พิมพ์หน้านี้ - เสียงสะอื้น คืนฟ้าหม่น

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนห่วงใย+กลอนปลอบใจ => ข้อความที่เริ่มโดย: ..ทักษมน.. ที่ 29 เมษายน 2010, 03:16:AM



หัวข้อ: เสียงสะอื้น คืนฟ้าหม่น
เริ่มหัวข้อโดย: ..ทักษมน.. ที่ 29 เมษายน 2010, 03:16:AM
(http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/full20moon20rise.jpg)



เห็นท้องฟ้ามืดหม่นจนสลัว
รู้สึกตัวน้ำตาไหล...เหมือนสายฝน
พกปัญหามาให้หัวใจทน
ฟ้าเบื้องบนอับเฉาเหมือนเราเลย

มืดสนิทเธอนิทราหรือว่าตื่น
ฉันขมขื่นตัดพ้อ ..รอเฉลย
ฟ้าก็หม่นคนเหงา....เศร้าจังเลย
ดาวเดือนเคยเป็นเพื่อนกลับเลือนลาง

น้ำตาตกยกใหญ่ไม่บอกกล่าว
รอดูข่าวฉันได้เมื่อใกล้สาง
ค่ำคืนนี้...ฉันงง เหมือนหลงทาง
ถอดใจวาง...แล้วยิ้มรับ...กับตะวัน

ความเคลือบแคลง สงสัย หายไปหมด
ใครพูดปดละเมอ....ว่าเพ้อฝัน
ฉันสับสน...จนเหงา...เฝ้ารำพัน
แค่...ตะวันกับท้องฟ้า....ไม่น่าเป็น

เหตุไฉนเมฆน้อยยังคล้อยเคลื่อน
ฉันเอ่ยเอื้อนถามใจเธอไม่เห็น ?
ต่อแต่นี้ เลิกเหงา ทุกเช้า-เย็น
คืนเดือนเพ็ญไม่หลับ.....นอนนับดาว 


หัวข้อ: Re: เสียงสะอื้น คืนฟ้าหม่น
เริ่มหัวข้อโดย: ไพร พนาวัลย์ ที่ 29 เมษายน 2010, 05:15:AM

อันว่าฟ้าหลังฝนดั่งมนต์ขลัง
เพิ่มพลังคนเศร้าเฝ้าขื่นขม
ให้ลุกขึ้นสู้หน้าอย่ามัวตรม
แสงแดดพรมพสุธาแจ่มจ้าพลัน

ดั่งชีวิตคนเราที่เศร้าหมอง
เฝ้าครอบครองความทุกข์ไม่สุขสันต์
มีชีวิตอยู่ไปเพียงวันวัน
ดุจดวงจันทร์ดั้นเมฆที่มืดมัว

จงเปลี่ยนแปลงชีวิตอย่าคิดเศร้า
เพราะตัวเราดวงจิตไม่คิดชั่ว
เราก็คือคนเก่งไม่เกรงกลัว
ละความชั่วทำดีมีศีลทาน

จงปรับปรุงชีวิตคิดเสียใหม่
จงทำใจพ้นทุกข์สนุกสนาน
ดั่งท้องฟ้ามืดมนอนธกาล
เปลี่ยนมาเป็นสายธารลงสู่ดิน

แล้วท้องฟ้ามืดมิดก็เปิดกว้าง
แจ้งจางปางสมใจใฝ่ถวิล
นกการ้องก้องไพรได้ยลยิน
ทั่วผืนดินสว่างไวใจรื่นรมย์

ลุกขึ้นเถิดเกิดมาอย่าท้อแท้
อย่ายอมแพ้กล้ำกลืนความขื่นขม
จงยิ้มรับกับโลกกว้างกลางสายลม
จงชื่นชมกับชีวาฟ้าใหม่เอย

“ปรางค์  สามยอด”


หัวข้อ: Re: เสียงสะอื้น คืนฟ้าหม่น
เริ่มหัวข้อโดย: ศรีอุดร ที่ 29 เมษายน 2010, 10:21:AM
เสียงสะอื้น...คืนฟ้าหม่น ฉันคนหนึ่ง
ถูกฉุดดึง มาตาม ห้วงความเหงา
อยากเลิกคิด เหมือนกัน อยากบรรเทา
แต่ก็เศร้า...อย่างนั้น ทุกวันคืน.


หัวข้อ: Re: เสียงสะอื้น คืนฟ้าหม่น
เริ่มหัวข้อโดย: ชมพูไพร ที่ 29 เมษายน 2010, 02:18:PM
สายลมเอื่อย เฉื่อยฉิว พัดพลิ้วโบก
เหมือนลมโศก โยกไหว ไร้ทิศา
ลมคงเหงา เปล่าเปลี่ยว เสียวอุรา
เมื่อมิอาจ พัดพา ตามใจเรา
เสียงลมหวีด กรีดใจ ดั่งใครขื่น
แว่วสะอื้น กลืนผสม ปนลมเหงา
ฟ้าคืนนี้ มีสี ที่หม่นเทา
พาใจเฉา เจ่าจับ กับสายลม


หัวข้อ: Re: เสียงสะอื้น คืนฟ้าหม่น
เริ่มหัวข้อโดย: ดิษฐา ที่ 29 เมษายน 2010, 05:46:PM
ฟ้าหม่นหมอง  สองใจ หายเจ็บแล้ว
สะอื้นแผ่ว ขาดเสียง น้ำตาไหล
อาบสองแก้ม สายธารา จากสายใจ
สุดหม่นไหม้ ..นี่หรือใคร คนเคยรัก

ท้องฟ้ากว้าง อาบฉายแสงสาดส่อง
ฟ้าสีทอง มืดมิด ขุ่นหมองเศร้า
ใจผูกฟ้า... ฉายชีวิต..จิต..คนเรา
สุข ทุกข์ เศร้า เอาโยงฟ้า...ว่าแผ่นดิน