ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

    แกรบเกรียบเมื่อเหยียบใบไม้กรอบ         แล้งไล้รุมรอบทุกกรอบกร้าน
 กระจ่างฟ้ากว้างกว้างก็ว่างงาน                         แรงร้อนตะวันฉานอยู่ฉาดโชน

ว่าจะไม่แล้วเชียว....แต่ขอนิดนึงก้แล้วกัน....ความจริงบทกวีบทนี้ ถือเป็นกวีแท้  กวีหรือกลอนที่มีชีวิต
บุคคลที่ไม่ถือกฎเกณฑ์จนตรงเป็นไม้บรรทัด ย่อมจะเปิดใจให้กว้างและยอมรับงานเขียนแบบนี้ได้
แต่กับบุคคลประเภทแข็งกระด้างไม่ยอมยืดหยุ่นเอาซะเลย  อย่าว่าแต่การยอมรับเลย
เห็นอะไรที่มันขัดกับกฎเกณฑ์ที่ตนรู้มานิดๆหน่อยๆนอกจากจะไม่ยอมรับแล้วซ้ำยังตีความว่าผิดไปเสียอีก
เรื่องทำนองนี้ผมให้รู้สึกอึดอัดใจอยู่หลายครั้งหลายหน  ไอ้ครั้นจะพูดมากไปก็จะเป็นเรื่องเป็นราวไปเปล่าๆ
บางครั้งก็เบื่อๆเซ็งๆไปเลย emo_52

 



......กฎมีไว้ให้เรียน....ส่วนจะคิดแล้วเขียน...นั่นแล้วแต่..ความรู้สึก.....ของตัวเอง... emo_54

โดยปกติวิสัยบทกลอนกวีที่ผมเขียน สิ่งที่ผมจะพยายามเน้นก็คือการให้ภาพ อารมณ์ที่สมจริงแก่ผู้อ่าน ติดมาจากสำนวนแถวๆคนปะกิตโน่นฮ่าๆ ใช้แต่คำง่ายๆ ถ้าเป็นภาพวาดก็จะออกแนวภาพของ วินเซน แวนโก๊ะ ดูเผินๆแล้วไม่สวย แต่ ถ้าดูให้ดีเขาจะวาดได้งดงามมาก แล้วที่เหมือนน่ะก็ไม่ได้เหมือนอย่างที่ผู้วาดตั้งใจ คือจะวาดอีกอย่างแล้วมันไปเหมือนอีกอย่าง อย่างเช่น รูปผู้หญิงกวาดถนนดูดีๆ แล้วเหมือนขนมปังปิ้ง รูปดอกทานตะวัน ดูๆแล้วเหมือนพาย ฮ่า

กลอนกวีเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง แล้วก็มีหลายเทคนิค แล้วแต่จะเลือกใช้กัน สำหรับผม ผมจะเลือกในแนวที่คิดว่าชอบที่สุด เรื่องจะถูกใจคนอ่านไหมอันนี้ก็แล้วแต่ เพราะผมมันไม่ใช่คนที่คอยเอาใจคนอื่น ผมก็นักอ่านคนหนึ่ง ประมาณว่าเข้าขั้นเหมือนกัน บางคนอาจจะสงสัยว่าอ่านเก่งมีด้วยเหรอ..เหอะๆ เพราะเขาหรือเธออาจต้องการเก่งกว่าผมก็ได้...อันนี้ไม่มีคำอธิบาย

           
             
 
           

ผมเพิ่งจะอ่านหนังสือแปลเรื่อง"โลกของเธอบิเบียน่า"เพิ่งจบ เป็นหนังสือแปลจากต่างประเทศ ประเทศสเปน เป็นเรื่องราวของเด็กหญิงที่กำพร้าแม่อาศัยอยู่กับพ่อขี้เมา พออ่านจบทำให้ผมรู้สึกรักเด็กหญิงผู้ไร้เดียงสานี้อย่างจับใจ

มีบางตอนที่ผู้เขียนสื่อให้เห็นถึงอุปนิสัยของคนที่เก็บความลับได้ดี ซึ่งมันไม่ใช่นิสัยของผมเลย คือคนที่เป็นผู้ฟังที่ดี มากว่าจะเป็นผู้พูด เป็นคนที่ยอมรับคนอื่นมากกว่าที่จะยอมรับแต่ตัวเอง คนลักษณะนี้จะเก็บความลับได้ดี แต่คนที่คิดว่าไม่มีใครล่วงรู้ความลับที่เขาเก็บงำนั้นก็ใช่จะเป็นเรื่องดี เพราะนิสัยแบบนั้นเป็นนิสัยของขโมย

ในเรื่อง"โจรกรรมวิตถาร" ของคุณยายอกาธา คริสตี้ เฮอร์คูล ปัวโรว์ ไปปาฐกถาในอพาร์ทเม้นแห่งหนึ่งที่มีคดีลักขโมยเกิดขึ้นบ่อย มีผู้พักซึ่งส่วนใหญ่แล้วจะเป็นนักศึกษามาฟังกันทุกวัน และต่อมาเขาก็จับขโมยได้...มีใครอ่านยังหนอ (แล้วรู้ไหมทำไมเขารู้)

เอ...แล้วแบบไหนดี emo_40


ปล: เขียนแบบนี้จาเข้ากับหัวข้อไหม รู้สึก นึก คิด เขียน emo_19

ยังมีอีกนะ...ลึกๆลงไปในจิตใจของคนที่เป็นขโมยนั้น คือคนที่แสวงหาผลประโยชน์เห็นแก่ได้อย่างเดียว ซึ่งเขาเปรียบไว้เป็นเหมือนหนูที่สกปรก เรามารู้จักนิสัยของหนูกัน...

ในหนังสือเรื่อง"ชาร์ล๊อตเพื่อนรัก" คนเขียนพยายามอธิบายถึงนิสัยของหนู ที่ในเรื่องชื่อ"เทมเปิลตัน" ไว้ว่า สกปรก ไม่มีมารยาท กินจุ บ้าสมบัติ และไม่มีความละอายใจ แต่ในเรื่องเทมเปิลตันน่ะแสนดีออก หุหุ emo_26

อ่านแล้วซึ้งนะเรื่องนี้...ขอบอก ห้องผมเต็มไปด้วยหนูแต่ผมก็เป็นมิตรกับมัน มันเพิ่งวิ่งผ่านหน้าผมไปเมื่อตะกี้นี้เอง

"ยุฮูววว ไปไหนพวก" ฮ่า emo_54