เ ร า คื อ ใ ค ร . . . เ มื่ อ ใ น อ ดี ต
เนิน จำราย:
๑๐ มีนาคม ๒๐๑๒
นมัสเตได้เวลาข้า....เข้าบ้าน
พนมหัตถ์ นมัสการ ท่านเจ้าที่ พระคุณมี มากล้น พ้นสงสัย
เปิดประตู ทุกบาน บ้านกลอนไทย ให้เวไนย สรรค์สร้าง ทางกาพย์กลอน
เป็นคุณูปการ แก่บ้านเมือง ได้รุ่งเรือง เสริมศิลป์ เป็นอนุสรณ์
อยู่ยั่งยืน ก้าวหน้า สถาพร น้อมยอกร ยกกวี เป็นศรีไทย
ข้า...วนเวียน เพียรผ่าน บานประตู โดยไม่รู้ จะเข้าบ้าน ณ บานไหน
พบน้องน้อย นงราม งามน้ำใจ รีบคลาไคล เข้ามา "สุนันยา" ชวน
นามกร นายจำเริญ เนินจำราย คนปักษ์ใต้ อาชีพเอย เคยทำสวน
ปลูกมังคุด ลางสาด แถวลาดควน เปรยประมวล เคร่าเคร่า ขอเข้าการ
คารวะ...เพื่อนพ้อง เหล่าน้องพี่ ช่วยชวนชี้ กลกลอน อักษรสาร
ให้เสนาะ เพราะสำเนียง เสียงกังวาล ขับคำขาน ทำสำนวน ชักชวนชม
ฉันทลักษณ์ ชัดถ้อย ร้อยเสนาะ สัมผัสเกาะ คำก้าวย่าง อย่างเหมาะสม
กลิ่นกำจาย หอมหวน ลอยทวนลม ใครฟังชม ฟังซ้ำ ลำนำเรา
๒๔ มีนาคม ๒๐๑๒
อ้างจาก "แป้งน้ำ"
วันแรกที่ย้ายมา
แวบแรกที่สบตา . .. ฉันสุดเขิน
แอบมองจนสะดุดบันไดทางเดิน
คุณน่ารักเหลือเกินคนดี
รูปที่ถ่ายในมือถือตอนคุณเผลอ
ยังบันทึกไว้ . . แม้ไม่เจอกันแล้วในวันนี้
ทั้งที่คุณย้ายห้องไปนานหลายปี
แต่ฉันกลับอยากอยู่ที่นี่ . .. เพื่อรอคุณ
เสียดายที่ไม่กล้าเอ่ยทัก
เกลียดตัวเองที่ปากหนัก . .. เลยได้แต่ว้าวุ่น
ตั้งแต่จากกัน ~ ฉันทรมานเพราะคิดถึงคุณ
ภาวนาให้กลิ่นกาแฟโชยกรุ่น . . มาจากห้องที่คุณเคยอยู่อีกครั้ง~*
......................................................................
เอ๊ะ...แปลกดีชีวิต...คืนนี้นอนคิด...หลับฝันถึงคนไกล
จากกรุงเทพฯ.. ทำสวน,ไร่ มานานโข ดันติดกับดัก..ความหลัง
ตาเพ่งมะปรางที่สอย...ดวงใจดวงน้อย...ดันลอยไปที่แก้มปลั่ง
มีโอกาสไหมสักครั้ง.....กลับไปพบหน้าเธอ
เธอจะรู้หรือเปล่าหนอ......
ว่าคนดงยังรอ.........สบตาเหมือนเก่าเสมอ
นอก....เสื้อผ้าเก่า....เซอร์
ใน...นิวส์...ไม่เว่อร์....จริงจริง
เนิน จำราย
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[*] หน้าที่แล้ว