พิมพ์หน้านี้ - คนธรรพ์ของแผ่นดิน

- ๑-

เพียงระบายปลายนิ้วเป็นริ้วคลื่น
พิณก็ตื่นจากนิทรามาส่งเสียง
นับ-ผู้คน หญิงชายยืนรายเรียง
ฟังสำเนียงเสียงพิณ -น้อยกว่าน้อย

-๒-

...ไอ้ด่างนอนหมอบอยู่ข้างข้าง
ด้วยสีหน้าท่าทางที่เหงาหงอย
นิ่ง ในตา..หมาเหม่อลอย
นอนหมอบคอยเจ้านายกลับชายคา

และแล้วตะวันก็ตกดิน
เสียงเพลงพิณเงียบหาย -ใครสนหา
มือเหี่ยวเหี่ยวกร้านกร้านของชายชรา
จูงหมาถือพิณ สองตีนเดิน..

-๓-

..ในหลืบตรอกซอกซอยถนนนั้น
ชายชราผูกพันมานานเนิ่น
เคยฟังพ่อดีดเพลงบรรเลงเพลิน
ถึงเด็กเกินพ่อก็ยังนั่งสอนพิณ

"ลูกเอ้ย...เอ็งจำไว้
จงอย่าได้ทอดทิ้งสิ่งนี้สิ้น
อย่าเอาเกียรติของเราขอเขากิน
อย่าดูหมิ่นครอบครัวของตัวเอง"

คืน- ควันธูปลอยคว้างกลางอากาศ
รูปภาพหนึ่งขาดขาด -ใครยืนเพ่ง
คล้ายดวงตาเดียวกันที่หวั่นเกรง
รับปากพ่อของตัวเอง "เอ็งจำไว้!"

"คำสอนคำสั่ง
คำฝากฝังทุกคำลูกจำได้
กระทั่งแม่ก่อนเขาจากเราไป
ถามพ่อว่า ..เลิกได้ไหม ให้เปลี่ยนงาน"

......................

กะละมังด่างวันนี้ยังมีข้าว
หลอดไฟขาวยังสว่างอยู่กลางบ้าน
ชายชรายังเหลือไข่, ข้าวในจาน
พิณตำนานเบี้ยวบิดหลับนิทรา

-๔-

คนธรรพ์ของแผ่นดินดีดพิณเก่า
ปลายเท้า- หมวกหงายวางอยู่ข้างหน้า
วัตถุหนึ่งถูกส่งทิ้งลงมา
เป็นเหรียญบาทเหรียญห้า -น้อยกว่าน้อย

บทกวีกระทบใจเมื่อได้อ่าน
สั่นสะท้านเมื่อพบประสบบ่อย
สังคมลืมบางเสี้ยวที่เกี่ยวร้อย
สังคมปล่อยบางเศร้าให้เศร้านาน

แล้วจะมีบ้างไหมน้ำใจผู้
ส่งเสริมหมู่ศิลป์ไทยให้สุขศานต์
ช่วยเขาเป็นศิลป์ไทยใช่ขอทาน
ช่วยโลกหวานคีตะเสนาะกรรณ ฯ

กามนิต, ๑ มิ.ย.๕๕
emo_106

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน