|
หัวข้อ: ณ อันตารหฤทยากาศ เริ่มหัวข้อโดย: sitang ที่ 14 มกราคม 2011, 11:38:AM ณ อันตารหฤทยากาศ ๐ณ อันตารหฤทยากาศ มีชื่อชาติหมายรมณียสถาน จิตรำลึกเป็นกวีจินตนาการ แด่เจ้าเยาวมาลย์ยอดชีวา ๐จักสำแดงแผลงถ้อยความนึกคิด เพื่อนิรมิตดั่งฤทัยปรารถนา จำรัสแสงแจ้งรุจีที่ดาริกา บนแผ่นฟ้าวาววับประดับใจ ๐จักกว้างโพ้นว่างเวิ้งมหาสมุทร แพรวพิศุทธิ์เพชรพราวมณีใส จากพสุธาสู่เบื้องฟ้านภาลัย ฤๅเปรียบได้ในรสอิฏฐารมณ์ ๐ว่าแจ่มจ้ากว่าแสงภาณุมาศ ประหนึ่งวาดภาพศิลป์หทัยสม ว่ารัญจวนยวนเย้าเข้าอารมณ์ ราวกับจมสู่สรวงห้วงพิมาน ๐แลหวานแว่วแก้วเสียงเพียงสำนึก ส่งรู้สึกฝังในทิพยสถาน ช่างอบอวลชวนฝันนิรันด์กาล เปรียบประมาณบทเพลงฟ้าสุราลัย ๐รำพึงเพ้อละเมอเพียงเอื้อมบุหลัน คว้าพระจันทร์มาอิงแอบแนบแสงไข เพราะรำพันภัคคิณีที่ทรวงใน ด้วยห่างไกลหนทางขวางมรรคา ๐อนึ่งตัวข้านี้เพียงธุลีน้อย ได้แค่คอยดวงฤดีเสน่หา นานเนิ่นช้า ณ.กระแสกาลเวลา มิสร่างซาเลิกร้างห่างหฤทัย ๐อธิษฐานการนี้ที่หมายมุ่ง จักเรืองรุ่งนับราวอสงไขย จักซึมทราบปลาบปลื้มประทับใจ มิจืดจางจากไปกลับวันวาน ๐ทั้งชีวิตประสาทสิทธิ์เพื่อสิ่งนี้ ปรารถนาดีมีชั่วกัลปาวสาน มากกว่าหมู่ดาริกาทุกจักรวาล หาเปรียบปานเพียงเสี้ยวเศษธุลี ๐คือส่วนหนึ่งในห้วงหฤทยากาศ ที่หมายมาตรมั่นไว้ในศักดิ์ศรี เพียงเจ้าเพียงเท่านั้นกัลยาณี คือวจีที่ประสานผ่านวิญญาณ โดย สิตางศุ์ ***เคยลงไว้ในwww.thaipoem.comแล้ว ในนามปากกา เมื่อวาน |