|
หัวข้อ: กวีนิพนธ์: กนกพงศ์ สงสมพันธุ์ เริ่มหัวข้อโดย: อริญชย์ ที่ 09 มีนาคม 2012, 09:29:PM ด้วยมืออันชรา
แล้วหมอกหม่นก็หล่นทับลงกับหนาว ฤดูกาลเหยียดยาวเพิ่งก้าวย่าง หนาวลมเหนือ-หนาวเหน็บเจ็บเนื้อบาง หยาดน้ำค้างกระชากขวัญจนสั่นปลิว หมอกทับดับแล้วสุริย์ฉาย พราวขาวระบายละลิบลิ่ว ซึ่งแตกเลือดเนื้อบางเป็นทางทิว เป็นรอยริ้วร้อยเรื่องนิยายยาว คราหมอกหม่นหล่นทับจนหลับใหล ใครเล่าหนอจะก่อไฟในคืนหนาว เมื่อน้ำค้างดับไฟเหมือนดับดาว เหมือนจะดับเรื่องราวแห่งยอดดอย ผู้เฒ่าหนาวสั่นสะท้านเฮือก เด็กน้อยกระเสือกกระถดถอย ไขว่คว้าผ้าห่มก็ไร้รอย น้ำค้างย้อยหยาดเยิ้มเริ่มแข็งตัว เห็นผู้เฒ่าลากฟืนมาสั่นงก นัยน์ตาฝ้าสะทกเริ่มสลัว ที่พราวพร่างข้างหน้ายิ่งมืดมัว และแวววาดหวาดกลัวยิ่งเต็มตา นิ้วสั่นริกกระชับก้านไม้ขีดน้อย เป็นแวบรอยลอยหายประกายพร่า เมื่อหนาวเหน็บหน่วงหนักขึ้นอีกครา จึ่งไม้ขีดค้างคากับกองฟืน จึงไร้แสงแห่งไฟในคืนนี้ แลแววตาทำทีตกใจตื่น ผู้เฒ่าพ่ายลมเหนือเมื่อค่อนคืน ก่อนร้อนร้ายกระหายหื่นจะทันมา… ๒๐ ตุลาคม ๒๕๒๖ ปล. คัดจากหนังสือ “ป่าน้ำค้าง” กวีนิพนธ์แนว สตรีม ออฟ คอนเซียสเนส “กนกพงศ์ สงสมพงศ์” emo_107 emo_95 emo_107 |