ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

เกิดเป็นความสับสนขึ้นในใจ
ว่ามันเป็นอะไรกับตัวฉัน
ที่ความรู้สึกวันนี้แตกต่างจากที่วานวัน
ทำไมเราใกล้กันไม่เหมือนเคย
ทำไมความผุกพันที่เราต่างเคยมี
เดินมาถึงวันนี้เป็นชาเฉย
ทำไมแววตาที่ส่งมาไม่เห็นเลย
กับความรู้สึกดี ๆ เหมือนเคยเธอให้มา
หรือว่าความรู้สึกมันเปลี่ยนไป
แล้วความรู้สึกอ่อนไหวเข้าถามหา
คนห่างกันออกไปไม่สบตา
จะทำให้ความห่วงหาลดน้อยลง

ฉันทำให้เธอรำคาญใจบ้างหรือเปล่า
เพราะรู้สึกว่าระหว่างเรามันแปลกไป
เธอทำเหมือนไม่อยากคุยพูดจาปราศรัย
ทำเหมือนไม่อยากพบกัน
หรือความจริงเธอรู้สึกอย่างนั้นตั้งแต่แรก
วันนี้ก็ไม่ได้แปลกไปจากเมื่อก่อนนั้น
แต่เป็นเพราะที่ผ่านมาเธอคิดว่าไม่เป็นไรก็แค่คุยแล้วผ่านไปวันๆ
แต่วันนี้เธอเบื่อแล้วที่จะทำแบบนั้นเพราะไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไร

ก็เหตุการณ์ผ่านมาพาให้คิด
เคยซึ้งจิตยามเหงาเฝ้าโหยหา
ซึ่งความอุ่นความโอบอ้อมที่เป็นมา
ฉันพบว่า...เธอไม่มี..เหมือนอย่างเคย...อิอิ

...แบบว่าอ่านแล้วได้อารมณ์มาก..ขอร่วมเสวนานะ

เธอเปลี่ยนไปอย่างนี้ก็หลายหน

ความอดทนล้นในใจใช่ฉันฝืน

เธอเปลี่ยนไปแทบทุกวันฉันกล้ำกลืน

ตอนกลางคืนน้ำตานองร้องคร่ำครวญ

เธอจะจบจะจากรักฉันใช่ไหม ?

บอกสิใครทำให้เธอไม่คืนหวน

โอ้ ใจชายอย่างเธอช่างเรรวน

เธอแปรปรวนดุจคลื่นลมก็มิปาน

เมื่อวานนี้เธอนั้นยังบอกรัก

ให้ประจักษ์โอบล้อมด้วยคำหวาน

กินมะระขมขมเหมือนน้ำตาล

สุขสำราญมีเธออยู่เคียงกาย

แต่วันนี้เธอนั้นกลับลาลับ

ฉันสดับคำหวานก็สูญหาย

ที่ว่าจะรักกันไม่เสื่อมคลาย

มันมลายไปแล้วเธอเปลี่ยนแปลง

รู้สึกเปลี่ยนไปเมื่อกับเจอเธอ
เพราะไปเผลอบันใจให้ใครอื่น
ฉันอยากขอขอได้ไหมให้เธอลืม
ให้เธอตื่นสักทีฉันขอโทษ

คงไม่เเปลกอะไร
ถ้าเธอจะเปลี่ยนใจจากฉัน
คนที่เธอไม่อยากจะผูกพัน
และคนอย่างฉันเธอคงไม่ต้องการ

อยากจะไปฉันไม่ว่า
เเต่เธอก็อย่ามาสงสาร
เพราะฉันไม่ต้องการ
แม้เจ็บไปอีกนาน...ฉันก็ยอม