|
หัวข้อ: จันทร์วิปโยค เริ่มหัวข้อโดย: sitang ที่ 10 พฤศจิกายน 2011, 06:28:PM เคยได้ยินนิทานเรื่องนี้บ้างหรือเปล่า...................
นานมาแล้วเมื่อยุคที่โลกยังเยาว์วัย บนท้องฟ้ายามราตรีส่องสว่างงดงามด้วยแสงชวาลา แห่งดวงจันทร์ทั้งสองดวง ทั้งคู่เป็นคู่รักที่มากล้นด้วยความรักที่มีต่อกัน อยู่ร่วมกันเคียงข้างกัน ครองคู่กันมาเนิ่นนาน... แต่มันไม่อาจเป็นเช่นนี้นับกาลนิรันดร์ เมื่อกงล้อกาลจักรที่มิเคยจะหลับใหลไปแม้เพียงสักครู่เวลา ก็ได้บังเกิดเหตุการณ์ ยังสภาวะผลให้ความรักบังเกิดความวิปโยค สุริยุปราคา พระอาทิตย์ พระอาทิตย์ พระอาทิตย์ผู้ซึ่งสง่างามด้วยฉพรังสีอันแจ่มกล้า โอ้...นางพระจันทร์เอ๋ย เจ้าได้แปรเปลี่ยนดวงหฤทัยของเจ้าเสียแล้ว น่าสงสารภัสดาแห่งเจ้า คือพระจันทร์นั้นเหลือเกิน และแล้วพระจันทร์ผู้หลงใหลในชายชู้ คือพระอาทิตย์นั่น ก็หลบหนีตีจากชายผู้ที่รักนางอย่างหาที่สุดมิได้ไป ฝ่ายพระจันทร์ผู้สามีนั้นเล่าก็เฝ้ารอคอยและห่วงหาภริยาตน จนเวลาเลยล่วงไปเสีย ๑๕ วัน เขานั้นเพียรพยายามตามหาเธอผู้เป็นที่รัก แต่...ก็มิพบ.... จึงบังเกิดความเศร้าใจอันหาที่เปรียบปานมิได้ ใจหนึ่งก็โศกแสนโศกใจหนึ่งเล่าก็ห่วงหาอาลัยยิ่งนัก แล้วกาลนั้นความคิดอัน วิปริต ก็โคจรเข้ามาสู่ห้วงสำนึกของเขา พระจันทร์ ฉีกร่างกายตนเป็นเศษเล็กเศษน้อยนับเอนกอนันต์ ให้เศษร่างกายนั้นมีแสงกระพริบระยิบระยับประดับท้องฟ้า ยามราตรี เพื่อติดตามหา นางอันเป็นที่รักยิ่งของเขา เธอ เธอ เธอ อยู่ที่ไหนนั่น..... หามีเสียงใดปรากฎไม่ในความมืดมิดอนธกาล กล่าวถึงพระจันทร์ผู้เฝ้าหลงใหลในพระอาทิตย์นั้น ก็ได้เกิดความสำนึกระลึกถึงตนว่าได้กระทำบาปหยาบช้านัก ที่ได้มาหลงใหลในชายอื่นแลเขา นั้นเล่าก็ มิได้อาลัยใยดีต่อเธอเลยแม้ชั่วขณะจิต จึงได้ระลึกนึกถึงพระจันทร์นั้นที่เฝ้าคอยรักแต่เพียงตัวนางมิเคยจะเปลี่ยนแปร นางกลับไปหาพระจันทร์................... ไหนเล่าใยเลยจะได้พบพระจันทร์ สิ่งที่พบเห็นคือเศษแสงกระพริบระยิระยับนับเอนกอนันต์ลอยคว้างเต็มท้องฟ้า โอ้ที่รักอย่าเหว่ว้าฉันอยู่ที่นี่.... เสียงจากเศษแสงนั้นกระซิบบอกพระจันทร์แต่ นางก็หาได้ยินไม่ มันสาปสูญสิ้นไปในนภางค์กาศ โดยปราศจากการสดับของเธอ เศษเสี้ยวนับอนันต์เหล่านั้นถูกเรียกชื่อใหม่ว่าดวงดาว และวันใดที่พระจันทร์เต็มดวงดวงดาวก็สิ้นแสงลับดับหาย วันใดที่ดวงดาวเต็มท้องฟ้าก็อย่าหมายว่าจันทร์เจ้าจะเต็มดวง กาลจักรสาปส่งแล้ว ... พระจันทร์นั้นเล่าผู้ผิดพลาดด้วยความหลงใหล เพียงชั่วขณะหนึ่งกลับต้องทนทุกข์เหว่ว้าไป ตราบกาลนิรันดร์ แลทุกวันนี้อาจจะมีบางคำคืนที่เสียงสะอื้นของพระจันทร์ดังกระซิบมาถึง ห้วงส่วนลึกที่สุดของจิตใจแห่งใคร บางคน อย่าเลย อย่าเศร้าเลย โอ้ที่รักอย่าเหว่ว้าฉันอยู่ที่นี่.... อย่าเศร้าเลย.................................................. ขอให้ความมืดมิดยามราตรี จงช่วยบดบังความโศกเศร้าให้อันตธานไปจากดวงหฤทัย ด้วยเทอญ |