ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ทะเลจ๋า...ท่านเหงาไหม
เมื่อลมพัดสัมผัสใจ...หนาวหรือเปล่า
น้ำสีครามหม่น...ระคนเศร้า
ระรอกคลื่นบางเบา...เหงาจับใจ
• ♥ •
สีน้ำเงินของท้องฟ้า
สะท้อนความเหว่ว้า...ของทะเลจนร้องไห้
เก็บกลั่นหนดน้ำตา...สายธารารินไหล
สายฝนถักทอสายใย...เชื่อมใจไว้ด้วยกัน
• ♥ •
ท้องทะเลยังเคียงคู่ฟ้า
แม้ห่างไกลเกินไขว่คว้า...พาไหวหวั่น
ท้องฟ้าและทะเลยังคงสีคราม...แห่งความผูกพันธ์
แต่งเติมหัวใจให้กันและกัน..."จนเต็ม"

สัมผัสความคิดถึงจากสายลมบางเบา
ระรอกคลื่นสะท้อนความเหงา...ที่ร่วงหล่น
ได้ยินเสียงร้องเรียก...จากใครบางคน
ฟ้าสีครามหม่น...สับสนระคนใจ

ความคิดถึงพาฉันกลับมา
รับรู้เสมอว่า...ยังมีเธอใกล้ - ใกล้
สุขใจเหลือเกิน...ขอบคุณนะคะสำหรับความจริงใจ
ทะเลและฟากฟ้าโอบกอดฉันไว้...ให้กลับมา

ไม่สามารถล่วงรู้กาลเวลาข้างหน้า
จะเดินทางเคียงข้างท้องฟ้าอีกนานแค่ไหน
ทะเลสีคราม...จะเป็นความทรงจำตลอดไป
และเธอคือคนสำคัญของใจ...ที่ไม่มีวันลืม

สัญญา...จะอยู่ข้างเธอนานเท่านาน
ทุกอย่างจะชัดเจนในจินตนาการ...ที่ปลาบปลื้ม
ขอบคุณจริง - จริง...กับกำลังใจที่ให้ยืม
จะคอยย้ำว่าไม่ลืม... "สัญญา"

เธอจะอยู่เคียงข้างฉํน
เราจะมีกันและกันตลอดไปใช่ไหม
ท้องฟ้าที่ทอดยาวคู่เคียงทะเลกว้างใหญ่
เราจะจับมือฝ่าพันไปด้วยกัน

ถ้าเธอมั่นใจว่าฉันคือคนที่ใช่
ระยะทางยาวไกลแค่ไหน...จะไม่หวั่น
ความรักของเราจะมีแต่กันและกัน
คำสัญญาจะคงมั่น...ไม่เปลี่ยนไป

ลมหายใจของฉันมอบให้เธอ
แม้ค่าจะไม่สูงเลิศเลอ...เทียบสิ่งไหน
แต่มีเพียงชีวิตเดียว...ไม่เคยคิดให้ใคร
จากนี้และตลอดไปขอใช้ลมหายใจร่วมกับเธอ

มองไปไกลสุดทางขอบฟ้ากั้น
สายน้ำคั่นด้วยสายตาที่แลเห็น
อยู่ไกลลับฟ้ากับน้ำแยกไม่ชัดเจน
จึงมองเห็นทะเลฟ้าอยู่เคียงกัน