พิมพ์หน้านี้ - เสาะหาธรรมชาติอันบริสุทธิ์..หากใจมนุษย์ยังไม่หยุดทำลาย

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา => ข้อความที่เริ่มโดย: กุลมาตา(singlemom99) ที่ 09 สิงหาคม 2010, 11:50:PM



หัวข้อ: เสาะหาธรรมชาติอันบริสุทธิ์..หากใจมนุษย์ยังไม่หยุดทำลาย
เริ่มหัวข้อโดย: กุลมาตา(singlemom99) ที่ 09 สิงหาคม 2010, 11:50:PM
เสาะหาธรรมชาติอันบริสุทธิ์..หากใจมนุษย์ยังไม่หยุดทำลาย

(http://img62.imageshack.us/img62/1315/forestc.jpg)


เสาะหาป่า  ลำน้ำ  ธรรมชาติ
ใสสะอาด  ลึกล้ำ  ถ้ำไหนไหน
ก็ดั้นด้น  ค้นหา  มาไกลไกล
หากหัวใจ  ไม่บริสุทธิ์  หยุดทำลาย

เสาะหามา  ชั่วชีวิต  ลิขิตใช้
ทั้งวัตถุ  กรุเก่าใด  ใจมุ่งหมาย
ทั้งผู้คน  ตึกราม  ตามจนตาย
ได้เพียงกาย  หายนะ  ตาพร่ามัว

เสาะหาใจ  ใกล้ตัว  ไยมัวหา
เอาอัตตา  ตัวตน  ข่มคนทั่ว
ใจมีอยู่  ดูไหม  ไม่รู้ตัว
คิดทรามชั่ว  มัวหมอง  ครองราคิน

เสาะหาไป  ไร้จุดหมาย  ร้ายชอบนัก
เสาะหารัก  หรือกาม  เหยียดหยามหมิ่น
เสาะที่ใจ  ใจเสาะ  กระเทาะจินต์
ธรรมชาติ  สะอาดสิ้น  ใช่จินต์คน

เสาะหาไป  ที่ชอบ  ที่มอบจิต
คงไม่ผิด  หากคิดทำ   กรรมฉ้อฉล
ทำลายล้าง  ทางคนอื่น  ฝืนเสียจน
เกิดเป็นผล  เบียดเบียน  เพี้ยนเพราะทำ

เสาะหาใคร  ไม่รับ  กลับอาฆาต
สื่อประกาศ  ให้เห็น  เช้าเย็นค่ำ
ธรรมชาติ ได้เห็น   เป็นค่าล้ำ
หากมองไม่ เห็นธรรม  มานำใจ

เสาะหาใคร  ใครลอก  หลอกเอาไว้
คนที่ไม่  กลับกลอก  บอกว่าใช่
คนหลอกอยู่   คนไม่หลอก  บอกไม่ให้
เสาะหามา  แยกใคร ได้ไหมเอย



..
กุลมาตา-singlemom99-
9   สิงหา  2553


หัวข้อ: Re: เสาะหาธรรมชาติอันบริสุทธิ์..หากใจมนุษย์ยังไม่หยุดทำลาย
เริ่มหัวข้อโดย: กุลมาตา(singlemom99) ที่ 10 สิงหาคม 2010, 05:50:PM



มนุษย์เอ๋ย..
ยังละเลย  เฝ้าเสาะหา  ป่าบริสุทธิ์
ยังมุ่งไป  ขั้วโลก  ใต้เหนือสุด
หากไม่เคย  เลยหยุด  มุดใจตน

มนุษย์เอ๋ย..
เที่ยวเสาะหา  มาเอ่ย  เคยทุกหน
ที่ไหนๆ  บริสุทธิ์  รุดร้อนรน
เสาะหาค้น  แต่จนใจ  ไม่ถึงเลย


หัวข้อ: Re: เสาะหาธรรมชาติอันบริสุทธิ์..หากใจมนุษย์ยังไม่หยุดทำลาย
เริ่มหัวข้อโดย: เพรางาย ที่ 27 สิงหาคม 2010, 04:56:PM
เรียงอิฐฉาบปูนสร้างเมือง
ขุ่นเคืองห่างไกลไม้หญ้า
ถางดงพงชัฏสัตวา
กลัวมาขบกัดทำร้าย

แล้วหอบผ้าใบไปนอนป่า
ร้องหาหอมดินกลิ่นแดดสาย
อยากชมยอมทิ้งสิ่งสบาย
ลงว่ายธารน้ำชื่นฉ่ำแท้

ที่ไหนมีคนมากก็ชักเบื่อ
เที่ยวเสาะหาเพียงเพื่อลบรอยแผล
ที่เมืองทิ่มทำร้ายแทบพ่ายแพ้
ชุบดวงแดชุ่มชื้นแล้วคืนเมือง

จึงเวียนหมุนเป็นวงจรย้อนออกเข้า
ขำความเขลาเราบ้างไหมใครเริ่มเรื่อง
เฝ้าปรับแปลงธรรมชาติจนเปล่าเปลือง
ทำต่อเนื่องไม่เคยหยุดสะดุดใจ