…พี่ยังรักเธอไม่คลาย…

(1/1)

โซ...เซอะเซอ:


…พี่ยังรักเธอไม่คลาย…



“…สายลมพริ้ว จูบเธอ มิใช่อื่นใด
โปรดจำไว้ นั่นคือ ลมจูบจากพี่
เป็นสัญญาว่ารัก ด้วยจิตใจภักดิ์ ยิ่งชีวี
พี่ขอเพียงไมตรี แม้เพียงธุลี ก็ชื่นใจ…”




…ลมหนาวเปลี่ยว เหลียวเพ็ญ มิเห็น หาย
“ตราบชีพนี้ วอดวายเป็นเถ้าถ่าน”
จะขอรัก จะขอภักดิ์ ปักดวงมาน
จวบแม้กาล นานนับ สิ้นกัปกัลป์…

โซ…เซอะเซอ
28 พฤศจิกายน 2566

ดอกกระเจียว:


อยู่กันมาก็ชราแล้วหนอแก้วจิต
โอ้ชีวิตจักยั่งยืนไปคืนไหน
พอฟ้ามืดก็มุดมุ้งจรุงใจ
พอดับไฟยิ่งมืดหม่นทนเดียวดาย

พอหลับฝันครั้นได้ตื่นจึงชื่นอก
จนสับปหงกทนหลับต่อทั้งใจหาย
มันทนทานมานนานปีแล้วใจกาย
หากไม่ตื่นคงวุ่นวายใครหลายคน

เมียไม่มานหลานไม่วุ่นทุนเราน้อย
ทนนอนหนาวเย็นจ้อยจ้อยมากี่หน
ทุกวันนี้ห้าสิบปียังเป็นคน
แต่เป็นคนที่ค่อนข้างช่างชรา

เขาไปไหนต่อไหนไม่รู้แล้ว
บ้างไปเป็นกวีแก้วน่าอิจฉา
แต่นี่เราเหลืออดทนจนทำนา
หวังแค่มีข้าวปลาไม่ยากจน

แก่กว่านี้ไม่รู้ใครจะเลี้ยงดู
คิดไปเป็นพระครูอยู่สักหน
เห็นเขาเป็นทั่วบ้านทั่วเมืองอยู่เวียนวน
เราดันเป็นคนจนอยู่ท่าเดียว

แม้ไม่ได้เป็นครูไม่น้อยใจ
แก่ปูนนี้ถึงแม้ใจยังโดดเดี่ยว
รู้มาจนหมดโลกเสียแล้วเชียว
เป็นได้แค่ดอกกระเจียวก็ปลื้มใจ

ดอกกระเจียวจร้า

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ