ก วี เ ดี ย ว ด า ย
skinhead:
หุบเหวนิรันดร์
ฉันโอบกอดตัวตนคละความมัวหม่นอ่อนแอ
ลัดเลาะทิวป่าเนินเขามุ่งสู่ยอดสูงเทียบทางสวรรค์
ปลายเท้าจรดปริ่มขอบแห่งยอดเขา
สายลมโหมกระหน่ำซัดร่างของฉันเริ่มสั่นเทาแม้นยืนนิ่ง
เบื้องล่างเมื่อฉันมองลงไปมันคือหุบเหวอันไร้เสียงก้องกังวานกลับสะท้อน
ท้องฟ้า ณ ชั่วยามแสดเทาเศร้าโศกก้อนเมฆระทม
นกสวรรค์เป็นเพียงภาพในความฝันหาได้ปรากฏร่างอวดโฉมให้ชื่นชม
ชีวิตที่ผ่านมามันแสนทรมานความสมหวังถอยห่างความอ้างว้างกลับอยู่คู่ตลอดกาลเคียงกาย
ปี่พาทย์มโหรีวงใหญ่ผสานเสียงสวดบทบาลีของนักบวชชราเพรียกหา...
ฉันจะปลดปล่อยตัวตนลงสู่พื้นเบื้องล่างมืดมิดอันเป็นที่สิ่งสถิตจนชั่วนิจนิรันดร์...
สกินเฮด
21/10/52
skinhead:
ผู้เดินตาม
นักเดินทางเช่นกาลเวลา
ผู้ไม่เคยหันหลังกลับมามอง
มุ่งสู่แต่ภายภาคหน้า
ผู้เดินตามเช่นข้า
หดหู่กับเส้นทางที่เดินผ่านอย่างเหลือประมาณ
เกือบค่อนชีวิตกลับมาอยู่บ้านเกิดอีกครั้ง
มาพร้อมกับเสื้อผ้าอาภรณ์ที่แหว่งวิ่น
เฉกเช่นวันที่เดินจากบ้านมา
รอยเหี่ยวย่นปรากฏเต็มใบหน้า
เส้นผมสีขาวขึ้นแซมตลอดศีรษะ
ผู้คนไร้ซึ่งการจดจำ
นกตัวแล้วตัวเล่าบินข้ามห้วงฟ้าผ่านบ้านข้าไป
...
สกินเฮด
skinhead:
แพ้พ่าย
อสุรกายใต้เปลือกโลกแหวกมหาสมุทรขึ้นมาแสยะยิ้ม
ก่อนสำรอกความรักเฆียนตีจิตวิญญาณของฉันปริแตกเลือดซึม
ร้องไห้เถิดหากมันคือความปรารถนาจากภายใน
รากเจ็บปวดทรมานฝั่งลึกถอนโคนอย่างไรก็ไร้ที่สิ้นสุด
เสียงเพลงเสแสร้งแสดงบทโศก
บทกวีขมุกขมัวตัวอักษรโย้เย้
เพียงเงาสะท้อนของฉันจากแววตาของเธอ
ก่อนสิ้นแสงแห่งดวงตะวัน
ก่อนสายหมอกปลิดหนาวในสายลม
ก่อนร่างของฉันจะถึงกาลดับสลายไปในกองเพลิง...
สกินเฮด
2/11/52
skinhead:
Poet
ด้วยกายเปลือยเปล่าเกลือกกลิ้งอยู่บนที่นอน
ผ้าห่มผืนบางตลบลงไปกองอยู่ตรงปลายเท้า
สายลมหนาวแลบเลียผิวกายจรดปลายท้องฟ้าแดนสวรรค์
ฉันเขียนบทกวีด้วยเข็มปลายแหลม
ลงบนแขนซ้ายดั่งคนวิกลจริตบ้าใบ้
เลือดซึมไหลเดินตามรอยเข็มร้าวตัวอักษร
ทับถมจนไม่อาจมองเห็นถ้อยคำอื่นใด
ความรู้สึกเย็นชาแห่งเดือนพฤศจิกา
จะปกปิดบทกวีที่บอบช้ำตราบจนคราบเลือดที่รินหลั่งแห้งสนิท...
สกินเฮด
6/11/52
skinhead:
Coma
เสียงเพลงบรรเลงเนิบนาบ
ทว่าถ้อยคำท่วงทำนองกลับกรีดลึก
เสียดแทงทะลุหลุมศพจนถึงฝาโลงที่ผุพัง
วิญญาณอับชื้นชอกช้ำกำลังถูกปลุก
กาลเวลากัดกินเนื้อหนังจนย่อยสลาย
เหลือเพียงโครงกระดูกดิ้นกระตุกกระตุก
ขณะรัตติกาลเคลิ้มหลับและเซื่องซึม
หมอกนิพพานลอยผ่านแล้วจางหาย
ดอกไม้แห่งความหวังริบหรี่
กลับส่งกลิ่นเหม็นฟุ้งกระจาย
อบอวลไปทั่วท้องฟ้าสวนสวรรค์อันเวิ้งว้าง...
สกินเฮด
9/11/52
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
[*] หน้าที่แล้ว