าชอบ

แต่งตัวค่ะ..ส่วนยัยโรสน้าต่ายเค้าเอาข้าวกับปลากระป๋องมากับตัวยัยโรสเยอะแยะบางทีเค้ามาเยี่ยมยัยโรสก็ซื้อไก่ทอดตุ๋ย เทพามาฝาก

พวกหนูด้วยค่ะ..ถุงเบ้อเร่อเลยนะคะ......ส่วนหนู..แอ่ะ...มี๊บอกว่าไม่มีสมบัติติดดดตัวมาสักชิ้น..มาแบบตัวล่อนจ้อน...แถมมี๊ต้องเสีย

ทิชชู่ไปอีก๑ม้วนให้เพื่อนมี๊ที่ขับรถมาส่งหนูเอาไปเช็ดที่หนูทำเลอะเทอะในรถอีก...แหมม..มี๊ก็..หนูมีความน่ารักเป็นสมบัติไง

นะมี๊นะ.....





...๒๑......



......หนูจะบอกความลับให้ฟังนะคะ..เอาหูมาค่ะ..เอาหูมา...บอกดังๆเดี๋ยวมี๊ได้ยิน....หนูดีใจ๊ดีใจที่ตอนย้ายบ้านมี๊ลืมค่ะ...ลืมไม้เรียว

ประจำตัวหนู..อิ๊ อิ๊  ..มันเป็นไม้ยาวๆเล็กๆแต่โดนแล้วเจ็บชะมัด...เชิ้ว....หนูเคยโดนหนเดียว..แต่ตอนหลังพอมี๊ร้อง” อาวววไม้มาตีวัน

เพ็นหน่อยซิ”เวลาหนูดื้อรังแกป้าๆ...หนูก็หยุดแล้วยืนตัวตรงเลยค่ะ...ตอนนั้นหนูยังเด็กนี่คะ..มี๊ต้องออกมาวางขยะหน้าบ้านเสนาทุกๆตี

๕...มันมืดดด..หนาว..หนูก็ออกมาด้วย..แล้วหนูก็วิ่งปรู๊ดดดดดดถึงกลางซอยเลยค่ะ..มี๊เรียกยังไงหนูก็ทำเดินเฉยๆ..มี๊วิ่งตามหนูไม่

ทัน...หนูก็เดินเฉยๆแล้วหนูก็เดินไปอยู่ตรงล้อรถที่เค้าจอด..แต่ตอนหนูไปยืนเค้าจะไปแล้วค่ะ..เสียงดั๊งดัง....แต่หนูได้ยินเสียงมี๊ดังกว่า

รถอีกค่ะแล้วมี๊ก็วิ่งเร็วปรู๊ดดดดดดเหมือนหนู...ตะครุบตัวหนู...อุ้มกลับบ้าน..แล้วหนูก็ถูกทีนับไม่ทันเลยค่ะว่ากี่ที...เจ็บชะมัด.....มี๊ยกไม้

อันนี้เป็นสมบัติส่วนตัวของหนูพอยัยโรสมามี๊ให้เราโดนไม้อันเดียวกันค่ะ...



...ตอนที่๒๒......



......เมื่อวานมี๊ได้ไปเที่ยวที่ถนนยมจินดาแล้วล่ะค่ะป้าติ๋มกับเพื่อนป้าติ๋มพามี๊ไป..มี๊เล่าว่าบ้านเก่าๆของคนเมืองระยองสวยดีมี๊บอกหนูว่า

ใครๆน่าจะมาเที่ยวที่นี่น๊า..ใครอยากมามั่งคะ...ยกมือขึ้น..มี๊กับหนูจะได้มีเพื่อนมาเยี่ยมไงคะ...ภาพเก่าก็สวยดี...มีภาพเจ้าจอมท่านหนึง

ในรัชกาลที่๕ที่เป็นชาวระยองมี๊ประทับใจมากเพราะเป็นความรู้ใหม่ที่มี๊เพิ่งรู้...แต่ที่หนูช๊อบ.ชอบก็ของกินที่มี๊ซื้อกลับมาน่ะค่ะ...มี๊ให้คุณ

RONชิมข้าวเกรียบว่าวเค้าบอกอร่อยดีแต่ so  sweet  ยายศรีชอบหมี่ซั่วผัดมากแล้วก็ชอบปลากริมเผือกยายศรีกินหมดเลยเหลือให้น้า

ต่ายหน่อยเดียวเอง...มี๊ซื้อกระเป๋าใบเล็กๆมาฝากน้าต่ายกับพี่แมว....ของหนู...มี๊ซื้อเนื้อย่างมีผักด้วยค่ะเป็นถั่วฝักยาว..มันหวานดีเหมือน

กันนะคะ...มี๊ชอบใจที่หนูกินผักเยอะๆจะได้แข็งแรง....ตอนนี้ที่หนูอยู่ร้อนนนมากค่ะ..หนูแก้...เอ๊ยยไม่ต้องนุ่งผ้าแต่หนูก็มีเสื้อผ้าเยอะนะ

คะที่หนูชอบก็เสื้อลายพรางที่หนูใส่แล้วใครๆชมว่าเท่ห์มากค่ะ......วันนี้น้าต่ายให้เมอร์แรงหนูสี่ชิ้นนนนนนนน...น้าต่ายชอบใจที่หนู

กระโดดงับแม่นน่ะค่ะ...แต่มี๊โมโหหน่อยๆ...มี๊ดุน้าต่ายให้หนูกินของหวานมากๆเดี๋ยวหนูไม่สบาย...หนูจะพยายามไม่อยากกินนะคะมี๊ขา..

แต่คืนนี้หนูจะฝันถึงเมอร์แรง...ฝันว่ามี๊ซื้อให้หนูกินสองงงงงถุง...



...ตอนที่๒๓.......



......น้าต่ายทำขนมจีนน้ำยาค่ะ..หม้อเบ้อเริ่มมม...มี๊บอกว่ามันอร่อยมาก...มี๊ของหนูทำกับข้าวไม่ค่อยเป็นน่ะค่ะ..ทำขนมเป็นสามอย่าง 

ทอดไข่เป็น  แล้วก็ผัดปลาหมึก กุ้งกับพริกเป็น...มี๊จะซื้อปลาหมึกกับกุ้งทีละเยอะๆค่ะแล้วก็แบ่งใส่ถุงเล็กๆ...แล้วมี๊ก็กินแบบนี้ทู้กกกกกก

กวัน...เหมือนหนุกินอาหารเม็ดน่ะค่ะ...ยายศรียังหลงใหลหมี่ซั่วที่มี๊ซื้อมาฝากคราวก่อนไม่เลิกจะไปถนนยมจินดาให้ได้ค่ะ...น้าต่ายหาว่า

มี๊เป็นต้นเหตุ....แล้วหลายวันต่อมาน้าต่ายเลยต้องพายายศรี...ตานิคม...พ่อของป้าติ๋มไปถนนยมจินดา...ให้คนแก่เบิกบานซื้อโน่นนี่

ตามใจ...แต่วันนี้คุณนายที่เค้าผัดหมี่ซั่วยังไม่มาผัดยายศรีเลยอดค่ะแต่ก็ได้กินเต้าฮวยอร่อยๆยายศรีเลยเลิกบ่น.....สองสามวันนี้มี๊ น้า

ต่าย  ...ทุกคนในบ้าน รวมทั้งหนูด้วยเครียดดดดดมาก...สีทอง..จำสีทองได้ไหมคะ..สีทองเค้าโดนรถทับรถเจ้าของสีทองน่ะค่ะถอยรถ

ทับเค้า...ตรงไหนก็ไม่รู้แล้วเค้าก็เจ็บ..เค้าก็ร้องไห้...มี๊กับน้าต่ายอยากพาเค้าไปหาหมอ...คุณRONบ่นว่าเจ้าของสีทองstupidที่ไม่พา

เค้าไปหาหมอ…แต่เค้าเป็นฝรั่งเค้าไม่ก้าวก่ายเรื่องของคนอื่น...มี๊กับน้าต่ายเลยทำได้แค่ไปดูเค้าค่ะ...มี๊เอาน้ำไปให้เค้ากิน..ลูบหัวเค้า

จนเค้าหลับเค้าจะได้ไม่เจ็บ...มี๊บอกว่าสีดำขาสั้นเค้ามาอ้อนมี๊..หนูชักไม่ชอบใจแล้วค่ะ...แฮ่ๆๆๆ...มาชวนมี๊เล่นแล้วก็มารอมี๊ซื้อลูกชิ้นใ

ห้กินตอนเย็น...



...ตอนที่๒๔......



......ลัลล้า..ลัลล้า..โย่ว โย่ว......เมื่อเย็นหนูได้กินข้าวคลุกปลาทูค่ะ...น้าต่ายทำให้....มี๊กำลังจูงหนูไปฉี่..แต่หนูได้กลิ่นปลาทู...หนู

สบตาน้าต่ายทั้งที่หนูปวดฉี่...แล้วน้าต่ายก็ใจอ่อน...น้าต่ายซื้อปลาทูมาทำต้มเค็มให้ยายศรีแต่ยายศรีก็บ่นว่าปลาทูตัวเล็กเป็นปลาทู

เด็กๆ...ยายศรีไม่ชอบ..น้าต่ายเลยงอนค่ะ..

......วันนี่น้าต่ายพามี๊ ยายศรี  ป้าติ๋มแล้วก็พี่แมวไปกินอาหารที่เมืองระยอง...มี๊เก็บผลไม้ลูเล็กๆสีแดงมาฝากหนู๓ลูกมี๊บอกว่าเค้าชื่อลูก

ตะขบ....อื๊มมมมมันหวานอร่อยดีค่ะ...มี๊บอกว่ามี๊ชอบมากเลยเหลือมาให้หนูชิมนิดเดียว....หนูว่ามี๊ดูมีความสุขมากขึ้น...มี๊ยิ้มบ่อยๆ...หนู

ว่ามี๊ต้องมีความลับกับหนูแน่เล้ย..อิ๊  อิ๊...ตอนนี้ลุงแก่  สีดำขาสั้น  แล้วก็แม่สีทอง..รักมี๊..อย่างที่หนูรักค่ะ...เค้ามาคอยลูกชิ้นจากมี๊ทู้กก

กกเย็น....มี๊บอกว่ามี๊ควรจะรักและใส่ใจกับอะไรก็ได้ที่เห็นมี๊มีคุณค่า...มี๊จะไม่สนใจกับอะไรที่เย็นชาไม่มีเยื่อใยกับมี๊อีกแล้ว....หนูว่ามี๊คิด

ถูกค่ะ...หนูจะรักอะไรที่เค้าดีกับมี๊ไม่ทำให้มี๊เสียใจ...ถ้าอะไรทำให้มี๊เสียใจหนูจะกัดให้เจ็บๆเลยนะคะ...แฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...



...๒๕......







...หนูหายไปนานค่ะ...หายไปทำตัวอ้วนมา...ตอนนี้น้าต่ายเยรียกหนูว่ายัยตุ่มแตก..เคื้องเคือง..เชิ้ววว...แต่มี๊บอกว่ากอดหนูอุ่นดีเหมือน

กอดลูกขนุนพร้อมกันสองลูก...หนูชินกับชีวิตที่นี่แล้วค่ะ...หนูก็ยังมีมี๊อยู่ใกล้ๆนานๆครั้งมี๊ถึงจะขออนุญาตไปกรุงเทพแล้วมี๊ก็บ่นว่ามี๊ชักเบื่อ

เข้ากรุงแล้ว..รถก็ติด...คนเยอะมี๊เวียนหัว...อยู่ที่นี่เวลามี๊เข้าไปในเมืองกับน้าต่าย...มี๊บอกว่าแสนสบาย..น้าต่ายขับรถวิ่งฉิวๆเลียบฝั่ง

ทะเล...แต่บางทีมี๊ก็โมโหน้าต่ายที่แกล้งขับเร็วๆให้มี๊กลัว

......หนูคิดถึงน้องถุงจัง..คิดถึง...ตาโตๆเหล่ๆปากมุบๆ.....มี๊ทำผมจุกให้เค้าสองข้าง..บางทีมี๊ก็ถักผมจุกนั่นเป็นเปียเล็กๆ...มี๊เคยทำผมจุก

ให้หนุเหมือนกันค่ะทำอันเดียวมันแหลมๆยังไงก็ไม่รุ...มี๊บอกหนูเหมือนตัวยูนิคอร์น...มันเป็นตัวอะไรคะ.....น้าต่ายบ่นหนกหูน้ำแข็งกับน้ำ

หวานบ้านฝั่งตรงข้าม...มี๊บอกว่าเค้ายังเป็นเด็กเค้าก็เลยเสียงแหลมๆ...มี๊บอกว่าน้องน้ำหวานน่ารักมาก........มี๊ว่าเค้ามีเชื้อสายชเนาว์เสอร์

นิด นิด...เหมือนนัง..เอ๊ยย..ยัยเปียกปูนน่ะค่ะ...

......ตอนเช้ามืดฝนตกนิดๆ...มี๊ชวนหนูไปเดินที่หาดแต่หนู...เมื่อยน่ะค่ะ...หนูเลยนอนต่อ...วันนี้มี๊บอกว่ามี๊เดินไปทะเลทางลัดค่ะ...มันเป็น

ทางเล็กๆมีต้นไม้ต้นใหญ่ๆครึ้มเหมือนป่าอากาศเย็นมี๊บอกว่ามีกลิ่นดอกไม้หอมๆด้วยไม่รู้ดอกอะไรข้างๆทางเป็นสวนที่มี๊อยากเดินตามหาดอก

ไม้แต่เค้ามีเจ้าของน่ะค่ะมี๊เลยไม่เข้าไป......เกือบถึงทะเลมีคนเค้าเลี้ยงตัวห่านด้วยค่ะมี๊เคยชี้ให้หนูรู้จักกับเค้า...วันนี้ทะเลไม่มีเปลือกหอย

เลยแต่มี๊บอกว่าพระอาทิตย์ขึ้นสวยดี..มี๊ตัดดอกพุดซ้อนที่ดอกเค้าโตๆมาใส่ชามแก้วสวยๆวางไว้บนโต๊ะห๊อมมมมหอม...พี่ดอกพุดเค้าเพิ่ง

มีดอกแรกกับดอกที่สองมา๒วันแล้ววันนี้ถ้าโดนแดดพี่เค้าก็จะห่อเหี่ยวมี๊เลยตัดเค้ามาให้น้ำกิน.....ฟ้าร้องอีกแล้วค่ะแต่หนูไม่กลัว...เพราะมี๊

อยู่ตรงนี้เอง....



......ข้างเส้นทางเล็กๆ...บนเนินดินสูงในสวนร่มครึ้ม....เป็นที่นอนสุดท้ายของ...วันเพ็น....เสียงคลื่นและน้ำค้างคงทำให้เค้าตื่นในชีวิต

ใหม่ที่เป็นสุข...แต่ไม่ลืมมี๊




……๖  กรกฎาคม  ๒๕๕๕

...หนูรู้สึกไม่ค่อยสบาย ...หนูไม่อยากกินอะไร ....หนูไม่อยากให้มี๊ไม่สบายใจหนูเลยกินแบรนด์ที่มี๊ป้อนได้นิดเดียวหนูก็...กินไม่ได้....

หนูเอาไส้กรอกเซเว่นที่หนูชอบไปซ่อนบนเบาะของหนูใต้ผ้าห่ม...มี๊หน้าเศร้ามากเพราะหนูไม่เคยซ่อนอะไรเลย



.......๗   กรกฎาคม   ๒๕๕๕


...มี๊พาหนูมาหาหมอ...มี๊จ้างรถเด็กตัวดำๆที่หนูเคยเล่าไงคะ ....หนูสดชื่นขึ้น....ได้มองภาพต่างๆ....หนูได้เห็นหาดสวนสนด้วยค่ะ....

ลมพัดผมหนูกระจาย....ถึงร้านหมอหนูลงจากรถเองนะคะ...มี๊ไม่ต้องเหนื่อยอุ้มหนู...หมอบอกว่าหนูต้องผ่าตัด...มี๊บอกว่าขอตัดสิน

ใจ......มี๊พาหนูกลับบ้าน....มี๊ให้หนูกินยาที่หมอให้มา....หนูรู้สึกไม่สบาย....มี๊โทรหาน้าติ๊กน้องชายป้าติ๋มพาหนูกลับไปหาหมออีกครั้ง...

หมอจิ้มเข็มแหลมๆที่มีน้ำเกลือให้หนู...มี๊ไม่ยอมให้หนูนอนที่ร้านหมอ....มี๊นอนเฝ้าหนูทั้งคืน...คอยจับขาสั้นๆของหนูไม่ให้งอมี๊กลัวว่า

เลือดจะไหลย้อน...มี๊นอนกับหนูทั้งคืน....แล้วมี๊ก็ตัดสินใจ....ยอมให้หมอผ่าตัดหนู





......๘   กรกฎาคม   ๒๕๕๕




...มี๊พาหนูมาร้านหมอ...กอดหนูตลอดเวลา....แล้วหนูก็สลบค่ะ.......หนูตื่นไม่ได้แต่หนูรู้สึกว่ามี๊เรียกหนู...เอาน้ำแข็งเย็นๆประคบตาม

ตัวหนู...แต่หนูก็ตื่นไม่ได้


......๙   กรกฎาคม   ๒๕๕๕


.....มี๊รอให้ถึงเวลาเช้า....เวลาของการรอทรมานเหลือเกิน....ล่วงเวลาจนสาย...ใจชื้นว่าหนูจะปลอดภัย....แล้วทุกอย่างก็หายวับไปกับ

ตาและหัวใจของมี๊......;วันเพ็น...จากมี๊ไปแล้ว

......๙กรกฎาคม๒๕๕๕....หนูจากไป...จากตัวหนังสือที่มี๊ถ่ายทอดความทุกข์ของมี๊ผ่านสู่เพื่อนในบ้านกลอนไทย....ความห่วงใยและ

อาทรทีมีต่อหนูจากเพื่อนๆที่นี่....เป็นคำปลอบโยนที่ที่ให้มี๊สร่างทุกข์.ได้ส่วนหนึ่ง...   บทตอนใดที่ทำให้คนอ่านมีรอยยิ้ม...ขออุทิศ

ความดีงามทั้งสิ้นให้หนู....วันเพ็น....และสรรพชีวิตที่ได้เอ่ยนาม....ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาอ่านไดอะรี่ของ...วันเพ็น...และขอขอบ

คุณเวปมาสเตอร์บ้านกลอนไทยที่เปิดห้องใหม่ห้องนี้...บุญรักษา   ค่ะ





......โปรยเมล็ดดอกบัวดินมากมาย

...สักวันคงขจรขจายเป็นบุปผา

...กล่อมหนูด้วยกลีบเกสรอ่อนผกา

...แทนคำว่า.....คิดถึง...คิดถึงเหลือเกิน



......จุดบกพร่องมากมาย....เท่าที่ตัวเราเองเห็นในบันทึกของ..วันเพ็น...หากมีท่านใดอยากวิจารณ์หรือชี้แนะ...ยินดีรับฟังเพือนำไปแก้ไข

ค่ะ

[email protected]

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะที่วันเพ็นได้จากไป

คุณสียะตราผูกข้อความในเนื้อหาได้น่าอ่านมาก
หนู ไม่ทราบจะกล่าวอย่างไรต่อดี
ก็ขอเก็บเกี่ยวสิ่งดีๆจากเรื่องเล่าระหว่างคุณกับวันเพ็น
ความรัก ความเอื้ออาทรที่มีให้แก่กันนี้เอาไว้นะคะ (^_^)