|
หัวข้อ: เริงคำ เริ่มหัวข้อโดย: วาตวลาหก ที่ 24 กุมภาพันธ์ 2012, 11:05:PM เริงวาริน จินต์คำ นำกระแส ร่ายลมแปร วรรณยุกต์ ปลุกวาตศิลป์ หนักแน่นเหนือ หินผา ตราแผ่นดิน เปลวกวิน ลุกโหม โลมเรียงคำ ดุจหิ่งห้อย น้อยแสง แยงริบหรี่ ดุจแมงหวี่ ชอนไช ใจถลำ ดุจดั่งหนอน บ่อนผล จนจืดจำ ดุจกาดำ หลงฝูง สู่ยูงงาม จึงแปลกแยก แตกคำ ต่ำดังทาส วิปลาส แผกผิด ติดถ้อยหยาม หลงในกล จนใจ ในเนื้อความ หวังพึ่งถาม กวีเอก เฉกครูกลอน ใช่น้องใหม่ ในบ้าน นานนานโผล่ ใช่จะโอ่ ภาษา มาสลอน เพียงศิษย์มิ มีครู รู้หลักตอน จึงมาอ้อน คำหวาน บ้านกลอนไทย emo_126 หัวข้อ: Re: เริงคำ เริ่มหัวข้อโดย: ...สียะตรา.. ที่ 25 กุมภาพันธ์ 2012, 04:47:AM emo_47 หัวข้อ: Re: เริงคำ เริ่มหัวข้อโดย: บูรพาท่าพระจันทร์ ที่ 25 กุมภาพันธ์ 2012, 07:15:AM เริงวาริน จินต์คำ นำกระแส ร่ายลมแปร วรรณยุกต์ ปลุกวาตศิลป์ หนักแน่นเหนือ หินผา ตราแผ่นดิน เปลวกวิน ลุกโหม โลมเรียงคำ ดุจหิ่งห้อย น้อยแสง แยงริบหรี่ ดุจแมงหวี่ ชอนไช ใจถลำ ดุจดั่งหนอน บ่อนผล จนจืดจำ ดุจกาดำ หลงฝูง สู่ยูงงาม จึงแปลกแยก แตกคำ ต่ำดังทาส วิปลาส แผกผิด ติดถ้อยหยาม หลงในกล จนใจ ในเนื้อความ หวังพึ่งถาม กวีเอก เฉกครูกลอน ใช่น้องใหม่ ในบ้าน นานนานโผล่ ใช่จะโอ่ ภาษา มาสลอน เพียงศิษย์มิ มีครู รู้หลักตอน จึงมาอ้อน คำหวาน บ้านกลอนไทย emo_126 emo_89 ถึงดั่งเช่น เป็นหิ่งห้อย มิน้อยจิตต์ ถึงแสงนิด ฤทธิ์น้อย ด้อยแขไข แต่พอเพียง เยี่ยงเรา ย่อมเข้าใจ มิฝันใฝ่ ให้เกิน เมินเผ่าพงศ์ ดั่งเช่นกลอน สุนทรภู่ ท่านครูสอน เป็นคำวอน กลอนเตือน มิเลือนหลง เปรียบความคิด วิทยา ค่าจำนง ซ่อนบรรจง ลงใส่ เสียในฝัก เก็บแล้วจำ งำไว้ ให้เหมาะสม ปิดความคม ไร้สมควร มิด่วนชัก ครั้นผู้ใด ใจพาล คิดหาญหัก พลันรู้จัก ปักเชือด ให้เลือดริน.../ emo_126 emo_126 emo_126 บูรพาท่าพระจันทร์ หัวข้อ: Re: เริงคำ เริ่มหัวข้อโดย: สุนันยา ที่ 26 กุมภาพันธ์ 2012, 01:38:PM จึงแปลกแยก แตกคำ ต่ำดังทาส วิปลาส แผกผิด ติดถ้อยหยาม หลงในกล จนใจ ในเนื้อความ หวังพึ่งถาม กวีเอก เฉกครูกลอน ใช่น้องใหม่ ในบ้าน นานนานโผล่ ใช่จะโอ่ ภาษา มาสลอน เพียงศิษย์มิ มีครู รู้หลักตอน จึงมาอ้อน คำหวาน บ้านกลอนไทย emo_126 อ่านทุกถ้อยวลีที่ขับขาน งดงามกานท์ สานสร้อยรร้อยคำไข อักษรศรี พี่ท่าน หวานจับใจ มิได้น้อย หน้าใคร ในบ้านกลอน มาบ่อยครั้ง เถิดหนา แม้นว่าว่าง ช่วยมาวาง มธุรส พจน์อักษร ให้ได้อ่าน กวีศรีสุนทร เชิญมาอ้อน อักษรา ทุกคราคราว.. "สุนันยา" |