พิมพ์หน้านี้ - บนทางสายอนาคต

ไกลก็ไกลกว้างก็กว้างทางเบื้องหน้า
มืดก็มืดรอเวลาสูรย์ส่องแสง
ทุกรอยทางร้าวระทดแทบหมดแรง
หมายฟ้าแจ้งแจ่มหวังกระจ่างพราย
ข้ามโขดเขาห้วยหินไม่สิ้นสุด
มวลมนุษย์ยังเดินทางห่างจุดหมาย
โดยสารรถมุ่งหน้าอย่างท้าทาย
หอบฝุ่นฟุ้งกระเจิงกระจายเต็มรายทาง
ทางคดโค้ง...เส้นขอบฟ้าก็มืดมิด
ไร้เข็มทิศ ไร้แสงดาว นำก้าวย่าง
อนาคตที่ฝันนั้นเลือนราง
อยู่ท่ามกลางความผันแปรไม่แน่นอน
จักไปสู่หุบเหวความเลวร้าย
สู่แสงฉายเรืองจำรัสประภัสสร
พบหลุมหล่มขวากขวางหนทางจร
ทุกบทตอนต้องฝ่าข้ามความลำเค็ญ
รถโดยสารขับแค่นแน่นขนัด
สารพัดต้องดิ้นรนทนทุกข์เข็ญ
บนทางอันเหยียดยาวดูยากเย็น
มิอาจเห็นแหล่งที่หมาย ณ ปลายทาง
โลกยังมืดหม่นมัวทั่วทุกทิศ
ทุกข์ชีวิตต้องร่วมแรงจุดแสงสว่าง
ใช่ขัดแย้งแย่งชิงมิเว้นวาง
จะเคว้งคว้างอับจนหนทางไป
รถโดยสารบนทางสายอนาคต
จะเลี้ยวลดลัดลงตรงจุดไหน
สู่สวรรค์...สู่หุบเหว...สู่เปลวไฟ
เป็นเช่นไร "เรา" ทั้งหมดกำหนดเอง

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน