หัวข้อ: O ก่อน .. นางครวญ .. O เริ่มหัวข้อโดย: สดายุ ที่ 03 มีนาคม 2019, 07:50:AM (https://www.bloggang.com/data/s/sdayoo/picture/1314625307.jpg) ยามสิ้นสุด..ราชวงศ์บ้านพลูหลวง วันอังคาร ขึ้น ๙ ค่ำ เดือน ๕ ปีกุน วันที่ ๗ เมษายน พ.ศ. ๒๓๑๐ ๑๔ ๑. อาดูระพูนอยุธยา ขณะวาระวอดวาย อำนาจและอาชญะสลาย ก็เพราะชายน่ะร้าวฉาน ๘ ๒. โอ้..เมืองแก้วเมืองฟ้าถึงคราล่ม บัลลังก์จมมอดไหม้ด้วยไฟผลาญ ปราสาทยอดใหญ่โตสูงโอฬาร ถูกพลม่านเหนี่ยวรั้งเผาพังยับ ๓. ท่ามกลางคมดาบเชือด..คาวเลือดหลั่ง คือสุดรั้งกายทอดลงมอดดับ หลังเพลิงพลุ่งโหมซ้ำเกินรำงับ ร่างหล่นทับเป็นเถ้า, สิ้นเงาไท ๔. โอ้…ว่ารอยโศกเศร้าในเงาเนตร จากสุดเขตศักดินาเคยอาศัย กระบวนทัศน์ศรัทธาล้วนปราชัย เหลืออาลัยเรื่องหลังที่ยังคง ๕. ต้องจำพรากจากถิ่นมาสิ้นศักดิ์ ละห้อยหักอาดูรประยูรหงส์ พลัดเวียงวังร้างหมู่มาอยู่ดง กับอีกผู้ซื่อตรงมั่นคงนั้น ๖. คือหนึ่งแกล้วผู้กล้ายังปรากฏ- ข่มกำสรดเพื่อใครสิ้นไหวหวั่น เป็นปราการผ่อนค่ารอยจาบัลย์ ร่วมปกป้องคุ้มกันตราบบรรลัย ๗. พระพายเฉื่อย..เริ่มโหมเข้าโลมโลก ดังโบยโบกศรัทธาให้อาศัย หวังนิทราย้อนย้ำความอำไพ สัมผัสใจเยียวยาทุกอารมณ์ ๘. พระเขนยเคยหนุน...เป็นดุ้นพฤกษ์ แกล้วก็นึกกล้ำกลืนกับขื่นขม โอ้..ดอกฟ้าร่วงผล็อยลิ่วลอยลม ความขืนข่ม..ฤๅจะกลบให้ลบเลือน ๙. หัวอกเอ๋ย..เคยหนักด้วยศักดิ์ราช ต้องบำราศรูปรอยมาคล้อยเคลื่อน เคยสูงส่งสุกสกาวดุจดาวเดือน กลับแล่นเลื่อนลอยล่างลงข้างกาย ๑๐. ทูลกระหม่อม..เคยห่มล้วนรมย์รื่น แต่เนตรตื่นชื่นฤทัยอยู่ไม่หาย นางกำนัลหมอบเมียงเฝ้าเรียงราย กลับเดียวดายเงียบเหงา...ใต้เงาจันทร์ ๑๑. จักเค้นชีพบีบชาติมาลาดรับ เพื่อสำหรับนอบน้อม...ใจหม่อมฉัน จักรองภาษพจนีย์ด้วยชีวัน ทอนโศกศัลย์ห่างเหพระเทพินทร์ ๑๒. กระท่อมทับเปรียบว่าเช่นปราสาท เรไรดั่งพิณพาทย์ระนาดศิลป์ ครวญขับกล่อมเสียงแผ่วให้แว่วยิน ประโลมถิ่นห้วงฤดีดั่งมีมา ๑๓. โกสุมกลีบดอกก้านประสานประดุจ- ดั่งมงกุฏภพชาติ..ผู้วาสนา- น้อมลงในศักดิ์สกุลแห่งบุญญา แทนรูปทรงสูงค่ากลางป่าไพร ๑๔. โสมกลางสรวงแทนดวงอัจกลับ ทอดแสงโลมที่ประทับผู้หลับใหล ลมแผ่วโลมผ่านฤดีผู้มีใจ กระซิบให้สุจริตสัมฤทธิ์รู้ ๑๕. บรรจถรณ์หมอนม่านย่อมลาญลับ เยียรบับแพรผืนยากคืนสู่ อุบะกรองหอมร่ำสิ้นดำรู ที่ยังอยู่เคียงใจ...ย่อมใจคน ๑๖. อัสสาสะในครานิทราสนิท พาดวงจิตเรื่อยเร่กลางเวหน หมายลับล่วงเรื่องหลังสิ้นกังวล วางชีพชนม์เคียงแกล้วผู้แววไว ๑๗. สิ้นสุดแล้วไอศูรย์จำรูญรัศมิ์ สิ้นจำรัสบริบทเคยสดใส สิ้นประยูรวงศ์นาถบำราศไกล สิ้นจากไร้เพรงบุญเคยหนุนนำ ๑๘. อุษาสาง...พลางถวิลถึงปิ่นเกล้า เคยแหนเฝ้ากลับผวนเป็นครวญคร่ำ คง..อำนาจกฎเกณฑ์ของเวรกรรม มาช่วยย้ำช่วยยุดจนสุดรอย ๑๙. ปานฉะนี้ปิตุราชมาตุเรศ จะเทวษกำสรดใจถดถอย จักลำบากทดท้อเฝ้ารอคอย หรือละห้อยถึงบุตรก็สุดเดา ๒๐. สิ้นแผ่นดินสิ้นบุญสิ้นคุณค่า แต่นองหน้าหยาดรอยล้วนสร้อยเศร้า เพียงหนึ่งผู้คู่เข็ญยังเห็นเงา ช่วยบรรเทาทดท้อให้พอทน ๒๑. แต่เหลือบเหลียวลืมเนตรสบเลศหนึ่ง แววซาบซึ้งถนอมรับสิ้นสับสน อุ่นหทัยเคียงข้าง..ใครบางคน พาอึงอลขวยเขินสะเทิ้นอาย ๒๒. แม้นอยู่สองต่อสองในห้องเก่า ยังลงเข่ากราบก้มประนมถวาย คงสำรวมใจอยู่...ใจผู้ชาย ว่าอย่าหมาย..สูงส่ง..เกินวงศ์ตน ๒๓. เอื้อมหัตถ์เนียนจับกรที่ซ่อนอยู่ ย้อนนัยสู่รำงับความสับสน ว่าสิ้นแล้วช่วงต่างระหว่างคน สร้อยกุณฑลจะพาดสายบนกายนี้ ๒๔. แล้วเลื่อนองค์ทรงร่างอยู่กลางอก แกล้วก็ปกกรป้องตระกองศรี สะท้านด้วยแววตาและท่าที อ้อมอารีก็โอบอุ้มเข้าหุ้มเนื้อ ๒๕. วิเวกแว่วลมไหวยอดไม้แกว่ง แม้นโศกแห่งเบื้องหลังจะยังเหลือ หากอารมณ์อบอุ่นได้จุนเจือ- ร่วมโชนเชื้ออาวรณ์..ตัดรอนกรรม ๒๖. อธิษฐานผ่านวาสน์ให้พาดช่วง ทุกภพล่วงพบเจอให้เพ้อพร่ำ ใจทั้งดวงรอคอยทุกรอยคำ จนเนื่องนำน้อมสู่เป็นคู่เคียง ๒๗. ใจต่อใจดังว่าร่วมสาธก ท่ามกลางนกเขาไพรที่ให้เสียง พระพายเอื่อยคนแนบแก้มแอบเอียง เสนาะเพียงสองใจเต้นไหวรับ ๒๘. กรุ่นมาลีไหนเห็นจะเช่นหอม- ดั่งใจหลอมลึกล้ำเป็นลำดับ วงแขนแกร่งโอบย้ำดั่งกำชับ- ว่าแม้นยับชีพวายไม่คลายคลอน ๒๙. แรงสุดถิ่นดินฟ้ามหาสมุทร ฤๅอาจฉุดจิตชายให้ถ่ายถอน ลึกล้ำห้วงน้ำสวรรค์สีทันดร ฤๅเทียบตอนลึกล้ำแห่งจำนง ๓๐. ถ้วนถิ่นแถนแมนสรรพ..โปรดรับรู้ จักเชิดชูอยู่ข้างด้วยนางหงส์ ตราบสุดช่วงชีวิตถึงปลิดปลง ขอร่วมวงเวียนวัฏฏ์..เป็นสัจจัง ๑๔ ๓๑. โอ..!..ศัพท์สดับนยะวะแว่ว ปุระแก้วและบัลลังก์ สิ้นแล้วเพราะแผ่วพละพลัง ฤจะยั้งนะยับเยิน ๓๒. เผาแผดเพราะแพศยะอธรรม ทุระกรรมะก้ำเกิน สิ้นชาติและวาสนะเผชิญ สรเสริญก็สิ้นตาม ...กรุงศรีอยุธยาจะสูญแล้ว จะลับรัศมีแก้วเจ้าทั้งสาม ไปจนคำรบปีเดือนคืนยาม จะสิ้นนามศักราชห้าพัน ...กรุงศรีอยุธยาเขษมสุข แสนสนุกยิ่งล้ำเมืองสวรรค์ จะเป็นเมืองแพศยาอาธรรม์ นับวันจะเสื่อมสูญ เอยฯ https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=08-2011&date=30&group=11&gblog=346 (https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=08-2011&date=30&group=11&gblog=346) หัวข้อ: Re: O ก่อน .. นางครวญ .. O เริ่มหัวข้อโดย: สดายุ ที่ 09 มีนาคม 2019, 02:25:PM O พิรุณพิลาปร่ำ .. O (https://www.bloggang.com/data/s/sdayoo/picture/1494419470.jpg) O งดงามเอย .. ช่อฝนเมื่อหล่นร่วง ท่ามกลางช่วงสายลม .. ห้อมห่มเสียง ฉ่ำชื้นหยาดฝุ่นฝน .. ร่วงหล่น-เพียง- เพื่อบ่ายเบี่ยงรุ่มร้อนให้ทอนแรง O วูบไหวล้อมรมยา .. แววตาเต้น ด้วยลอบเร้นรูปภาค .. ใครฝากแฝง เมื่อสายตาจบจูบด้วยรูปแพง- ก็เติมแต่งหอมหวานลงซ่านทรวง O อีกครั้งที่พรายเม็ด .. หยาดเพชรแก้ว- พรากผ่องแผ้วฟ้าบน .. ให้หล่นร่วง อีกครั้งที่อ่อนไหว .. แววในดวง- ตานั้น-ช่วงรุมเร้า .. ความ-เว้าวอน O วับวามความอ่อนไหว..เลศนัยชู้- ตื่น-รับรู้พร่ำพลอด .. แววออดอ้อน รื่นหยาดฝนหล่นร่วง, อีกช่วงตอน- ความอาวรณ์โหมช่วง .. ไม่ล่วงแล้ว O วับวามความหวานหอมที่ล้อมรอ พร้อมช่วงช่อฝนห่ม .. สายลมแผ่ว- นั้น-เมื่อดาวสองดวง .. โชนช่วงแวว- เผยความแผ้วผ่องช่วง .. แห่งดวงใจ O งดงามความอบอุ่น .. กลางฝุ่นฝน ย่อมงามล้นเลอค่า .. ให้อาศัย- เป็นบ่วงบาศก์ล้อมกาย .. เคลื่อนสายใย ล้อมรัดไว้ถ้วนสิ้นจิตวิญญาณ O ดวงใจเอย .. เผยงามลงล่ามตรึง- ห้วงคำนึง .. รายล้อมด้วยหอมหวาน ฝ่าทรวงสอดแทรกขวัญเข้าบันดาล- ความซึ้งซ่านหลั่งหลอมให้ยอมตน O จะกี่รอบน้ำหลั่งล้นฝั่งฟ้า กี่ฉ่ำชื่นผ่านมาของห่าฝน ฤๅเท่ารื่นคำนึงของหนึ่งคน ที่หลั่งหล่นหล่อหลอมเข้าล้อมใจ O วางชาติภพรายล้อมละม่อมหน้า หลังดวงตาสบรูปจนวูบไหว แววตื่นตอบลอบเร้น .. ย่อมเป็นไป- จากอาลัยอาวรณ์ .. สุมซ้อนลง O รู้บ้างไหม .. อ่อนหวานเจ้าผ่านสู่ กอปรนัยชู้เร้ารุม .. จนลุ่มหลง รู้ไหมว่า .. ลึกล้ำแห่งจำนง- คือรูปหงส์ทอดร่างอยู่กลางทรวง O ปองเด็ดดวงดอกฟ้าลงมาหอม โดยอุ่นอ้อมอกแขน .. ความแหนหวง- คอยอยู่พร้อมวาดหวัง .. ใจทั้งดวง- ก็โชนช่วงอาวรณ์เกินผ่อนคลาย O งดงามด้วยรูปธรรม .. ใครก้ำเกิน ทั้ง-ขัดเขิน, อ่อนโยน .. ที่โชนฉาย อาจรู้ฤๅด้านในดวงใจชาย- นั้นรำบายรอยร่าง .. อยู่กลางดวง O ท่ามกลางเสียงหลากหลายที่รายล้อม เป็นอยู่พร้อมฝุ่นฝนที่หล่นร่วง และ-แต่ล้วนพิมพ์ภาพคอยทาบทวง- ความแหนหวง .. ห่วงใยจากใจนั้น O งดงามรูปนวลลออ .. เม็ดช่อฝน- หลั่งร่วงปรนเปรอให้, ความใฝ่ฝัน- ละห้อยหา, ถวิลเห็นไม่เว้นวัน- ผูกปมเงื่อนสัมพันธ์จนมั่นคง O งดงามรูปนิ่มเนื้อ .. นั้นเหลืออ้าง- เอ่ยช่วงความแตกต่างด้วยร่างหงส์ รูปในฝันหล่นร่างที่กลางวง- แขนให้เอื้อมโอบองค์ .. ร่วมวงกรรม O ผ่านพ้นฤๅอกใจ .. ผู้ไขว่คว้า ท่ามกลางห่าฝนห่ม .. สายลมร่ำ ชั่วเพียงเจ้าเหลือบชม้ายแววร่ายรำ- เหมือน-จองจำพี่แล้ว .. ด้วยแววตา O ดูเอาเถิด .. แหนหวงเมื่อช่วงแวว ราวผ่องแผ้วดวงกูณฑ์จักสูญค่า- จากอาวรณ์แฝงฝันเข้าบัญชา- ล่มลาญว้าเหว่ช่วง .. จนล่วงรอย O ดูเอาเถิด .. อกใจผู้ใฝ่หา ปรารถนารอบชู้ .. ฤๅรู้ถอย ความออดอ้อน, เคล้าคลอ .. ผู้รอคอย- ย่อมละห้อยระโหยอยู่ .. ไม่รู้วัน O งดงามเอย .. ช่อฝนยังหล่นร่วง เมื่อความหวงแหนชู้โหมสู่ขวัญ แววอาวรณ์อาลัยของใครกัน- ช่วงโลมฝันแฝงอยู่ไม่รู้เลือน O งดงามเอย .. รุ้งลออหล่นล้อตา ล้อมคุณค่าความหมาย .. ลงป่ายเปื้อน พิมพ์รูปรอยรูปจริต .. ลงติดเตือน- เอางามเลื่อนลงล้อมให้ยอมตน O วูบไหวช่วงรมยา .. แววตารู้- รับนัยชู้อบอุ่นกลางฝุ่นฝน รู้เถิดว่าหวานหอม .. เจ้าล้อมลน- นั้น-ล้อมจน .. เกินการต่อต้านแล้ว ! https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=08-2014&date=04&group=11&gblog=567 (https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=08-2014&date=04&group=11&gblog=567) หัวข้อ: Re: O ก่อน .. นางครวญ .. O เริ่มหัวข้อโดย: สดายุ ที่ 14 มีนาคม 2019, 06:41:PM O ดวงตาคู่นั้น .. O (https://www.bloggang.com/data/s/sdayoo/picture/1552558429.jpg) O เมื่อคลื่นฝน .. หยดน้ำอันฉ่ำเย็น- ค่อยหล่นเส้นล้อมห่มสายลมร่ำ จึงผืนฟ้ารอบด้านเคลื่อนม่านดำ- แห่งคืนค่ำให้สยาย .. คลี่คลายตัว O เพียงจะให้หม่นหมอง .. ที่มองว่า- เหมือนรูปรอยเหว่ว้า .. ยามฟ้าหลัว บังดวงวันเรื่อรอง .. ให้หมองมัว เข้าเกลือกกลั้วแอบค่ำอย่างจำนน O ผืนฟ้าหมอง .. ใจคนก็หม่นเหลือ จะร้างเรื่อรองรพี .. สักกี่หน ? ผ่านไปแล้วรอบระยับ .. ที่อับจน จะวกวนเวียนมา .. กี่คราครั้ง ? O ฝุ่นน้ำโหมหวนระลอก .. ราวบอกว่า- เสน่หาในคน .. เหมือนฝนหลั่ง จะเหิมโหมระลอกชู้ .. ไม่รู้ฟัง เกินหยุดยั้งหยัดต้าน .. เมื่อผ่านมา O ริ้วลมหนาว .. โผผ่าน .. ฝ่าม่านฝน ฝุ่นน้ำวนไหวช่วง .. เมื่อห่วงว่า- รูปน้อยเอย .. เนตรใครที่ไกลตา จะเหว่ว้าละห้อยเห็น .. อยู่เช่นไร ? O หรือ-คำนึงถึงอยู่ .. ไม่รู้แล้ว ทุกสายลมโผยแผ่ว .. เสียงแว่วไหว- กลางทรวงนั้น .. ส่งคิดสู่จิตใคร คอยสุมใส่แรงถวิล .. แนบจินตนา ? O ตักตวงความอบอุ่นไว้อุ่นเนื้อ ต่อต้านเชื้อหนาวเย็นที่เร้นหา รู้หรือไม่ .. ผ่องแผ้วในแววตา- นั้น .. เกินฝ่าฝืนพ้น .. แล้วคนดี O ควรนักแล้ว .. รสสุมาลย์อันหวานหอม จักคอยล้อมรอบถิ่น .. อวดกลิ่นสี แววอาวรณ์อาลัย .. เงื่อนไมตรี- ย่อมควรที่-อารมณ์จักสมยอม O นั่น .. คลื่นฝน .. หยดน้ำอันฉ่ำเย็น- ไหว-ตอบเต้นพลิ้วผ่าน, ความหวานหอม- ก็โชยผ่านลมร่ำ .. ให้ด่ำดอม เข้าแวดล้อม .. อาลัยแห่งใจคน O มอบมาเถิดอ่อนหวาน .. ที่หวานกว่า- กลีบลดาอ่อนละมุนกลางฝุ่นฝน เพื่อแตะตื่นแรงถวิล .. ให้ดิ้นรน- แข่งเสียงก้องกาหลที่บนฟ้า ! O กลางเส้นไฟโชนคุ .. ขึ้นลุแล่น พร้อมเม็ดฝนพรากแถนทั้งแสนห่า เหมือนแววออดอ้อนช่วงที่ดวงตา- เผยบอกความเสน่หา .. รับอาลัย O คืน .. ภาพความสัมพันธ์ในวันผ่าน ที่อ่อนหวาน อาวรณ์ .. แสนอ่อนไหว- เหมือนมาร่วมก่อเกื้อสานเยื่อใย เผยความนัยให้สดับ .. ร่วมรับรอง O โยงยาวสายเยื่อใย .. ความใฝ่ฝัน ผูกยึดพันอาลัยแห่งใจสอง เริ่มบทเพลงครวญคร่ำ .. ท่วงทำนอง- อาวรณ์พร้องพร่ำอยู่ .. ไม่รู้คืน O ผ่านความหมาย .. ปรนปรุงบำรุงจิต จนไร้ศักดิ์และสิทธิ์จะคิดขืน ในเที่ยวทางที่อุบัติให้หยัดยืน ค่อยแตะตื่นอารมณ์ให้สมยอม O เป็นความรู้สึกหนึ่ง .. ที่ซึ้งซ่าน โดยรูปศัพท์กรองกานท์ .. อันหวานหอม แทรกความนัยลึกล้ำ .. ให้ด่ำดอม เพื่อใจหนึ่งพรั่งพร้อม .. จะยอมใจ O คืออ่อนหวานเอ็นดู .. ที่รู้สึก จากส่วนลึกอารมณ์ .. เกินข่มไหว- กับถวิลแหนหวง .. ความห่วงใย แด่ผู้อยู่แสนไกล .. ที่ใกล้ชิด O ใกล้ด้วยแรงผูกพัน .. ความมั่นหมาย และเพียงกายไกลล่วง .. ใช่ดวงจิต ที่ทุกคาบหวานซึ้ง .. คำนึงคิด ก็ตรึงติดใจมั่น .. แต่ขวัญน้อย O รูปเอย .. รูปพิไลผู้ไกลตา ปรารถนาเสียงแว่ว .. เพียงแผ่ว-ค่อย แฝงอารมณ์พะเน้าพะนอ .. เฝ้ารอคอย- ห่วงละห้อยถวิลเห็นไม่เว้นวัน O รูปเอย .. รูปสุรางค์ที่กลางใจ สดับเถิด .. เสียงใด-แว่ว-ไหวสั่น ก่อสำเนียงครวญคร่ำ .. ฝากรำพัน- ความอ่อนหวานผ่านจันทร์ .. กล่อมขวัญน้อย O เพื่อรอรับออดอ้อน .. คำอ่อนหวาน ให้พลิ้วผ่านเย็นเยียบ .. กลางเงียบหงอย หวัง-ท่ามกลางมืดหม่น .. เม็ดฝนปรอย- หวานคงพร้อยพร่างแล้ว .. ทั่วแววตา O ไร้วงจันทร์ลอยดวง .. กลางช่วงยาม- ไฟวาบวามห้อมเห่ .. ห้วงเวหา ถวิลเห็นแรงหวง .. จักช่วงคา- สองแววตา – วาบรุม .. ไว้สุมทรวง O คือ .. ภาพความสัมพันธ์ในวันพรุ่ง งามเยี่ยงรุ้ง .. อำพนที่บนสรวง หวัง .. แววออดอ้อนไหวที่ในดวง- ตาคู่หวงแหนนั้น .. คอย-บัญชา O คอยขอบฟ้าไกลลิบ .. กระพริบให้- ผู้มีใจเฝ้าคอยละห้อยหา ผ่านค่ำดึกคืนฝน .. ด้วยมนตรา- เสน่หาแห่งชู้ .. มอบสู่กัน ! . O จากภพชาติเบื้องไกล .. ที่ไหนหนอ จึงร่ำรออาลัย .. เฝ้าใฝ่ฝัน หรือบุญบาปร่วมสร้างแต่ปางบรรพ์ เมื่อพบ-พลันแรงสวาดิ ..ก็พาดคา O สุดรอคอย .. จึงเห็นว่าเป็นเจ้า กี่ภพกาลผ่านเล่า ..ที่เฝ้าหา เหมือนพิมพ์ภาคฝากมั่นลงสัญญา สบเพียงคราครั้งหนึ่ง .. ก็-ถึงรู้ .. ! https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=12-2016&date=29&group=11&gblog=675 (https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=12-2016&date=29&group=11&gblog=675) |