พิมพ์หน้านี้ - ...ช่วงนี้ มิใคร่ว่างจ้า...

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนเพื่อน => ข้อความที่เริ่มโดย: รัตนาวดี ที่ 03 พฤศจิกายน 2012, 10:09:PM



หัวข้อ: ...ช่วงนี้ มิใคร่ว่างจ้า...
เริ่มหัวข้อโดย: รัตนาวดี ที่ 03 พฤศจิกายน 2012, 10:09:PM




 emo_116


...อยากแวะมา ประกบ ซบแล้วกอด
พร้อมทั้งหอม หลายฟอด กอดหวงแหน
ใจเคียงคู่ อยู่ข้าง แม้ต่างแดน
ใจโลดแล่น แต่ต้อง ซ่อนหมองตรม...

...เพราะงานมา เงินมี ที่ต้องคิด
ต้องทำจิต ปล่อยวาง มุ่งทางสม
เอางานก่อน วอนเฝ้า อย่าเศร้าซม
เสร็จงานห่อ รักห่ม ให้สมใจ...

...งานรอบกาย หลายวัน ยังหวั่นถึง
ความหวานซึ้ง บทกลอน เคยอ้อนใส่
มีทั้งจีบ จุ๊บรัก ภักดิ์ฤทัย
คิดถึงกัน บ้างไหม ใฝ่ใจจัง...

รัตนาวดี
emo_116 emo_95 emo_60 emo_126

http://www.youtube.com/watch?v=ywWFSe6N1Ng&feature=related


หัวข้อ: Re: ...ช่วงนี้ มิใคร่ว่างจ้า...
เริ่มหัวข้อโดย: panthong.kh ที่ 04 พฤศจิกายน 2012, 07:26:AM
(http://image.ohozaa.com/i/909/zE65ng.gif) (http://image.ohozaa.com/view2/wgKn34JiSPybKm2R)
คิดถึงอยู่ ทุกวัน จันทร์ถึงศุกร์
บางครั้งลุก ขึ้นยืน ฝืนเลยนั่ง
ละเมอหา คว้าไป สมใจจัง
หมอนข้างบัง เอาไว้ ให้งงงวย

โยนหมอนข้าง ทิ้งไป ไม่ให้กั้น
เอียงกายพลัน ตกเตียง เสียงพระช่วย
ทั้งเอวเคล็ด เข็ดขม ล้มจนซวย
เกือบมอดม้วย อยู่เดี่ยว เซี้ยวจริงเรา
พันทอง
(http://image.ohozaa.com/i/909/zE65ng.gif) (http://image.ohozaa.com/view2/wgKn34JiSPybKm2R)


หัวข้อ: Re: ...ช่วงนี้ มิใคร่ว่างจ้า...
เริ่มหัวข้อโดย: Prapacarn ❀ ที่ 04 พฤศจิกายน 2012, 09:58:AM

 emo_116
....................

...งานรอบกาย หลายวัน ยังหวั่นถึง
ความหวานซึ้ง บทกลอน เคยอ้อนใส่
มีทั้งจีบ จุ๊บรัก ภักดิ์ฤทัย
คิดถึงกัน บ้างไหม ใฝ่ใจจัง...

รัตนาวดี
emo_116 emo_95 emo_60 emo_126
(http://upic.me/i/ir/1193041146.gif)


คิดถึงกัน “ยันละเมอ” เผลอกอดหมอน
จะเขียนกลอน ไม่ ”ไหนจำ” พร่ำฝากฝัง
บอก “เรอทัก” ปักอุรากว่ากังนัม
รักซ้ำซ้ำไม่ล้ำเส้น..มิเป็นไร
 emo_116
รักนะตะเอง
"แซม"
 emo_17



หัวข้อ: Re: ...ช่วงนี้ มิใคร่ว่างจ้า...
เริ่มหัวข้อโดย: khuadkao ที่ 04 พฤศจิกายน 2012, 11:12:AM

ไม่เคยคิดถึงหรอกจะบอกให้
เชิญทำงานต่อไปตามใจสั่ง
ขวดเก่านี้ไร้ค่าน่าชิงชัง
ไม่คิดขังใจใครให้ปรานี

ดอกไม้มีให้แน่แต่มีพิษ
จึงไม่คิดมอบไว้ให้ขยี้
หวั่นพิษรักดอกไม้ไร้ค่ามี
กลัวนารีหักกิ่งมันทิ้งไป