ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

๑
๏ อันหนึ่งมนุษย์นั้น            น่าระอา
มองโลกเพียงนัยน์ตา          พิศได้
ทุกสิ่งตีราคา                   ถูกผิด
ด้วยคิดด้วยนึกไว้              ว่าข้าอาจอง ฯ

๒
๏ โอ้ย! กู ในที่นี้             ใหญ่ยักษ์
สูงสง่าด้วยรูปลักษณ์           แกร่งกล้า
มีคุณค่าประจักษ์                ทั่วโลก
กูเก่งเบ่งคับฟ้า                 อวดอ้างสรรพคุณ ฯ

๓
๏ มึงฟังกูสิเฮ้ย                  ต้องฟัง
กูเปี่ยมด้วยพลัง                 เลิศล้ำ
ให้น้ำร่วมประดัง                 เจ็ดสมุทร
ยังมิเคียงคู่ค้ำ                   เทียบน้ำลายกู ฯ

๔
๏ เฮ้อ มนุษย์...นี่ล่ะล้วน       มนุษย์
อตฺต แห่งพระพุทธ              แน่แท้
ตัวกูเก่งที่สุด                     กูเก่ง
ฝังลึกจนยากแก้                 พ่ายแพ้ภัยตน ๚ะ๛