ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

         วันที่เห็น..เด่นแรกพบ..เมื่อสบตา                         เพียงพบหน้า..ก็พาใจ..ให้ใหวหวั่น

พอรู้จัก..ทักทาย..ได้ผูกพัน                              จนถึงวัน..ครั้นเธอผูก..ใจกับใคร

ความเสียใจ..ในวันนี้..ที่ผิดหวัง                           แม้ว่าทั้ง..ครั้งหนึ่งเรา..เข้าชิดไกล้

เพราะว่าเคย..เฉยชา..ชะล่าใจ                            จนมีใคร..คนหนึ่ง..พึ่งเข้ามา

          ทำไงได้..ในเมื่อเรา..มีเท่านี้                                เพียงความดี..ที่จากใจ..คนไร้ค่า

ถึงแม้เรา..เฝ้ารักเธอ..เสมอมา                             ไม่อาจหา..เงินตรา..มาก่ายกอง

แค่ร่างกาย..กัหัวใจ..คงไม่พอ                              ถึงไม่หล่อ..ก็ไม่ได้..คิดใจสอง

คงจะยาก..หากจะให้..เธอไตร่ตรอง                        ใด้แค่จ้อง..ปองร้าย..ให้ทารุณ

          เหมือนโกรธแค้น..แสนสาหัส..ชัดข้างใน                  น้ำที่ใหล..จากในตา..มันน่าฉุน

ทำไรให้..ไม่เคยได้..คำขอบคุณ                            เป็นเช่นหุ่น..ในสายตา..บ้าสิ้นดี

เคยส่องเงา..เฝ้าถาม..ว่าทำไม                             ถึงร้องให้..ให้ผู้หญิง..เพียงคนนี้

เพราะอิจฉา..เพราะแค้น..แสนมากมี                       หรือยินดี..ที่เห็นเธอ..ได้สุขใจ

          คำตอบที่..มอบให้..ขอได้โปรด                             เราคนโสด..ไม่โทษ..เหตุไฉน

ก็ยินดี..ที่ได้เห็น..เธอสุขใจ                                เรายิ้มให้..ทั้งน้ำตา..น่าไม่อาย

ชายคนหนึ่ง..ซึ่งไม่รู้..ใจตัวเอง                             จะบรรเลง..ผ่านกวี..นี้สุดท้าย

แม้ว่าเรา..จะเศร้าเจ็บ..จนวันตาย                          ขอให้ชาย..ข้างกายเธอ..เป็นคนดี