ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

นิทานความรัก กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน
ทั้ง... ความสุข ความเศร้า ความรู้ ความรัก และอื่นๆอีกมากมาย วันหนึ่งมีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า
เกาะกำลังจะจมน้ำ ดังนั้นความรู้สึกทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือเพื่อจะหนีออกจากเกาะ มีเพียงความรักเท่านั้น
ที่ตัดสินใจจะอยู่บนเกาะจนกระทั่งวินาทีสุดท้าย เมื่อเกาะเกือบจมแล้วความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ
ความรวยแล่นเรือผ่านมา และตอบว่า "ไม่ได้หรอก ฉันรับเธอไปไม่ได้เพราะเรือของฉันเต็มไปด้วยทองและเงินแล้ว ฉันไม่มีที่ให้เธอ" ความรักจึงถามความเห็นแก่ตัวซึ่งผ่านมาพอดี "ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก คุณน่ะตัวเปียก
อาจจะทำให้เรือฉันเปียกไปด้วย" เมื่อความเศร้าลอยเรือผ่านเข้ามา ความรักจึงขอความช่วยเหลืออีกครั้ง
แต่ได้รับคำตอบว่า "โอ้ความรัก ตอนนี้ฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษนะ" ความสุขได้ผ่านความรักไปแล้วเหมือนกัน แต่เข้าไม่ได้ยินแม้แต่เสียงร้องเรียกความช่วยเหลือจากความรักเพราะมัวแต่กำลังคุย
ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา "มานี่ความรัก ฉันจะรับคุณไปเอง" ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก
จนลืมถามว่าใครคือผู้ใจดีผู้นั้น เมื่อเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง ก็จากกันไปตามทางของแต่ละคน
ความรักนึกขึ้นมาได้ว่า ลืมถามชื่อผู้ที่ช่วยเหลือเขา ความรักจึงถามความรู้"ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน"
ความรู้ตอบอย่างภาคภูมิใจในความรอบรู้ของตนเองว่า"เวลา" ความรักถามต่อว่า "แล้วทำไมเวลาถึงช่วยฉันล่ะ" ความรู้จึงตอบว่า"ก็มีเพียงเวลาเท่านั้น ที่จะเข้าใจว่า ความรักนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน" แต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่เราอาจ
ลืมเลือนไป ขณะที่ความรักกำลังมองหาคนช่วยออกจากเกาะ ความรักคงยุ่งอยู่กับการมองหาผู้อื่น จนลืมมองมาที่ความเป็นเพื่อนซึ่งเลือกที่อยู่เคียงข้างความรักตั้งแต่แรกแล้ว เพราะความเคยชินความรักจึงมองไม่เห็นความสำคัญของความเป็นเพื่อน ในขณะที่ความรักจากไปพร้อมเวลา ความเป็นเพื่อนรู้สึกดีใจมากที่ความรักปลอดภัย
และแม้จะต้องห่างกัน แต่ความเป็นเพื่อนกลับรู้สึกเป็นสุข เพราะความเป็นเพื่อนรู้ดีว่า แม้เกาะนี้จะจมลงไปชั่วนิรันดร์ แต่ความเป็นเพื่อน จะยังเป็นอมตะในใจของความรักตลอดไป แม้จะไม่ยิ่งใหญ่ แต่จะอยู่เคียงข้างความรักเสมอ

ขอบคุง ครับ ทุกท่านที่มาเยี่ยม ชม