|
หัวข้อ: อย่าคิดบังฟ้า เริ่มหัวข้อโดย: เพรางาย ที่ 11 พฤษภาคม 2012, 11:53:PM มือใกล้อาจบังฟ้า ด้วยยกมาใกล้ตามอง อยากเห็นทุกมุมข้อง ต้องถอยไกลมองให้กว้าง เดี่ยวดุ่มมิสนใจ อาจล้มไวลงข้างทาง เพราะคนเคืองระคาง ที่เชิดหน้ามิมองคน แม้ไร้ถ้อยวาจา กิริยาแสดงตน ซ่อนคำอย่าหวังพ้น พ่นประสงค์อยู่เต็มตา มือมีไว้สร้างสรรค์ อย่าขยันกำบังฟ้า อย่าหลงกรงมายา หมิ่นเขาช้าพาอับจน emo_06 หัวข้อ: Re: อย่าคิดบังฟ้า เริ่มหัวข้อโดย: เมฆสีรุ้ง ที่ 12 พฤษภาคม 2012, 12:12:AM มองดินไม่มองฟ้า หลงเวลาหลงเงาฝน หลงทิศหลงผู้คน มิเท่าหลงเงาตนเอง เดินทางไม่ดูที่ อยู่ดีดีขู่ข่มเหง คนขลาดก็หวั่นเกรง หากปราชญ์นั้นเวทนา อวดสิ่งหยิ่งผยอง ดุจแมงป่องชูหางอ้า มิเท่าพิษนาคา แรงเหลือร้ายวายชีวี หากตนไม่รู้ตัว ยังเมามัวยั่ววลี เดินล้มจมกองขี้ อับอายสิ้นกลับถิ่นเทอญ หัวข้อ: Re: อย่าคิดบังฟ้า เริ่มหัวข้อโดย: ยามพระอาทิตย์อัสดง ที่ 12 พฤษภาคม 2012, 12:29:AM ละอายบ้างเถิดหนา คงต้องพามุดหน้าเขิล์ อย่าพูดมากจนเพลิน อยาหลงเดินทางผิดไป เป็นคนธรรมดา อย่าเอื้อมฟ้าพาสั่นไหว อย่าคิดเป็นทาสใจ ยังห่างไกลในชั้นฟ้า เอื้อมมือคงไม่ถึง ขอจงพึงอย่าโหยหา เป็นได้แค่ดารา จะกว้างกว่าฟ้าได้ไง พระอาทิตย์อัสดง emo_26 |