|
หัวข้อ: "โศกนาฏกรรมเมือง" เริ่มหัวข้อโดย: สุภาพบุรุษทรชน ที่ 11 พฤศจิกายน 2008, 08:12:PM ..น้ำตาไหล..รินไป..ในความโศก
..เสียงหัวใจ..กรรโชก..จนโลกไหว ..ชีวิตเรา..รุ่มร้อน..เหมือนฟอนไฟ ..บนโลกไร้..ศรัทธา..เอื้ออาทร ..ในเมืองกรุง..ฟุ้งเฟื่อง..เรื่องความคิด ..แต่น้ำจิต..น้ำใจ..ไม่ปรากฎ ..ต่างแย่งครอง..หมองหม่น..จนรันทด ..อัปยศ..คิดคด..ให้จดจำ ..ใจหดหู่..ดูโลก..โศกสังเวช ..อาณาเขต..เครื่องจักร..เข้าปักฐาน ..ตึกสูงใหญ่..กว้างไกล..ในเมืองมาร ..อันธพาล..เมืองกรุง..มุ่งทำลาย ..โศกนาฏกรรม..พร่ำกำหนด.. ..อนาคต..ปรากฎ..หมดความหวัง ..เสียงหัวใจ..ร้องร่ำ..เพียงลำพัง ..เมื่อคนยัง..ไร้คุณธรรม..มุ่งทำลาย. emo_30.................................. emo_30 .. หัวข้อ: Re: "โศกนาฏกรรมเมือง" เริ่มหัวข้อโดย: สุภาพบุรุษทรชน ที่ 11 พฤศจิกายน 2008, 08:17:PM ..ดุ่มเดินในเมืองใหญ่...
..ความหวังกำลังใจยังเจิดจ้า ..บนถนนโยงใยสายไฟฟ้า ..มองออกไปไกลตาสุดท้าทาย ..ทุก-ทุกวันที่ผันผ่าน... ..เหมือนหนทางเลือนลางมานานเนิ่น ..มองข้างหน้าลืมตาเชิดหน้าเดิน ..หอบหัวใจที่ยับเยินดุ่มเดินทาง ..ที่นี่หรือ..คือที่ไหน?... ..เมืองศิวิไลซ์ดูไร้ค่า ..คุณธรรมสิ้นไร้ในเมตตา ..โหยหาความรัก..ไม่ยักมี. emo_27..................................... emo_27 หัวข้อ: Re: "โศกนาฏกรรมเมือง" เริ่มหัวข้อโดย: สุภาพบุรุษทรชน ที่ 18 พฤศจิกายน 2008, 08:21:PM ..ณ ที่นี่ ที่ไกลห่าง...
..ฉันเดินทางท่ามกลางยุคสมัย ..หวังเพียงพบประสบการณ์ธารน้ำใจ ..ในโลกไร้ศรัทธาเอื้ออาทร ..ท่ามกลางรัตติกาลที่มืดมิด ..หวังพิชิตคืนวันฝันผวา ..ฤดูกาลหนาวเหน็บเคยเจ็บมา ..ผ่านห้วงเวลามาทักทาย ..บนเส้นทางเงียบเหงาเฝ้าค้นหา ..กาลเวลาผ่านมาหาจุดหมาย ..หวังสิ่งใดที่ใจไม่วุ่นวาย ..โลกโหดร้ายพานพบจบที่ใด. emo_30...................... emo_30 หัวข้อ: Re: "โศกนาฏกรรมเมือง" เริ่มหัวข้อโดย: สุภาพบุรุษทรชน ที่ 25 พฤศจิกายน 2008, 09:07:PM ..เป็นบัณฑิต..จบใหม่..ไม่ประสา
..แต่ต้องมา..อยู่กรุง..มุ่งตามฝัน ..แม้หนักเบา..ไม่เคยอู้..สู้แบ่งปัน ..จิตเดียวกัน..ความมั่นคง..ขององค์กร ..ไม่เคยเหมา..เขารวม..ความแตกต่าง ..ไม่เคยสร้าง..เสแสร้ง..แกล้งนิสัย ..ไม่เคยท้อ..ต่อคำหยัน..น้ำคำใคร ..ใครพวกใคร..ไม่เคยแยก..ให้แปลกจริง. emo_06.................................... emo_06 หัวข้อ: Re: "โศกนาฏกรรมเมือง" เริ่มหัวข้อโดย: สุภาพบุรุษทรชน ที่ 08 ธันวาคม 2008, 09:17:PM อยากหายไปให้ใจนั้นหยุดพัก เหนื่อยมากนักกับชีวิตที่สับสน อยากหลบไปให้ไกลจากใจคน ในโลกที่วกวนของคนเมือง จากเมืองหลวงเมืองฟ้าสู่บ้านป่า ฝูงนกกาบินว่อนร่อนฟ้าใส ยืนท่ามกลางภูผาอย่างอาลัย แล้วปล่อยใจให้ล่องลอยไปตามลม ให้ชีวิตไร้กฎเกณฑ์บนกลางป่า หยุดความหลงที่ไร้ค่าไว้กลางฝัน เอาความทุกข์ทิ้งไปในผาชัน ชุบคืนวันอันสดใสให้ใจเรา จากภูผาถึงคนเมืองอันเรืองรุ่ง ทุกคนมุ่งขวานขวายหาความฝัน เพียงแค่หยุดใจพักซักหนึ่งวัน แล้วค่อยเริ่มตามความฝันวันต่อไป. . emo_47............................. emo_47 |